Εκπαιδευτικά αντίποινα…

13:52 23/4/2014 - Πηγή: Aixmi

Το είδαμε κι αυτό. Από την κυβέρνηση συνασπισμού των μεγάλων αντιπάλων της Μεταπολίτευσης, που είχαν αναγάγει τις μαθητικές καταλήψεις σε πρώτης τάξεως όπλο εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης του «αντιπάλου», φυσικά από τη σκοπιά της αντιπολίτευσης στο πλαίσιο του μακιαβελικού δόγματος «πολιτικά θεμιτό είναι ό,τι μπορεί να πλήξει τον αντίπαλο».

Οι κομματικές τους οργανώσεις πρωτοστατούσαν στην οργάνωση της κατάλυσης της σχολικής καθημερινότητας, κατά κανόνα μέσα στον Δεκέμβριο, για λίγες μέρες ή και εβδομάδες. Κάποια στιγμή, μάλιστα, επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας, η ένταση υπήρξε τέτοια,

που μιαπεριφερειακή οργάνωση του εν λόγω κόμματος, υποτίθεται χωρίς την έγκριση του κεντρικού κομματικού απαράτ, σχεδίασε και υλοποίησε επιχείρηση ανακατάληψης κατειλημμένου σχολείου στην Πάτρα με τραγικό θύμα τον εκπαιδευτικό Νίκο Τεμπονέρα, που πήρε το ρίσκο να υπερασπιστεί έμπρακτα (με τη φυσική του παρουσία στο σχολείο) τη μαθητική κατάληψη.

Όχι, τότε δεν έκανε κανείς λόγο για εγκληματική οργάνωση που επιχειρεί να αποκαταστήσει τη νομιμότητα μέσω αυτοδικίας, αφού μια νόμιμη επέμβαση της αστυνομίας για τον ίδιο σκοπό ήταν από την σκοπιά των κυβερνώντων, λόγω πολιτικής εικονολατρίας, ανεπιθύμητη. Η κριτική που ασκήθηκε στη Νέα Δημοκρατία από την τότε αντιπολίτευση και τα προσκείμενα σε αυτήν Μέσα Επικοινωνίας ήταν μεν σφοδρή, αλλά και αρκούντως υποκριτική. Διότι όσοι την εξέφραζαν, γνώριζαν ότι όπως αυτοί, έτσι και η Νέα Δημοκρατία ήταν σε θέση να ευλογεί πολιτικά μαθητικές καταλήψεις, όταν βρεθεί στην αντιπολίτευση, και ότι το σπάσιμο των καταλήψεων με τη μέθοδο του ρεσάλτου δεν ήταν η μόνη της δεξιότητα.

Σχεδόν όλη η Μεταπολίτευση πέρασε με τη διαδοχή καταλήψεων που ενθαρρύνονταν κομψά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με το επιχείρημα ότι τα «αιτήματα των μαθητών είναι δίκαια», και καταγγέλλονται υποκριτικά από το κυβερνητικό κόμμα με το επιχείρημα ότι «χάνεται πολύτιμος χρόνος». Το θέμα της νομιμότητας της ίδιας της κατάληψης κατά κανόνα δεν αποτελεί αντικείμενο συζήτησης – όπως θα δούμε, υπάρχει λόγος…

Όμως μέχρι πρόσφατα κανένας αξιωματούχος δεν είχε συλλάβει την ιδέα αντιποίνων όχι εναντίον των καταληψιών – όσων πρωτοστατούν ή συμμετέχουν στην οργάνωση και διεκπεραίωση μιας κατάληψης – αλλά εναντίον του συνόλου των μαθητών του σχολείου, μέσω της μεθόδου της περικοπής των πασχαλινών διακοπών. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να σπάσει και αυτό το «ταμπού» από τη συμμαχική κυβέρνηση, η οποία προφανώς επιθυμώντας επί τέλους να μπει τάξη στη χώρα, έχει πάρει εργολαβία το ξεχέρσωμα των «ιερών και των οσίων» της Μεταπολίτευσης που η ίδια καθιέρωσε.

Η Εκπαίδευση αποτέλεσε προνομιακό χώρο γι αυτόν το εξορθολογισμό: Πρώτα ήρθαν οι συγχωνεύσεις, μετά οι περικοπές των εκπαιδευτικών δαπανών και των απολαβών των εκπαιδευτικών, κατόπινοι διαθεσιμότητες και η – ο Θεός να την κάνει – αξιολόγηση, για να κλείσουμε με τις περικοπές των πασχαλινών διακοπών λόγω καταλήψεων. Α, ξέχασα και την παρά λίγο καινοτομία της παράτασης των διακοπών των Απόκρεω για την τόνωση της εγχώριας αγοράς – παρά τον χαμένο χρόνο των καταλήψεων…

Ακούω ήδη τις αντιρρήσεις σας: Μα είναι δυνατόν να είστε υπέρ των καταλήψεων ή έστω υπέρ της ατιμωρησίας των συμμετεχόντων στις καταλήψεις; Δεν έπρεπε να γίνει κάτι για να σταματήσει επί τέλους αυτή η πληγή; Δεν πρέπει να εξοικονομηθεί σχολικός χρόνος για να εκπληρωθούν οι μαθησιακοί στόχοι του σχολείου;

Εύλογες οι απορίες, αλλά δεν πρόκειται περί αυτού. Οι περικοπές των πασχαλινών διακοπών δεν έχουν σχέση με τη μάθηση και την κάλυψη των στόχων του σχολείου, έχουν σχέση αποκλειστικά με την κυβερνητική εικόνα.

