Τα "πέτρινα Πανεπιστήμια" της Αριστεράς

13:42 26/10/2012 - Πηγή: Alfa Vita

Tweet Κατηγορία: Άρθρα

  "Μ’ ΟΠΟΙΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΘΗΣΕΙΣ”…   "Μ’ ΟΠΟΙΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΘΗΣΕΙΣ”…     Οι δάσκαλοι, πολιτικοί κρατούμενοι, της φυλακής και της εξορίας, του 20ουαιώνα ήταν ένα «άλλο είδος» ανθρώπων. Δάσκαλοι με μεράκι που, με εξαίρεση κάποια φωτεινά παραδείγματα δασκάλων, όπως ο Δ. Γληνός, ο Γ. Ρίτσος, ο Κ. Βάρναλης, η Έλλη Αλεξίου κ.α, τους περισσότερους κανένας δεν τους είχε διδάξει παιδαγωγική και κάποιες φορές ούτε γράμματα!   Δεν δίδασκαν απλώς γράμματα, δίδασκαν δημιουργικό – διαλεκτικό τρόπο σκέψης. Δε στόχευαν στην παραγωγή προϊόντων

– εμπορευμάτων για μια επιχείρηση. Στόχευαν σε «προϊόντα» κριτικής σκέψης και γνώσης για ολόκληρη την κοινωνία.     Ήταν πραγματικοί δάσκαλοι!   Αυτοδίδακτοι στην πλειοψηφία τους, έπιασαν με πολύ μεράκι τα σχολικά και εξωσχολικά βιβλία και αυτοδιδασκόμενοι έφτασαν στο υπέρτατο σημείο αναγνώρισης, να τους αποδεχθούν οι άλλοι κρατούμενοι της φυλακής και των στρατοπέδων συγκέντρωσης ως δασκάλους τους!   Τις πιο πολλές φορές ήταν και δάσκαλοι – διδάσκοντες και διδασκόμενοι. Κανένας σχεδόν δεν ήταν μόνο δάσκαλος. Ήταν και μαθητής. Κάθε μαθητής, όταν κατακτούσε ένα επίπεδο, έναν τομέα, γίνονταν δάσκαλος για τους άλλους. Όποιος έφτανε ψηλά, έπιανε τα ανώτερα και τα πανεπιστημιακά βιβλία, που με κόπο και μαεστρία έμπαζαν οι κρατούμενοι στη φυλακή, για να συνεχίσει τη μόρφωση σε ανώτερο επίπεδο και να τη μεταδώσει στους άλλους. Ήταν μια αλυσίδα ανθρώπων και γνώσεων χωρίς τέλος. Μια αλυσίδα μάθησης για τον άνθρωπο, την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη.       Τα «μαθήματα» εκτός των τυπικών γνώσεων ξεχύνονταν σαν χείμαρρος στην ιστορία, στην κοινωνιολογία, στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στον επιστημονικό σοσιαλισμό, στη θεωρία των τάξεων, στην πολιτική οικονομία, στη μαρξιστική φιλοσοφία… Ακόμη και η διδαχή των μαθηματικών γινόταν μαζί με τη θεωρία της χρησιμότητάς τους στη λογική, στη σκέψη, στην ανάλυση, στο λόγο. «Ξέφευγαν» οι μαθητές και μαθήτευαν θεωρητικά και πρακτικά στην τέχνη, στην ζωγραφική, στην μουσική, στην ποίηση , στην λογοτεχνία, στην ψυχολογία, ακόμη και στις εμπειροτεχνίες… Ήταν μια διαδικασία αποθέωσης της μαρξιστικής διαλεκτικής της γνώσης.         Τα «πέτρινα Πανεπιστήμια» της Αριστεράς ήταν απείρως ανώτερα από κοινωνικής σκοπιάς από τα καθέδρας αστικά πανεπιστήμια.         Οι πολιτικοί κρατούμενοι της χούντας είχαν οργανώσει ένα συλλογικό – συμμετοχικό σύστημα εκπαίδευσης και μόρφωσης με κύκλους που δεν είχαν τέλος. Το είχαν… «υποκλέψει», είναι αλήθεια, από τους πολιτικούς κρατούμενους των προηγούμενων δεκαετιών, αλλά το σύστημα έπιανε γιατί αποδείχθηκε αποτελεσματικό. Είχε νικήσει πολύ ισχυρούς αντιπάλους κατά το παρελθόν.   Αυτό που τόσο σήμερα προβάλλεται ως «δια βίου μάθηση», εμπορευματοποιημένη γνώση για το στενό σκοπό μιας ιδιωτικής επιχείρησης, για μια θέση εργασίας και για την επιβίωση από τον επαπειλούμενο αποκλεισμό από τη ζωή, τότε οι πολιτικοί κρατούμενοι το βίωναν ως δεύτερη φύση του αγώνα τους για το ιδανικό της ελευθερ