Δευτερόλεπτα…

12:33 10/10/2017 - Πηγή: Aixmi

Εκεί που μεγάλωνες με την ασφάλεια της παρουσίας μου ξαφνικά έφυγες. Πρώτη μέρα στο αμφιθέατρο σε μια πόλη μακριά από την δική μας να παρακολουθείς με ενθουσιασμό τους καθηγητές που κατακτούν την νεανική σου καρδιά με τις γνώσεις τους και να σου ανοίγουν διάπλατα ένα ολοκαίνουργιο κόσμο, τον κόσμο της επιστήμης που με πάθος επέλεξες.

Και μετά κι άλλες μέρες και άλλες χαρές και νέες φιλίες και σχέδια για ταξίδια και μεταπτυχιακά και όνειρα για μια ζωή όχι σαν αυτή που φαίνεται γιατί γυαλίζει, αλλά για μια άλλη ζωή σαν αυτή που πάντα σε προκαλούσε, μια ουσιαστική και ευωδιαστή, δημιουργική

ζωή με συναισθήματα. Μια ανθρώπινη, άξια ζωή που αναζητούσες πάντα να εξερευνήσεις.

Με λίγα λόγια ήρθε η ζωή και μπήκε στη μέση. Η καθημερινή επαφή αντικαταστάθηκε με σύντομα μηνύματα αγάπης μέσα απ΄όλα τα μέσα δικτύωσης και τηλεφωνήματα δευτερολέπτων. Συνήθως με πρωτοβουλία δική μου για να είμαι ειλικρινής ή των ενοχών σου όταν έχεις αγνοήσει κλήσεις μου ή έχουμε λίγες μέρες να μιλήσουμε λιγάκι πιο πολύ. Τα νέα μας σε περίληψη. Ανεξαρτήτως ώρας του τηλεφωνήματος θα διατυπώσω μια ερώτηση για την διατροφή. Έφαγες; Θα φας; Πήγες σούπερ μάρκετ; Θα μαγειρέψεις; Mετά κάποιες ερωτήσεις γενικού ενδιαφέροντος. Θα βγεις; Πέρασες καλά; Πώς πήγε το μάθημα; Τι κάνουν τα παιδιά; Περνάτε ωραία; Γνώρισες κι άλλα παιδιά; Μετά οι παύσεις.

Ίσως περιμένω κάτι να μου πεις. Κάτι που δεν ξέρεις πώς να μου το πείς και θέλεις να το αφήσεις να τσουλήσει πάνω σε μια παύση. Αν δεν θέλεις τίποτα άλλο να μου πεις, με ρωτάς ένα γενικό »τι άλλα νέα;». Είναι η σειρά μου να πω περιληπτικά τα νέα μου. Εδώ το θέμα είναι ελεύθερο, οπότε λέω λίγο απ’ όλα, στη δουλειά καλά, ξέρεις τώρα μου αρέσουν αυτά που κάνω, με τον πατέρα σου πάμε και περπατάμε όλο και πιο συχνά, η αδερφή σου ίσως δώσει για το δεύτερο πτυχίο στα Γερμανικά, είδαμε μια πολύ καλή ταινία στο σινεμά, στο Μπενάκη έχει μια έκθεση γιαπωνέζικης ζωγραφικής που θα σου άρεσε πολύ, όταν έρθεις να πας να την δεις. Το τηλέφωνο φθάνει στο τέλος του. – «Μην με ξεχνάς, να με παίρνεις».

– Μα σε παίρνω, κάθε μέρα μιλάμε μαμά. Κλείνω ανακουφισμένη. Δύσπιστη μα ανακουφισμένη.

Κάθε φορά που κλείνουμε, το μάτι μου πέφτει στην οθόνη του τηλεφώνου. Η διάρκεια της κλήσης είτε πρωινής, είτε βραδυνής είναι σχεδόν πάντα περίπου η ίδια, κάποια λίγα δευτερόλεπτα με δυσκολία λεπτά χωρίς να μπορώ να καταλάβω ποια τυχαία σύμπτωση έχει αποφασίσει αυτό το συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο κι αν είναι κάτι που το ορίζεις άθελα σου εσύ ή εγώ. Και όλο λέω να κάνω κάτι να το αλλάξω κι όλο δεν κάνω και αυτό συνεχίζει απαράλλαχτο. Να βρω κάτι άλλο να σου πω, κάτι άλλο να σε ρωτήσω και να δώσω λίγη ακόμα χαρά και διάρκεια στην επικοινωνία μας. Όμως έτσι που σκάει κάποια άσχετη στιγμή της καθημερινότητας το τηλέφωνο και όπως δεν θέλω να σε φορτώνω και με άλλες κι άλλες κλήσεις, να μην γίνω κουραστική, παραβιαστική, η γιορτή να σε ακούσω κρατά αυτό το συγκεκριμένο μικρό χρονικό διάστημα.

Τελικά όμως αυτό που καταλαβαίνω είναι πως η επικοινωνία μας δεν κρατά μόνο αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα. Ο συγκεκριμένος χρόνος δεν υφίσταται πραγματικά. Δεν είναι παρά η τυχαία διάρκεια μιας καθημερινής, αναπόδραστης συνήθειας. Η φωνή, οι ερωτήσεις, όλα αυτά που σου δίνουν και μου δίνουν χαρά, όλα αυτά που με στεναχωρούν και σε στεναχωρούν, ο τρόπος που βλέπω και βλέπεις τον κόσμο, οι πιο βαθειές επιθυμίες μας, οι φόβοι, είναι όλα μέσα μας. Είναι αναπόσπαστα κομμάτια των πρώτων-πρώτων χρόνων σου και των μελλοντικών σου προβολών.

Σκέφτομαι πως αυτή είναι η ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ μας από την πρώτη μέρα που γεννήθηκες (ίσως και μερικούς μήνες πιο πριν) και πως το καθημερινό τηλέφωνο δεν θα πάψει παρά μόνο αφού φύγουμε και οι δυο σε διαφορετικούς χρόνους απ΄αυτή τη ζωή. Σκέφτομαι ακόμα πως όλα αυτά τα λεπτά των κλήσεων μαζί μοιάζουν με τα δευτερόλεπτα των δικών μου τηλεφωνημάτων στην μητέρα μου. Και πως αν αξιωθώ να φθάσω σε βαθιά γεράματα και δω το συνολικό χρόνο στην οθόνη του τηλεφώνου, θα δω να έχει μετρήσει όλα τα δευτερόλεπτα μου στη γη. Αφού όσο κι αν δεν το ομολογούμε, όσο κι αν δεν της το λέμε ποτέ, ο χρόνος μας συντονίζεται από την αρχή του με Εκείνη.

Καθώς τα γράφω όλα αυτά νιώθω ευγνωμοσύνη για σένα, για ολόκληρη αυτή την σχέση που έχουμε που δεν χάνεται ποτέ και για τίποτα όσο κι αν οι συνθήκες αλλάζουν. Γι’ αυτό κι όταν σηκώνω το ποτηράκι μου δεν εύχομαι ποτέ για τα προηγούμενα. Εύχομαι πάντα για τα επόμενα. Για τους μελλοντικούς μας εαυτούς και το νέο ρόλο που επιφυλάσσει ο χρόνος για την κάθε μια μας μέσα στη ρευστή ζωή της άλλης.