Από την ενασχόλησή μου με το πρόβλημα των καταλήψεων, εδώ και δεκαετίες, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Oι καταλήψεις – αυτό το επαναστατικό έθιμο της Μεταπολίτευσης που ξεκίνησε ως μαθητική εξέγερση για το «άσχετο» του σχολείου και κατέληξε να γίνει εργαλείο μιας defactoπαράτασης των σχολικών διακοπών για το μεγαλύτερο μέρος των μαθητών, αλλά και του εκπαιδευτικού προσωπικού – γίνονταν (και γίνονται) όχι επειδή δεν υπάρχουν άλλοι, πιο αποτελεσματικοί και δημοκρατικοί τρόποι για τους μαθητές να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους για τα εκπαιδευτικά πράγματα, αλλά επειδή πολύ απλά είναι εύκολο να γίνουν λόγω απουσίας από το προσκήνιο αντίρροπων δυνάμεων.

Τα «όργανα» που αποφασίζουν για την κατάληψη – τα μαθητικά συμβούλια – υποτίθεται ότι είναι το καύχημα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, και μάλιστα με τη ριζοσπαστική μορφή που πήραν στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Με αυτή τη μορφή λειτουργούν και σήμερα τα «όργανα», παρά τις τρεις δεκαετίες που έκτοτε παρήλθαν. Και αποφασίζουν καταλήψεις, διότι εκεί δεν προβλέπεται να υπάρχει κάποιος εκπαιδευτικός ο οποίος να θέτει στα συμβούλια τις «κόκκινες γραμμές», δηλαδή τα όρια της νομιμότητας. Έτσι, οι μαθητές μάθαιναν και μαθαίνουν ότι η απόφασή τους να «καταλάβουν» το σχολείο είναι νόμιμη και δημοκρατική, διότι αποφασίστηκε από την πλειοψηφία των μαθητών ή του μαθητικού συμβουλίου. Δεν μας ενδιαφέρει, σου λέει, τι ορίζει ο νόμος. Νόμος είναι η βούληση των μαθητών…

Είναι κι αυτό μια άποψη, σεβαστή ίσως για την τόλμη των εκφραστών μιας τόσο άμεσης αμφισβήτησης της νομιμότητας, αν οι καταλήψεις δεν είχαν εκφυλιστεί σε παρένθετες διακοπές πριν από τις κανονικές των Χριστουγέννων. Και έρχεται τώρα η σοφή κυβέρνηση, όχι να διορθώσει τις διατάξεις του 1986 για τα «όργανα» – αυτό, πιστεύει, δεν είναι καλό για την εικόνα της – αλλά να θεσμοθετήσει αντίποινα, διότι περί αυτού πρόκειται και ας περισσεύουν οι εκσυγχρονιστικές κορώνες περί του αντιθέτου.

Τα αντίποινα αφορούν βεβαίως όλο το «έθνος» των μαθητών, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες. Όχι μόνο όσοι ήταν υπέρ, αλλά και εκείνοι που ήταν αντίθετοι στην κατάληψη πρέπει να πληρώσουν το τίμημα, διότι υπήρξαν ανίκανοι να επιβάλουν (ίσως και με το ζόρι, χάριν της νομιμότητας;) τη δική τους άποψη που ήταν αντίθετη στην κατάληψη. Εξ αντικειμένου, λοιπόν, η λογική του υπουργείου είναι η ακόλουθη: Θέλετε κατάληψη; Πολύ ωραία, όπως νομίζετε, είναι δικό σας θέμα. Να ξέρετε, όμως, ότι μια τέτοια απόφαση θα έχει επιπτώσεις για όλους, και όχι μόνο για όσους ψηφίζουν υπέρ της.

Οι μισοί θα τιμωρηθείτε επειδή ψηφίσατε υπέρ της κατάληψης και οι άλλοι μισοί επειδή δεν καταφέρατε να περάσει η αντίθετη άποψη. Η ευθύνη θα είναι συλλογική. Γι αυτό στο μέλλον, όσοι δεν θέλετε περικοπές των πασχαλινών διακοπών, φροντίστε με κάθε τρόπο να περάσει στο δεκαπενταμελές η άποψή σας. Αν γίνει και κανένα καβγαδάκι ή καμιά ψιλοσύγκρουση, αξίζει τον κόπο. Το είπε και ο Μαρξ ότι η βία είναι η μαμή της Ιστορίας…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι από την πολιτική ηγεσία του εκπαιδευτικού οργανισμού ζουν σε έναν παράλληλο κόσμο και ότι δεν είναι δυνατόν να βγουν από αυτόν όσο είναι καθηλωμένοι στα πόστα τους. Νομοθετούν ως εάν είχαν κληρονομήσει ιδιότητες τις οποίες πέπρωται να φέρουν εσαεί. Δείχνουν συχνά να μην έχουν συναίσθηση των κινδύνων που ελλοχεύουν στις νομοθετικές τους πρωτοβουλίες. Και μας λένε, λες και βλέπουμε σήμερα για πρώτη φορά το εκπαιδευτικό σύστημα, ότι με την περικοπή των πασχαλινών διακοπών το σχολείο καθίσταται λειτουργικό και ότι η μάθηση διασφαλίζεται. Κάτι δεν πάει καλά…