Η αιώνια προπαγάνδα του American Sniper…

01:39 7/3/2015 - Πηγή: Aixmi

Δεν είναι δύσκολο να πείσεις για την αναγκαιότητα του πολέμου, ειδικά όταν αυτός εμφανίζεται μέσα στις τηλεοπτικές οθόνες και ντυμένος στα μαύρα σφάζει αθώους και απειλεί ότι θα καθαρίσει κάθε άπιστο.

Για κάθε τέτοιον βάρβαρο αντι-ήρωα, όπως ο μασκοφόρος Τζιχάντι-Τζον, ο πλανήτης υποφέρει, διψά και θέλει να τον δει κρεμασμένο ανάποδα να σαπίζει στη φυλακή, εκεί φυτρώνει και ένας ήρωας, εκείνος ο αληθινός, ο καθημερινός γείτονας, που θα σηκώσει στις πλάτες του την ευθύνη της σωτηρίας μας.
Πόση απόσταση χωρίζει τους δήθεν αμερικάνους απελευθερωτές από τους θεόσταλτους τιμωρούς τζιχαντιστές;
Αφορμή

για τις σκέψεις η θαυμάσια κινηματογραφική μεταφορά, που κέντησε ένας φιλοσοφημένος δημιουργός, ο Κλιντ Ίστγουντ.
Στο σενάριο της τελευταίας βραβευμένης δημιουργίας του μεταφέρεται η ζωή του αμερικάνου Κρις Κάϊλ, του κάουμπου-σνίπερ που «καθάρισε» περισσότερους από 160 ανθρώπους, από εκείνους που τόλμησαν να αντισταθούν στην Αμερικάνικη κατοχή του Ιράκ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας ευθύβολος ελεύθερος σκοπευτής ηρωιοποιείται, γίνεται καλογυρισμένη ταινία και προσπαθεί να εξηγήσει την αναγκαιότητα των πολέμων, τόσο που πείθει για τη λογική της αθρόας συμμετοχής αγνών πατριωτών (εννοείται χριστιανικών αρχών) που θα πιάσουν τα όπλα.
Όπως και στην διάσημη ταινία «Λοχίας Γιόρκ», (1941, του Χάουαρντ Χώκς), με τον Γκάρι Κούπερ, έτσι και στον «Αμέρικαν Σνάϊπερ», με πρωταγωνιστή τον Μπράντλεϊ Κούπερ, η αληθινή ιστορία ενός αδιάφορου αγρότη με ταλέντο στο σημάδι γίνεται η αφορμή.
Καλό παιδί, ένας φιλότιμος καουμπόυ που βρίσκει πραγματική ταυτότητα σε μια δυστυχισμένη ξένη χώρα, στο ταλαίπωρο Ιράκ.
Δήθεν ειρηνιστές, στρατόκαβλοι, που μπλέκονται σε αιματηρούς πολέμους από ανάγκη, αφού αν δεν ξε-καθαρίσουν τους διεφθαρμένους και δαιμονισμένους κακούς, τότε εκείνοι θα μπουκάρουν στα σπίτια και θα κόψουν σε φέτες τους φιλήσυχους Αμερικάνους πολίτες.
Από το ήσυχο Τέξας, στη βρώμικη Φαλούτζα και στο άθλιο Σάντρ-Σίτι του Ιράκ, εκεί που σύμφωνα με τους δημιουργούς της ταινίας, η διεθνής τρομοκρατία μοιάζει με φίδι που γεννά τα αυγά του.
Με τους τζιχαντιστές να γίνονται όλο και πιο φοβεροί και τρομακτικοί, οι δεκάδες φόνοι του «Αμέρικαν Σνάϊπερ» παρουσιάζονται τουλάχιστον ως αναγκαίοι και απολύτως δικαιολογημένοι. Όσο για τα ψυχολογικά προβλήματα που κουβάλησαν οι στρατιώτες στις ψυχές-αποσκευές τους, είναι κι αυτά αναπόφευκτα «δώρα» στην προσπάθεια διατήρησης της παγκόσμιας τάξης-ειρήνης.
Η καλογυρισμένη ταινία είναι μια απερίγραπτη τραγική προπαγάνδα που δεν κρύβεται και δεν ενδιαφέρεται για τους μη Αμερικάνους μόνιμους κατοίκους του Ιράκ, αυτοί είναι οι εχθροί! Θα σκύψουν το κεφάλι, θέλουν δε θέλουν, αλλιώς μια σφαίρα θα γράφει το όνομα τους, και θα τους αναζητά!
Έπειτα αναρωτιόμαστε πως γεννιούνται οι τζιχαντιστές, ποιοι κρύβονται στη σκιά και σπρώχνουν ψυχές ώστε να θεριευεί το μίσος και να ακονίζονται χασαπομάχαιρα.
Μακριά από τα πραγματικά γεγονότα η ιστορία γράφεται με τις λαμπερές παραγωγές του χόλυγουντ και οι ανθρώπινες συνειδήσεις ξεχωρίζουν και ξεσκαρτάρουν τους «καλούς» από τους «κακούς», από το χρώμα του δέρματος, τη γλώσσα και κυρίως από τη θρησκεία.
Όποιος τολμά να πάει κόντρα στα παγκόσμια πρότυπα τελικά είναι τρομοκράτης;