Φοβάμαι το σήμερα, τρομάζω για το αύριο. Αν υπάρχει…

02:11 28/6/2012 - Πηγή: Aixmi

Τις τελευταίες ημέρες, νιώθω ότι η χώρα μας βρίσκεται σε ανάδρομο! Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Ας μιλήσουν τα άστρα καλύτερα. Έχουμε μία κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να κυβερνήσει, αφού κάθε μέρα έχουμε και από ένα «επεισόδιο». Υπουργοί παραιτήθηκαν και άλλοι νοσηλεύτηκαν σε κάποιο νοσοκομείο με προβλήματα υγείας. Το δε υπουργείο Οικονομικών έγινε μπαλάκι. Ποιος θα το πρωτοαναλάβει. Τελικά ο κλήρος έπεσε στον Στουρνάρα, αλλά

ας κρατάμε και μία πισινή γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Μέχρι και φωτογραφίες για το τι προσόντα πρέπει να έχει ο υπουργός Οικονομικών, ανέβηκαν στα social media!

Ζούμε το απόλυτο παράλογο! Είμαστε θεατές σε ένα έργο που δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω. Είναι κωμωδία ή τραγωδία; Και το θέμα είναι ότι δεν ξέρουμε και το τέλος του. Κάθε μέρα, λοιπόν, προτού κοιμηθώ κάνω τον απολογισμό της ημέρας. Και κάπου στα μισά με πιάνει μία ζαλάδα να το πω, ένας πονοκέφαλος. Δεν ξέρω… Από τη μία σου προκαλεί «γέλιο» όλο αυτό που γίνεται τις τελευταίες ημέρες με την κυβέρνηση και από την άλλη θέλεις να βάλεις τις φωνές και να το βάλεις γρήγορα στα πόδια. Να φύγεις μακριά από αυτή τη χώρα. Και θα μου πείτε, και πού να πας. Δεν έχετε και άδικο.

Πολλές φορές που κάθομαι σπίτι το μυαλό μου ταξιδεύει, όπως φαντάζομαι και το δικό σας. Έρχονται, μάλιστα, στιγμές που βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Οι δουλειές είναι πλέον ελάχιστες, οι λογαριασμοί περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, όπως και οι υποχρεώσεις, και τα χρήματα σχεδόν ανύπαρκτα. Και εκεί μου κάνει επίσκεψη ο φόβος. Πράγματι, φοβάμαι. Όχι τόσο για το τώρα, αλλά για το αύριο. Βλέπω τον κόσμο να έχει μία παράλογη συμπεριφορά και τον δικαιολογώ. Τα νεύρα κάνουν πασαρέλα σε τεντωμένο σκοινί. Η μοναξιά έχει γίνει ο καλύτερος φίλος των περισσοτέρων, και αυτό το βλέπεις ακόμη και από τα social media. Facebook- twitter, είναι πλέον, τα φιλαράκια μας.

Το τελευταίο διάστημα έχω χαιρετήσει δεκάδες ανθρώπους που μαζεύουν τα κουβαδάκια τους και πάνε σε άλλη παραλία. Νέοι άνθρωποι, δημιουργικοί, γύρω στα 30 ξενιτεύονται. Αφήνουν πίσω τις οικογένειές τους, οπλίζονται με κουράγιο και θάρρος, παίρνουν το αεροπλάνο και την κάνουν για άλλες πολιτείες, για ένα καλύτερο αύριο. Είχε που είχε η Ελλάδα λίγους νέους, τώρα φεύγουν και αυτοί. Θα μου πείτε, είναι λύση και αυτή; Τι να κάνουν, όμως, εδώ; Το σύστημα έχει καταρρεύσει, κακά τα ψέματα. Όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε και να μην είμαστε αρνητικοί, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Δυστυχώς, χωρίς να προδικάσω καταστάσεις, αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει τα επόμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον.

Το κέφι έχει χαθεί και βλέπεις γύρω σου μόνο σκυθρωπά πρόσωπα. Πλησιάζεις έναν άνθρωπο και εκείνος δεν μπορεί να σου δείξει εμπιστοσύνη με όλα αυτά που γίνονται. Κλείνεται στο καβούκι του. Δεν μπορεί να ανοιχτεί, να απελευθερωθεί. Ο καθένας κοιτάει πώς θα σώσει το τομάρι του και πώς θα προφυλαχτεί. Δεν είναι λύση, φυσικά, ούτε αυτό. Σε τέτοιες στιγμές θα πρέπει να έρθουμε πιο κοντά, να είμαστε ενωμένοι, να αντιμετωπίσουμε μαζί τ