Υπέρ του μαθητή-ανθρώπου, του Τραπεζανλίδη Θεόφιλου

23:41 15/7/2012 - Πηγή: Alfa Vita

p1 {font-family:Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;font-size:12px;margin-left:8px;margin-right:8px;margin-top:4px;margin-bottom:4px;text-align:justify;}

Καλοκαιρινές διακοπές. Η ζέστη από το πρωί είναι αφόρητη. Μια λάθος κίνηση στο χθεσινοβραδινό ύπνο με αφήνει έξω από τη θάλασσα με τον αυχένα μου σε δύσκολη κατάσταση. Κάθομαι λοιπόν στο ταβερνάκι που είναι ακριβώς δίπλα στην παραλία και έχω την επιθυμία να σκεφτώ ( για μια ακόμη φορά ) γιατί το σχολείο να υπολειτουργεί ή καλύτερα να λειτουργεί ενάντια στην ανάπτυξη του μαθητή. Θαλασσινή αύρα, αίσθηση ισορροπίας από τη ροή του

κύματος, καφεδάκι και ταξίδι του νου. Μεγάλη ευχαρίστηση.
Αποπειράθηκα αρκετές φορές να ασχοληθώ με το σχολείο γράφοντας τελικά μερικά κείμενα, τα οποία ονομάζω κείμενα αποσυμπίεσης, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να καταλήξω σε συμπεράσματα που να με ικανοποιούν. Ίσως να φταίει το ελλιπές θεωρητικό μου υπόβαθρο, αλλά νομίζω ότι το σημαντικότερο είναι ότι δεν καταφέρνω να επικοινωνήσω επαρκώς αυτά που σκέφτομαι και νιώθω. Δεν είναι απλή η αληθινή επικοινωνία. Προυποθέτει τον άλλο και την πίστη στον εαυτό.
Το ερώτημα που με βασανίζει είναι γιατί το σημερινό σχολείο είναι μια τυπική διαδικασία, ανίκανο να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες του μαθητή-ανθρώπου, φυλακισμένο σε αντιλήψεις και πρακτικές που θυμίζουν το μίζερο στρατό.
Όσο περισσότερο σκέφτομαι και διαβάζω για να μπορέσω να δώσω μια απάντηση στο ερώτημα αυτό, τόσο συγκλίνω στην θεμελιώδη για μένα ρήση του Rogers: « Ο άνθρωπος μαθαίνει ό,τι τον συγκινεί.» Αν κρίνω από τη δική μου ιστορία μέχρι σήμερα έμαθα κάθε φορά αυτά που με συγκινούσαν και απαντούσαν στις εκάστοτε ανάγκες μου. Δεν έμαθα μονάχα στο σχολείο, αλλά στο παιχνίδι, στους έρωτές μου, με τους φίλους μου, στη θεραπεία, στα μπαράκια. Μάθαινα κάθε φορά οτιδήποτε επιθυμούσα και χρειαζόμουν για να αναπτυχθώ. Το μεγάλο πρόβλημα του σχολείου είναι ακριβώς ότι δεν απαντά στις ανάγκες και στις επιθυμίες των συμμετεχόντων. Αυτό εξηγεί κατά πολύ και τη δομή του. Αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιεί τις τιμωρίες, τα ποινολόγια, τις πρωινές προσευχές, τους διευθυντές κάνοντάς το να μοιάζει με ένα μικρό στρατόπεδο. Δεν αποτελεί μια ομάδα που αυτοοργανώνεται σε ένα πλαίσιο αλληλοβοήθειας. Φοβάται. Φοβόμαστε την απελευθέρωση του εφήβου. Φοβόμαστε τους εαυτούς μας.
Και τώρα τι γίνεται; Θα μείνουμε στο να διδάσκουμε ( δύσκολη λέξη! ) ανθρώπους που βαριούνται ή στην καλύτερη περίπτωση σε ανθρώπους που τους πείσαμε ότι το μέλλον τους θα είναι ένας διαρκής αγώνας με την ανύπαρκτη προοπτική της οικονομικής τους επιβίωσης; Δεν χωράω σε αυτό ρε γαμώτο. Δεν θέλω να βλέπω δεκαεξάρηδες δίχως ενέργεια που έφαγαν το παραμύθι του σύγχρονου τρόπου ζωής. Βαρέθηκα να ακούω ότι συγκέντρωσε 19.500 μόρια και μπήκε πρώτη στη νομική. Ρωτήθηκε από κανέναν τι κόστισε αυτό; Δεν πιστεύω ότι έχω τις λύσεις αλλά είμαι βέβαιος ότι έχω βαθιά αιτήματα να ασχοληθώ με το ζήτημα αυτό. Θα επιχειρήσω να καταγράψω μερικές σκέψεις που επισημαίνω ότι δεν πιστεύω πως