Τι ψηφίζουμε, οι εκπαιδευτικοί, την Τετάρτη στις εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια; του Γιώργου Καββαδία

10:11 4/11/2014 - Πηγή: Alfa Vita

Για τα κακόηχα και κακόφημα ΠΥΣΔΕ – ΑΠΥΣΔΕ – ΚΥΣΔΕ με την αποφορά, τη δυσωδία του σάπιου μηχανισμού της εκπαίδευσης και της χρεοκοποπημένης σοσιαλδημοκρατικής λογικής της συνδιοίκησης, ψηφίζουμε οι εκπαιδευτικοί την Τετάρτη 5 Νοέμβρη. Οι εκλογές ούτως ή άλλως τόσο σε συνδικαλιστικό, όσο και σε πολιτικό επίπεδο, χωρίς να υποτιμάμε και να περιφρονούμε την όποια αξία τους, δεν μπορούν να φέρουν τα πάνω – κάτω. Πολύ περισσότερο, αν πιστεύουμε

στον Βάρναλη με το γνωστό «Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα ‘ ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Με άλλα λόγια μόνο η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η οργανωμένη πάλη των εργαζομένων, μπορούν να φέρουν τα πάνω – κάτω.

Και αυτό είναι σημαντικό σε μια περίοδο που η εκλογολογία, η εκλογολαγνεία καλλιεργούν τον μεσσιανισμό, την αντίληψη, δηλαδή ότι δε χρειάζεται να ξεπεραστεί η απάθεια του καναπέ και ο ατομικισμός, αρκεί ένας φάκελλος, μία ψήφος για την έλευση του Μεσσία που θα μας σώσει από τα δεινά του Μνημονίου και άλλα πολά. Κάτι σαν το αλήστου μνήμης σύνθημα στις «18 Σοσιαλισμός», ή «στις 25 ψηφίζουμε – στις 26 φεύγουν» ή το τωρινό στις εκλογές των ΥΣ «Ανατροπή τώρα!». Στο συνδικαλισμό αυτό μεταφράζεται ότι οι καλοί μας εκπρόσωποι των όποιων παρατάξεων των μέχρι τώρα και των μελλοντικών κυβερνώντων δια της ψήφου, δηλαδή με ανάθεση θα αλλάξουν το στραβό το ριζικό μας και θα δούμε άσπρη μέρα.

Η συμμετοχή μας στις εκλογές των ΠΥΣΔΕ – ΑΠΥΣΔΕ - ΚΥΣΔΕ γίνεται χωρίς ψευδαισθήσεις για το χαρακτήρα αυτών των οργάνων. Είναι φανερό ότι τα Υπηρεσιακά συμβούλια δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών. Πρόκειται για όργανα διαχείρισης και προώθησης της κυβερνητικής πολιτικής και η παρουσία των αιρετών δεν αλλάζει ουσιαστικά αυτόν τους το ρόλο. Μόνο η ανάπτυξη ενός ρωμαλέου κινήματος μπορεί να φέρει τα πάνω – κάτω και να εγγυηθεί την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών μας.

Η ψήφος στην Αγωνιστική ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στις ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ είναι ψήφος μάχης και όχι ανάθεσης. Είναι ψήφος αποκαθήλωσης του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Γιατί είναι όνειδος για τους εκπαιδευτικούς να εκπροσωπούνται από τους υποταγμένους συνδικαλιστές των παρατάξεων της συγκυβέρνησης που έχουν βάλει πλάτη στην πολιτική που ρημάζει τις ζωές μας και διαλύει το δημόσιο σχολείο κάνοντας σκόνη και θρύψαλλα δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Δεν αρκούν οι «αγώνες» για τα μάτια του κόσμου, ούτε οι εικονικές μάχες για να ανεβάσει η κάθε παράταξη τις ψήφους της. Ή θα οικοδομήσουμε αγωνιστική ενότητα μέσα στο σωματείο μας ή θα πάμε ο καθένας κατά μόνας. Ή θα είμαστε πολλοί και ενωμένοι, ή θα μας τσακίσουν. Ή θα πάμε κόντρα στη συνδιαχείριση και την ατομική – πελατειακή λύση, κόντρα στον συνδικαλισμό κορυφής, κόντρα στην μετατροπή του σωματείου σε πεδίο μικροπαραταξιακών αντιπαραθέσεων με προοπτική την καθαρή ψηφοθηρία, κόντρα στον κυβερνητικό συνδικαλισμό, κόντρα στο συντεχνιακό συνδικαλισμό «ιδιαιτεροτήτων του κλάδου» ή θα ηττηθούμε

Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις πέρα από υπαρκτές αδυναμίες και ελλείψεις είναι το συνδικαλιστικό ρεύμα που δεν υπόσχεται μαγικές λύσεις και δεν έχει τη φαεινή ιδέα που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο. Εκφράζει την αλήθεια και προτείνει τον δύσκολο δρόμο του ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΥ ΑΓΩΝΑ. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει ο βελούδινος δρόμος της κάλπης των συνδικαλιστικών ή εθνικών εκλογών για να αναχαιτίσουμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτή δεν αναχαιτίζεται ούτε με τη λογική της κάλπης, ούτε με τη λογική των χωριστών συγκεντρώσεων και της κλιμάκωσης με ένα … συλλαλητήρια ή μιας 24ωρης ή και 48ωρης απεργίας. Αλλά χρειάζεται να προχωρήσουμε το δρόμο του ασυμβίβαστου αγώνα, να οργανωθούμε, να αγωνιστούμε και να ματώσουμε, αν χρειαστεί.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά σε ένα ιστορικό δίλημμα. Ή θα δεχθεί να γίνει δούλος στην ίδια του την χώρα και να υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον των παιδιών του, στα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων δυναστών, ή θα βαδίσει το δρόμο της οργάνωσης ενός δύσκολου και παρατεταμένου αγώνα, αναγκαίου όμως, για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Κάθε ελπίδα για ερχομό σωτήρων και «δίκαιων εκπροσώπων», κάθε σκέψη για εύκολες εκλογικές λύσεις, θα πρέπει να εκλείψει και στη θέση τους να γεννηθεί ξανά η πίστη στην αστείρευτη δύναμη του οργανωμένου λαού και των αγώνων του.

Σήμερα, που η βαρβαρότητα επελαύνει πάνω από τις ζωές μας, χωρίς να εκδηλώνεται σοβαρή αντίσταση, οι εργαζόμενοι έχουμε ανάγκη να δυναμώσουμε τις μαζικές διαδικασίες, να συζητήσουμε και να δράσουμε, να πάρουμε τη υπόθεση των αγώνων στα χέρια μας. Γιατί τα σωματεία και τα συνδικάτα «ανασαίνουν» και ζουν, μόνο με την ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων, όταν αυτοί αποφασίσουν να δράσουν κι όχι να αναθέσουν. Για να πάρουν οριστικό διαζύγιο με τον κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τον επαγγελματικό συνδικαλισμό της υποταγής, που ζει στα υπουργικά γραφεία κι αγνοεί τις αγωνίες και τους αγώνες της μαχόμενης εκπαίδευσης και να πρωτοστατήσουν στην άμεση δημοκρατική οργάνωση της αντίστασης και των αγώνων ανατροπής.

Αγωνιζόμαστε για ένα πανεργατικό-παλλαϊκό κίνημα αντίστασης και ανατροπής και για ένα διαφορετικό συνδικαλισμό. Με οργάνωση στη βάση, ενάντια στη γραφειοκρατία και τη λογική της ανάθεσης, αποκαθηλώνοντας τις φιλοκυβερνητικές-φιλοεργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες από παντού. Ο αγώνας και τα σωματεία πρέπει να περάσουν στα χέρια των εκπαιδευτικών.

Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα.

Γ. Σεφέρης

- Να οργανώσουμε τον αγώνα, να συμβάλουμε στη ριζοσπαστική ανασυγκρότηση του σ.κ.

- Καμία απόλυση – Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους

- Δωρεάν Δημόσια Παιδεία για όλους.

- Παλλαϊκό κίνημα Αντίστασης και Ανατροπής της πολιτικής Κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ

Tags: Γιώργος Καββαδίαςεκλογέςυπηρεσιακά συμβούλια Tweet

View the discussion thread.