28 χρόνια δημοσιογράφος κι έχεις πρόβλημα επιβίωσης;

02:11 16/10/2012 - Πηγή: Aixmi

Στο τέλος του χρόνου αγγίζω μισό αιώνα ζωής. Αυτό το κείμενο σήμερα στο aixmi.gr είναι μια δημόσια εξομολόγηση.

Σχεδόν τρείς δεκαετίες κατάφερα να επιβιώσω με αξιοπρέπεια στη δημοσιογραφία. Πάλεψα τίμια και πολύ σκληρά σε ένα επάγγελμα που, αν ήξερα με τι τέρατα θα έμπλεκα, φυσικά και δεν θα το έκανα. Όσο και να το λάτρευα.

Δεν είμαι τρελός. Εννοείται ότι, πλέον, γνωρίζω πολύ καλά πώς και με ποιους θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου. Εννοείται ότι ξέρω ποιοι με αγαπούν. Φυσικά και ποιοι με μισούν. Όχι γιατί τους πείραξα ή τους

ενόχλησα. Αλλά γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι σε αυτή τη ζωή υπάρχουν και αγνοί άνθρωποι σε όλα τα επαγγέλματα.

Εν προκειμένω τίμιοι δημοσιογράφοι. Που «χαλάνε την πιάτσα» των λαμόγιων.
Που δεν ανήκουν σε κομματικούς καταλόγους. Που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν υγεία οι ίδιοι και η οικογενειά τους (αλλά και φυσικά όλοι οι άνθρωποι), τη δουλειά τους και λίγα χρήματα για να ζούνε με ψηλά το κεφάλι.

Πόσα θέλουν δύο άνθρωποι για να ζήσουν με έξι σκυλάκια (αν μετράνε για ζωές τα σκυλάκια, γιατί κάποια κτήνη δεν θεωρούν τα ζώα πλάσματα του Θεού).

Για ένα καθημερινό απλό πιάτο φαί και το σούπερ μάρκετ.
Για τη βενζίνη της μοτοσικλέτας.
Για το ενοίκιο του σπιτιού.
Για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του νερού και του τηλεφώνου.
Για λίγη θέρμανση το χειμώνα.
Για κανένα φάρμακο αν χρειαστεί.
Για την εφορία. Και αν περισσέψουν λίγα ευρώ για την. υπέρτατη πολυτέλεια μιας ταβερνούλας και ενός σινεμά το μήνα! Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Όπως άλλωστε υποθέτω αυτό επιζητεί και η πλειονότητα των Ελλήνων. Μια αξιοπρεπή ζωή.

«Μα κοτζάμ δημοσιογράφος με 28 χρόνια στο επάγγελμα και έχεις πρόβλημα επιβίωσης με την μακρόχρονα άνεργη συντροφό σου; Μας κοροιδεύεις;
Εσύ και οι άλλοι δημοσιογράφοι δε «δουλεύατε» τον λαό τόσα χρόνια και γίνατε ένα με τους πολιτικούς»;

Για να τελειώνει το παραμύθι. Ανήκω στους δημοσιογράφους – ευτυχώς υπάρχουν αρκετοί -που δεν κορόιδεψαν κανέναν πολίτη και δεν έδωσαν χειραψία σε πολιτικούς. Από το 1986 ζω μόνο – βλέπετε καλά τη λέξη μόνο- με το μισθό μου της εκάστοτε νόμιμης σύμβασης. Η οποία τους τελευταίους μήνες έγινε κουρελόχαρτο με βάση έναν αντισυνταγματικό νόμο της κυβέρνησης με το φασιστικό προφίλ και κατάντησα να αμείβομαι εικονικά με 1100 ευρώ! Και λέω εικονικά γιατί είμαι απλήρωτος από τον Ιούνιο και δεν ξέρω αν θα ξαναπληρωθώ.

«Και πως ζεις ρε αρχηγέ»;
Δεν έχω άλλη απάντηση, όσο κι αν δεν ικανοποιήσει τους κακοήθεις: Ζω στα όρια της μίνιμουμ αξιοπρέπειας και, για πρώτη φορά ευτυχώς, οι φίλοι σπρώχνουν το αυτοκίνητο που έμεινε από βενζίνη στην ανηφόρα. Δεν άπλωσα ακόμη το χέρι.
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω. Έχω ακόμη εγκαρτέρηση.
Πάντως, όσο είμαι όρθιος, θα προσπαθώ να χαμογελώ, όπως μου έγραψε φίλος σε ένα μήνυμα ψυχής. Και σίγουρα δεν θα τα βάλω ποτέ με τη Μέρκελ, το Φούχτελ
και τον Τόμσεν.

Δεν θα ξεφτιλιστώ να κάθομαι οκλαδόν κάνοντας κατάληψη στη λεωφόρο Κηφισίας -όπως με παρότ