Σωτηριολογία και Δημοκρατία

16:54 22/8/2013 - Πηγή: E-Typos

Βλέποντας στη Λιβύη τις ισλαμικές ομάδες να παίρνουν την εξουσία, στην Τυνησία, τη Συρία και την Αίγυπτο να ’χουν εμπλακεί σε αδελφοκτόνο πόλεμο, εύλογα κανείς μπορεί ν’ αναρωτηθεί: μα, το περίφημο δημοκρατικό όραμα της Αραβικής Ανοιξης ήταν εσωτερική ανάγκη αυτών των χωρών ή επεβλήθη εκ των έξω μέσα από τα συχνά κοντόφθαλμα κι υστερόβουλα Δυτικά πλάνα πολιτικής στρατηγικής;
Γιατί

για να υπάρξει Δημοκρατία χρειάζονται τουλάχιστον δύο μέρη που να συνυπάρχουν. Χρειάζεται διάλογος. Αυτός εμπεριέχει τον «Λόγο» δηλαδή τη σώφρονα συνειδητοποίηση των ανθρώπινων ορίων. Η δύναμη του δημοκρατικού διαλόγου είναι μία μορφή αλληλοσεβασμού της ετερότητας. Κοντολογίς: να μπορεί κάποιος να συνυπάρχει με το διαφορετικό του μέσα σ’ ένα κοινό πλαίσιο συνύπαρξης. Πώς όμως να γίνει αυτό όταν ένα από τα συνυπάρχοντα μέρη πιστεύει ότι είναι φορέας της μίας και μοναδικής αλήθειας; Οταν πιστεύει ότι είναι ο εκπρόσωπός της επί της γης; Αρα ο ρόλος του είναι σωτηριακός, δηλαδή, έχει χρέος του να σώσει τον κόσμο απ’ όσους δεν του μοιάζουν και δεν πιστεύουν τα ίδια; Πώς να δεχτούν δηλαδή να συνυπάρξουν δημοκρατικά οι τζιχαντιστές μουσουλμάνοι μ’ όσους δεν είναι ισλαμιστές; Για να γίνει αυτό πρέπει να γίνει αποδεκτό το θεμέλιο της Δημοκρατίας: ο διάλογος κι ο σεβασμός με το διαφορετικό. Κάτι που ’ναι σε αντίφαση με τη σωτηριολογική φιλοσοφία των τζιχαντιστών. Συνεπώς είναι χίμαιρα να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει δημοκρατία στις χώρες της Αραβικής Ανοιξης, ακόμη κι αν υπάρχει μία μερίδα μετριοπαθών του Ισλάμ, που όμως είναι εμφανής μειοψηφία.
Η Δημοκρατία διασφαλίζει τ’ ατομικά δικαιώματα κι έχει στόχο της την συνειδησιακή πορεία του πολίτη προς την αυτονομία. Αυτό είναι το βαθύτερο όραμα κάθε δημοκράτη: η αυτογνωσιακή αυτόνομη ύπαρξη που ’ναι ταυτόχρονα συνύπαρξη με το διαφορετικό. Η σωτηριολογία δεν μπορεί να συμβαδίσει με τη Δημοκρατία γιατί είναι ετερό-νομη. Προέρχεται από το πέρα από τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος της ανήκει. Γι’ αυτό και κατά τη σωτηριολογική αντίληψη δεν μπορεί να ’ναι αυτόνομος. Είναι ετερό-νομος. Ανήκει μόνιμα στο πέρα από αυτόν. Ο άνθρωπος στην περίπτωση της ετερονομίας είναι δημιούργημα που θα παραμένει μόνιμα στη σφαίρα του δημιουργού του: και στη γέννηση και στον θάνατο. Αντίθετα, στην περίπτωση της αυτονομίας, ο άνθρωπος αγωνίζεται καθημερινά μέσα από τον πόνο και τα δύσβατα της αυτογνωσίας να μάθει να στέκεται μόνος του απέναντι στη συνειδητοποίηση της περατότητάς του. Αγωνίζεται στα πλαίσια της Δημοκρατίας.