Δεν έκλεισα δρόμους, δεν πέταξα γιαούρτια. Παρόλα αυτά την πάτησα…

10:41 21/1/2014 - Πηγή: Aixmi

Καμιά φορά είναι επιβεβλημένο να βλέπεις από απόσταση – κυρίως χρονική – τα γεγονότα, ώστε αν θελήσεις να είσαι απόλυτα δίκαιος στην κρίση σου να το κάνεις με μεγαλύτερη ασφάλεια. Η εικόνα ανατριχιάζει. Αρχικά τα μάτια αρνούνται να πιστέψουν ότι βλέπουν αυτό. Μετά ο νους αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι βλέπει αυτό. Τελικά η ψυχή πονάει γιατί αυτό που είδες ήταν αληθινό.

Γονέας (προφανώς), θείος, ξάδερφος, οικογενειακός φίλος, κάποιος τέλος πάντων φωτογραφίζεται όλο καμάρι

και υπερηφάνεια χαιρετώντας ναζιστικά, βάζοντας και τα δύο παιδάκια να κάνουν το ίδιο! Πέρασαν μέρες θα μου πείτε, αλλά ήθελα να είμαι δίκαιος, όσο κι αν κανένας μας δεν είναι. Μήπως ήταν τρελός, μήπως ανόητος, μήπως μεθυσμένος, μήπως βλάκας, μήπως δεν ήξερε τι σημαίνει, μήπως το έκανε «γιά πλάκα», μήπως, μήπως, μήπως…

Κοροιδεύεις τον εαυτό σου φίλε είπα τελικά. Ο τύπος είναι κανονικός φασίστας. Αυθεντικός νοσταλγός του Χίτλερ. Κανονικός Χρυσαυγίτης. Όχι απ’ αυτούς τους δεκάδες χιλιάδες που πρόπερσι το καλοκαίρι από θυμό, «εκδίκηση», ηλιθιότητα, δεν ξέρω τι άλλο, πάντως όχι από «ιδεολογία» ψήφισαν Μιχαλολιάκο. Ο τύπος βάζει δύο πεντάχρονα παιδιά να χαιρετήσουν ναζιστικά μπροστά σε κάποιον που τα φωτογραφίζει, για να κρατήσει το ενσταντανέ της μεγάλης στιγμής στο οικογενειακό άλμπουμ ή να το υποβάλει ως «πειστήριο» στο κόμμα γιά την αφοσίωσή του. Πόσοι άλλοι, άραγε, σκέφτονται σαν αυτόν; Πόσοι άλλοι την ώρα της κάλπης, όποτε κι αν έρθει, θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή; Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πάρα πολλοί. Γι αυτό και η κορυφαία απάντηση του σπουδαίου ηθοποιού Τζον Μάλκοβιτς σε δημοσιογράφο που τον ρώτησε για την άνοδο του ακροδεξιού κινήματος στην Ευρώπη είναι επίκαιρη όσο ποτέ: «δεν με ανησυχεί ο ναζί που βλέπω στο δρόμο. Με ανησυχεί ο ναζί που ζει μέσα μου».

Από την άλλη πλευρά είναι απογοητευτική αυτή η τρομακτική ισοπέδωση της κοινωνίας. Η οικονομική ανέχεια έφερε στην επιφάνεια και την πνευματική ένδεια. Την έλλειψη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Το απύθμενο κενό Παιδείας και Πολιτισμού. Μια περιήγηση για όσους έχουν αντοχή στον διαδίκτυο, θα δείξει το γιατί βρέθηκε η Ελλάδα σε αυτό το αδιέξοδο. Ποταπές εκφράσεις όπως «και τι έγινε που κυκλοφορεί ελεύθερος ο Ξηρός, εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Σαμαράς», «η Μέρκελ έρριξε κι άλλον μεροκαματιάρη στο κρεματόριο του Μνημονίου», ή παλιότερα «ο Πακιστανός που βίασε τη 15χρονη στην Πάρο μας πείραξε και όχι ο Τόμσεν που βιάζει 10.000.000 ανθρώπους», είναι ενδεικτικές του τι άνθρωποι κυκλοφορούν δίπλα μας και θα ψηφίσουν.

Η Ελλάδα ετοιμάζεται για το «κύκνειο άσμα» της. Σε μία βασανιστική πολιτική ασφυξία. Σε έναν γύρο θανάτου που το βαγόνι οδηγούσαν εδώ και δεκαετίες ανίκανοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί, απατεώνες συνδικαλιστές, επίορκοι υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, μεγαλοφοροφυγάδες, άχρηστοι διοικητές δημοσίων οργανισμών, «κομματόσκυλα» δημοσιογράφοι, ηθοποιοί πρυτάνεις Πανεπιστημίων, κλέφτες ισοβίτες δήμαρχοι και ό,τι άλλο βάζει ο νους σε αυτή την ελεεινή σύγχρονη Βαβέλ. Της «αριστερής» δημαγωγίας, του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού. Της «δεξιάς» βρωμιάς και αλητείας του Λιάπη και του Τομπούλογλου. Του πολιτικού τσαρλατανισμού της Ραχήλ.

Αν μου έμεναν δέκα χρόνια ζωής, θα έδινα τα μισά τα πέντε, γιά να προλάβω να ζήσω έστω και γιά λίγο όχι όπως πριν από πέντε ή δέκα χρόνια. Αλλά με αξιοπρέπεια που φοβάμαι ότι τη χάνω. Στη χώρα που γεννήθηκα. Στη χώρα που τα παιδιά θα είχαν ελπίδα γιά τα στοιχειώδη και αυτονόητα. Δημόσια υγεία, σοβαρή παιδεία, αξιοκρατική εργασία με προοπτική σύνταξης στα γεράματα και σεβασμό στο περιβάλλον.

Δυστυχώς, όμως, είμαστε κάποιοι άνθρωποι πολύ μόνοι. Που την «πατήσαμε χοντρά» χωρίς να φταίμε σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν κλείσαμε δρόμους. Δεν πετάξαμε γιαούρτια. Δεν προπηλακίσαμε πολιτικούς. Δεν τα βάλαμε με τον γείτονα και το φίλο μας. Δεν γίναμε κοινωνικοί τρομοκράτες. Δεν πιστέψαμε ότι θα μας σώσουν οι φασίστες. Πιστεύουμε μόνο στην εντιμότητα, το κουράγιο, την πίστη και την ελπίδα, ζώντας μέσα στη δική μας κόλαση. Γιατί όπως έχει πει και ο Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βιτγκεστάιν «η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, είναι ο εαυτός σου».