Η «μπουζού» και η «ναζού»

16:20 26/7/2013 - Πηγή: E-Typos

«Βγήκε από την μπουζού η πρεζού»... ήταν τα ελληνικά που πρόφερε το «μπιζού» της Ελληνικής Βουλής, η πρωθιέρεια της Χρυσής Αυγής, αφήνοντας άφωνους και εκείνους τους βουλευτές που δεν θεωρούνται κατά την εκφορά του λόγου τους ως ιδεώδεις ομιλητές και χειριστές της ελληνικής. Και δημιούργησε τέτοια εντύπωση η αποστροφή αυτή, ώστε ασχολήθηκαν μαζί της όλος ο Τύπος, ηλεκτρονικός και έντυπος και διαδικτυακός. Φαίνεται, οι «καθωσπρέπει»

που την άκουσαν θα σκέφτηκαν ότι τέτοια λόγια δεν αρμόζουν στα χείλη μιας γυναίκας. Τόσο εντυπωσιάστηκαν λοιπόν από τις λεκτικές επιδόσεις της κυρίας; Τόσο κατεπλάγησαν από το ήθος το οποίο ενσαρκώνουν οι λεκτικές της ακροβασίες; Ως μη ώφειλαν, θα παρατηρούσα. Γιατί πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι Πολίτες -κυρίως οι υπερψηφίσαντες- ότι οι δυνάμεις τις οποίες εκπροσωπεί και αυτή και οι υπόλοιποι της ιδεολογικής συνοδείας της δεν γνωρίζουν φραγμούς, δεν έχουν ηθικούς κανόνες, δεν υπάρχει μέτρο, ούτε έλεος για τη συντριβή του αντιπάλου τους.
Και επειδή η επιλογή και η χρήση των λέξεων αποδίδουν, κατά τρόπο μοναδικό, τους μηχανισμούς της σκέψης μας, αποτυπώνοντας νοήματα και εσώτερα συναισθήματα, είναι φανερό ότι δεν μπορούμε να αναζητούμε στο χώρο, που κινείται η κυρία, ευγένεια ή προσεγμένη διατύπωση ή έστω μια προσπάθεια αποφυγής της χυδαιολογίας που δεν συνάδει από βήματος Βουλής. Στην προκειμένη περίπτωση κανένα μέτρο πολιτικής συμπεριφοράς και κοινωνικής αγωγής δεν προσιδιάζει. Εδώ πρόκειται για την προσωποποίηση της βαρβαρότητας, που δεν έχει να κάνει αν το γένος που την εκπροσωπεί είναι θήλυ ή άρρεν. Η απρέπεια στο λόγο, η βαναυσότητα στην έκφραση, η σκαιότητα στην εκφορά, το άσεμνο των νοημάτων, η επιθετικότητα στη γλώσσα του σώματος είναι ο συνήθης τρόπος «επικοινωνίας» αυτής της ομάδας, που ξεπήδησε μέσα από δικούς μας σκοτεινούς φόβους και ιδεοληψίες, επικαλούμενη ιδεολογικά τις πιο απάνθρωπες δυνάμεις τους παρελθόντος: το φασισμό στη χιτλερική του έκφανση.
Δεν χρειάζεται καν να ανοίξει κανείς από αυτούς το στόμα του για να βγουν βατράχια, όπως έγραψε ο Σαίξπηρ. Τον είχε προλάβει ο Μάρκος Αυρήλιος όταν έγραφε ότι το πρόσωπο, στην ωριμότητά μας, γίνεται ο καθρέφτης του χαρακτήρα μας, της ανθρώπινης ποιότητάς μας και ότι γι’ αυτά τα χαρακτηριστικά μας δεν είναι υπεύθυνοι ούτε οι γονείς μας ούτε η φύση αλλά εμείς που τα επιλέξαμε και τα καλλιεργήσαμε για να μας εκφράζουν.
Τα «συσσίτια», οι «προσφορές», «η προστασία των αδυνάτων» δηλαδή, η έκφραση μιας κοινωνικής ευαισθησίας δεν είναι ανακάλυψη των νεοναζί, που σαν άνθη του κακού μπήκαν στην Ελληνική Βουλή ως φορείς μολυσματικής ασθένειας, που απαιτεί ριζική θεραπεία. Είναι η τακτική που θεσμοθετήθηκε στη συγκρότηση του Γ΄ Ράιχ, είναι η τακτική που ακολουθείται από όλα τα νεοναζί κόμματα, που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη. Σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, βιώνουμε τις αναγνωριστικές εφορμήσεις των λύκων. Η Πολιτεία έχει την ευθύνη να θέσει τα όρια του νόμου. Γιατί... τη ναζού πρέπει να περιμένει η μπουζού, κάθε που παραβαίνει το νόμο