Ποιος είναι ο σκοπός των θρησκειών;

12:56 27/9/2018 - Πηγή: Alfa Vita

«Ιερός τρόμος» επί της ανθρωπότητας…

Μπορεί να τεθεί ένα άλλο προηγούμενο του τίτλου ερώτημα. Πώς ανακύπτει ζήτημα σχεδόν οντολογικού περιεχομένου περί των θρησκειών όταν αυτές είναι μια κρατούσα και διαχρονική θεσμική εκδοχή όλων των κοινωνιών; Θεωρώ ότι όλα τα ερωτήματα έχουν νόημα και αξία από τη στιγμή που γεννιούνται ως καρπός του ανθρώπινου προβληματισμού και έτι περαιτέρω η σκέψη μας είναι απόλυτα ελεύθερη και φτερουγίζει σε κάθε γωνιά του χωροχρόνου.

Ας δούμε λοιπόν πτυχές του τεθέντος ερωτήματος σύμφωνα με όσα στοιχεία θεωρητικά τουλάχιστον προβάλλονται από τις ίδιες

τις θρησκείες. Οι θρησκείες αποσκοπούν στην σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου και στην πνευματική εξύψωσή του; Αποβλέπουν στην προαγωγή της ειρήνης και της ισότητας μεταξύ όλων των ανθρώπων; Έχουν κοινές επιδιώξεις και συνεργάζονται προς την υλοποίησή τους; Παρουσιάζουν δομές εξουσίας και ποια είναι η σχέση τους με την κοσμική εξουσία και με το χρήμα; Είναι η πρακτική τους απόρροια της πρώτης διακηρυγμένης αξίας των, της αγάπης;

Συμπερασματικά, εκτιμώ ότι οι θρησκείες στην πραγματικότητα διαμορφώνουν εικόνα πλήρως αντεστραμμένη με ό,τι θεωρητικά διακηρύσσουν και θα προσπαθήσω να στηρίξω αυτή την άποψή μου. Οι θρησκείες από τη στιγμή που μαζικοποιούνται και προχωρούν στη δημιουργία μιας διοικητικής μηχανής ισχυρής πυραμίδας και μιας σκληρής εξουσιαστικής δομής εγκαταλείπουν κατ’ ουσία την διακηρυγμένη πνευματικότητά τους και μετασχηματίζονται σε θεσμούς κοινωνικούς που συμμετέχουν στη διαπάλη του χρήματος και της εξουσίας. Οι περισσότερες απ’ αυτές τις δομές δεν έχουν απλά και μόνο μια αυστηρή ιεραρχία αλλά έτι περαιτέρω διαπνέονται από σκληρό αυταρχισμό και περισσή αλαζονεία. Η συνέχεια θα έλθει νομοτελειακά και θα είναι συνέχεια θεσμού επιβολής του δόγματός των και αναπαραγωγής της εξουσίας των και απλώς θα επιδίδονται και σε κάποιο είδος φιλανθρωπικού έργου και σε εκφράσεις συμβολικής αλληλεγγύης που έρχονται για να «νομιμοποιήσουν» την ολοκληρωτική αρνητική μετατροπή τους και να εμφανίσουν μια κίβδηλη εικόνα που θα εξαπατάει τον κόσμο.

Υπάρχει βέβαια και μια παράλληλη σκόπιμη ενέργεια. Όλες οι διοικήσεις των θρησκειών εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του Θεού και χειρίζονται τα θρησκευτικά πράγματα και τις μεταφυσικές αγωνίες των ανθρώπων ως δική τους αποκλειστική επικράτεια με απεριόριστη δικαιοδοσία! Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ενώ ευαγγελίζονται την αγάπη και την καλοσύνη του Θεού, αυτές οι διοικήσεις των εκκλησιών διασπείρουν το φόβο δήθεν εκ μέρους της υπερφυσικής δύναμης και το μίσος προς τις άλλες θρησκείες για να χειραγωγήσουν πλήρως το πνεύμα του ανθρώπου. Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαία η δημιουργία του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και η πρόκληση μεγάλων θρησκευτικών πολέμων. Αλλά γιατί δεν απαντιέται το απλό ερώτημα: Εφόσον όλες οι θρησκείες αναφέρονται κατ’ ουσία στον ίδιο Θεό, γιατί συγκρούονται τόσο θανάσιμα μεταξύ τους; Μήπως τελικά πρόκειται για διαμάχη κοσμικής εξουσίας και χρήματος;

