Οι πολιτικοί των συντεχνιών... ανακάλυψαν την αλήθεια

07:52 25/1/2013 - Πηγή: NewPost

Με αφορμή τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες με τις απεργιακές κινητοποιήσεις στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε ορισμένες αλήθειες: • Στις συνθήκες βαθιάς και σύνθετης κρίσης, είναι επιτακτική η ανάγκη για δημοσιονομική εξυγίανση. Η ανάταξη της οικονομίας συνδέεται ασφαλώς με τις διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση. Μακροπρόθεσμα όμως συνδέεται με την ποιότητα της διακυβέρνησης, την κοινωνική

ειρήνη και τη συναίνεση. Ο διχασμός και οι εμφυλιοπολεμικές κραυγές είναι βόμβα στα θεμέλια του οικοδομήματος που χτίζεται υπό την πίεση των δανειστών και υπονομεύουν τις θυσίες των Ελλήνων. • Όπως σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, το μείζον πρόβλημα της οικονομίας είναι πολιτικό. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ έχουν μετατρέψει τη σωτηρία της χώρας σε «πεδίο βολής», όπου βάλουν όλοι εναντίων όλων. Από τις κομματικά, κατά κανόνα, καθοδηγούμενες καταλήψεις και απεργίες , η χώρα βγήκε πολλαπλά ζημιωμένη και απαξιωμένη. Ωφελημένα βγήκαν μόνο τα κομματικά στελέχη, όλων των αποχρώσεων, που πρωτοστάτησαν. Αναδείχθηκαν σε αρχηγούς κομμάτων, υπουργούς και βουλευτές. • Τα εκφυλιστικά συμπτώματα των συντεχνιών, μεταξύ αυτών και οι πολιτικοί- η χυδαία συναλλαγή ανάμεσα σε κόμματα και πολίτες, συνδικαλιστές και ηγεσίες μεταλλάχθηκε σε θερμοκήπιο άσκησης εξουσίας. Ο κομματισμός απαξίωσε την αξιοκρατία και το δημόσιο διάλογο προς όφελος των κομματαρχών. • Είναι αναμφισβήτητες οι ευθύνες και των κομμάτων εξουσίας, που συνδιαμόρφωσαν τις συνθήκες. Είναι όμως εξίσου μεγάλες οι ευθύνες των κομμάτων της Αριστεράς. Η Αριστερά, από μοχλός πίεσης για εκδημοκρατισμό και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις κατά το παρελθόν, συγκαλύπτει σήμερα τον εκφασισμό που επιβάλλουν ακραία στοιχεία και υπερασπίζεται τα κάθε λογής συντεχνιακά συμφέροντα. • Η ποιότητα δεν είναι μόνο ζήτημα χρηματοδότησης και πόρων, όπως υπερθεματίζουν κόμματα και συνδικάτα. Είναι εξίσου ζήτημα διοίκησης και οργάνωσης, ώστε να επιτυγχάνεται η μέγιστη αξιοποίηση των πόρων που διατίθενται. Είναι η αξιοκρατία και η ισονομία. Με δεδομένη τη στενότητα που επιβάλλει η κρίση, η επιδίωξη της μέγιστης αποτελεσματικότητας συνδέεται με τον εκσυγχρονισμό των οργάνων διοίκησης. Τέτοιο όραμα δεν υπάρχει. • Αυταπατώνται όμως όποιοι πιστεύουν ότι η εξυγίανση των δημοσιονομικών και έξοδος από την κρίση μπορεί να γίνει χωρίς συναίνεση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να συμπεριφέρεται με διαταγές και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Ο αυταρχισμός και η πόλωση δεν οδηγούν στην έξοδο αλλά στο αδιέξοδο του διχασμού και του μίσους. • Τα κόμματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί να υπερθεματίζούν σε μέτρα που αναμορφώνουν και εκσυγχρονίζουν τη χώρα , σέρνονται σε μια μεμψίμοιρη και υποκριτική αποδοχή όλων των αιτημάτων, ενώ «κλείνουν το μάτι» στις συντεχνίες. Όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Αν ζήσουμε μια νέα εθνική καταστροφή, τότε θα είναι πολλοί που θα έχουν βάλει το χεράκι τους. Οι απεργίες ξαναέρχονται στο προσκήνιο και το χάος που μπορούν να δημιουργήσουν είναι απειλή για την κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι το μοντέλο της μεταπολίτευσης δεν είναι βιώσιμο. Παρ' όλα αυτά, παρακολουθούμε έναν διαγωνισμό μηδενισμού . Κανένας δεν θέλει να κάτσει στο τραπέζι και να συζητήσει. Από μειώσεις που να εξυπηρετούν μια εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση, μέχρι πολιτικές συμφωνίες μεταξύ των κομμάτων. Οι περισσότεροι θέλουν να πληρώσει ο διπλανός. Η κυβέρνηση ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό , φέρνοντας τη μια κοινωνική ομάδα κόντρα στην άλλη, ώστε να βγει η ίδια από τη δύσκολη θέση. Και η αντιπολίτευση προσδοκά κομματικά οφέλη. Η κυβέρνηση, όμως, δεν πείθει ότι έχει ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, δεν μπορεί να εμπνεύσει και να δημιουργήσει συνθήκες ασφάλειας για το μέλλον. Οι πολιτικοί που εξέθρεψαν και αναδείχτηκαν από τις συντεχνίες ανακάλυψαν την αλήθεια και κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον τους. Χωρίς συναίνεση και κοινωνική ειρήνη τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά. Η Ελλάδα πληρώνει την πολιτική αστάθεια και τις κραυγές λαϊκισμού. Η κυβέρνηση δείχνει να έχει κολλήσει σε ένα τέλμα και να μην μπορεί να πάρει αποφάσεις. Το εσωτερικό κλίμα επιδεινώνεται και κρίσιμος χρόνος χάνεται, με τους σημερινούς ρυθμούς δύσκολα θα αναστραφεί το κακό κλίμα στην οικονομία. Ο πρωθυπουργός μπορεί να πέτυχε πολλά στο εξωτερικό, αλλά στο εσωτερικό οι ρυθμοί είναι απελπιστικά αργοί με κραυγαλέο παράδειγμα το φορολογικό. Η αγωνία των περισσότερων πολιτών για μια πειστική εναλλακτική πολιτική πρόταση είναι πλέον εμφανής. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια. Δεν μπορεί να συνεννοηθεί για τα αυτονόητα. Νίκος Παναγιωτόπουλος