Αγοράσαμε χρόνο με πολύ πόνο

00:10 22/2/2012 - Πηγή: Aixmi

Είναι πολύ μακιαβελικό για να είναι ευχάριστο, αλλά η συμφωνία της 21ης Φεβρουαρίου αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα της άποψης ότι η πολιτική κινείται ανάμεσα στις οδυνηρές αποφάσεις και την καταστροφή. Η καταστροφή αποφεύχθηκε, τουλάχιστον προς το παρόν, οι σκληρές αποφάσεις ελήφθησαν για να εφαρμοσθούν στην Ελλάδα για μια δεκαετία ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, αλλα στο τέλος της ημέρας το αποτέλεσμα έδωσε στη χώρα μια βαθειά ανάσα.

Στην πραγματικότητα, αγοράσαμε χρόνο με πολύ πόνο. Οι εργαζόμενοι δώσαμε

πάνω απο το 30% του εισοδήματός μας, πέρα από νομοθετημένες παρεμβάσεις, με την αυτορύθμιση της αγοράς. Οι άνεργοι πλήρωσαν τη συρρίκνωση της κατανάλωσης και βρέθηκαν -στην καλύτερη εκδοχή- στο έλεος του ταμείου ανεργίας. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απαξιώθηκαν μέσα σε μια νύχτα, χωρίς να αξιολογηθούν, χωρίς να διαχωριστούν οι κηφήνες από τις εργάτριες.

Όλοι χάσαμε. Όλοι πονέσαμε και είναι φανερό από τη συμφωνία ότι θα συνεχίσουμε να πονάμε. Όλοι αισθανθήκαμε προσβεβλημένοι από τη συμπεριφορά των δανειστών -και από τη συμφωνία, είναι φανερό ότι η αξιοπιστία μας βρίσκεται σε διαρκή αμφισβήτηση. Το αποδεικνύουν η μόνιμη παρουσία της τρόικας στην Ελλάδα και η προτεραιότητα στην αποπληρωμή του χρέους που υποχρεούμαστε, πλέον, όχι μόνο να νομοθετήσουμε αλλά και να ενσωματώσουμε στο Σύνταγμα.

Παράλληλα, όμως, μειώνουμε δραστικά το χρέος μας, οι δανειστές (ιδιώτες και κράτη) μας δίνουν την ευκαιρία να παραμείνουμε στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάντα με το αζημίωτο και έχοντας προσμετρήσει τις επιπτώσεις της αποπομπής μας στην αξιοπιστία  του κοινού νομίσματος και την παγκόσμια οικονομία. Η ευκαιρία, ωστόσο, παραμένει. Είναι καθαρή ευκαιρία, γιατί ουδέποτε άλλοτε στον κόσμο μια χώρα δεν αποπλήρωσε τα μισά από τα δάνειά της έχοντας γύρω της τείχος προστασίας. Είναι μοναδική περίπτωση η Ελλάδα και έχει στα χέρια της ένα όπλο που μπορεί να την οδηγήσει πάλι στην πρώτη ταχύτητα της ΕΕ . Το ίδιο όπλο, πάντα, μπορεί και να το στρέψει εναντίον της αν δεν τα καταφέρει . Η επιμονή των δανειστών να χρησιμοποιούν τον όρο  «επιρρεπής σε ατύχημα» δείχνει ότι, σε κάθε περίπτωση, δεν αποφύγαμε οριστικά τον κίνδυνο.

Η συμφωνία αποτελεί, όμως, το πιστοποιητικό της αγοράς χρόνου. Μέχρι το 2020 έχουμε επτά χρόνια στη διάρκεια των οποίων έχουμε την ευκαιρία να ξαναφτιάξουμε  την Ελλάδα ως σύγχρονο κράτος. Να αλλάξουμε τη διοίκηση, να βασιστούμε στις πραγματικές επενδύσεις, να προσελκύσουμε άλλες, να αξιοποιήσουμε την ακίνητη περιουσία μας , το φυσικό μας πλούτο, να αναβαθμίσουμε τον τουρισμό και τις υπηρεσίες μας, να αναδείξουμε τα μοναδικά προϊόντα της γης μας.  Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό, αλλά είναι η τελευταία ευκαιρία της γενιάς μας, είναι η τελευταία ευκαιρία για να μη γίνει η χώρα παρίας της Ευρώπης ,στο αξιακό σύστημα της οποίας έχει τη μέγιστη συμβολή. Εάν τα καταφέρουμε, το 2020 το χρέος μας θα είναι βιώσιμο, οι αγορές θα μας ξαναεμπιστευθούν και, κυρίως, τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μια άλλη Ελλάδα που θα έχει αφήσει οριστικά πίσ