Αν κάποιος επιχειρούσε να κάνει μια «Μαύρη Χάρτα» της βαρβαρότητας και των πολέμων των εκκλησιών, θεωρώ ότι θα είναι στην πρώτη σειρά της φρίκης των μελανών σελίδων της ανθρωπότητας. Ακόμα και όταν οι πόλεμοι είναι μεταξύ εθνών / κρατών, οι θρησκείες εισέρχονται για να φανατίσουν περισσότερο και για να αντλήσουν οφέλη από τις μεταβολές που προκαλούν οι πόλεμοι. Μπορούν να ξεχαστούν οι βίαιοι προσηλυτισμοί σε Ασία και Αφρική εκ μέρους της χριστιανικής Ευρώπης, οι θρησκευτικές εκκαθαρίσεις στο Νέο Κόσμο, οι Σταυροφορίες (και η Άλωση της Κωνσταντινούπολης), οι αιματηροί και πολύχρονοι θρησκευτικοί πόλεμοι στο εσωτερικό της Ευρώπης και η μετωπική σύγκρουση Καθολικών και Διαμαρτυρομένων, τα σκλαβοπάζαρα, ο ρόλος της Καθολικής Εκκλησίας στην απόλυτη βαρβαρότητα του φασισμού και του ναζισμού; Ποιο μπορεί να είναι το περιεχόμενο του ισλαμικού φονταμενταλισμού και του κράτους των Τζιχαντιστών; Ποιος είναι ο σκληρός πυρήνας σε ό,τι προσδιορίζουμε κυριολεκτικά και συμβολικά ως «Μεσαίωνα» αν όχι ο σκοταδισμός της Χριστιανοσύνης, ο «Ιερός Τρόμος» και η πολύχρονη και αντιπαιδαγωγική μάχη της με νύχια και με δόντια για να κρατήσει την Παιδεία και την Εκπαίδευση υπό τον έλεγχό της και να μην είναι ευθύνη της Πολιτείας; Η Καθολική εκκλησία δεν χρησιμοποίησε τον Θεό ως φόβητρο για να κατασκευάσει δια πυρός και δια σιδήρου την πιο αιμοσταγή αυτοκρατορία στην Ευρώπη των Διαφωτισμών και του Ορθολογισμού;

Αλλά η εκκλησία είναι φορτωμένη με μαζικές διώξεις ανθρώπων των γραμμάτων και της επιστήμης με μοναδική αιτία τη δική τους ορθολογική ματιά στον κόσμο και στη ζωή. Αφορισμοί και συγχωροχάρτια ήταν εκδηλώσεις πλήρους παρακμής μιας υποτιθέμενης ιερής πνευματικότητας. Η Ιερά Εξέταση θα παραμένει στην ιστορία ως ο πιο φρικιαστικός μηχανισμός απίθανης επινόησης και σκληρής εφαρμογής βασανιστηρίων και κακοποιήσεων χιλιάδων αθώων ανθρώπων. Αλλά και στο περίφημο ζήτημα της ηθικής δεν επικρατεί η απόλυτη υποκρισία; Εξορκίζουν και καταδιώκουν την ομοφυλοφιλία με τα πιο ανόητα επιχειρήματα, αλλά στην πραγματικότητα οι άνθρωποι των εκκλησιών επιδίδονται σε μαζική κλίμακα σε ό,τι υποκριτικά αναθεματίζουν.

Οι εκκλησίες – εννοώ πάντα τις Διοικήσεις των εκκλησιών και των θρησκειών – έχουν αντιστρέψει το ρόλο τους και τον διακηρυγμένο και δήθεν ιερό λόγο τους. Είναι σκληροί θεσμοί εξουσίας με ένα θεωρητικό ιερό εσωτερικό περιεχόμενο που προφυλάσσεται με το πιο σκληρό κέλυφος διασποράς φόβου, επιβολής αυταρχισμού και ωμής χειραγώγησης του ανθρώπου.

θρησκείεςσκοπόςΝίκος Τσούλιαςπαιδεία