Η ελληνική κοινωνία κυοφορεί επικίνδυνη νέα γενιά

05:00 17/11/2012 - Πηγή: Aixmi

Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά…
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδι όλο πηχτότερο βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πούσαι, νιότη, πούδειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

Κώστας Βάρναλης, 1883-1974, Ποιητής

(από το «Να σ’ αγναντεύω θάλασσα»)

Ελλάδα του 2012! Ελληνική κοινωνία συνυφασμένη με τεράστια οικονομικά  και κατά επέκταση κοινωνικά προβλήματα. Πάντα σε προβληματικές περιόδους της ιστορίας  η νέα γενιά είναι εκείνη που βιώνει εντονότερα τα όσα διαδραματίζονται

σε όλες της πτυχές της κοινωνίας μας. Οι νέοι βρίσκονται μπροστά σε μια διχάλα από τη μια καλούνται να υπακούσουν στις προσταγές της οικονομικής κρίσης και από την άλλη να διαβιούν με τον τρόπο που αρμόζει στη σύγχρονη εποχή μας!

Πώς λοιπόν θα επιτύχουν το ακατόρθωτο οι σημερινοί νέοι που μεγάλωσαν με όλες τις ανέσεις; Οι ίδιοι οι γονείς τους ,προερχόμενοι από μια ταλαιπωρημένη γενιά τους έδωσαν ένα καλό τρόπο ζωής μιας και οι γονείς βλέπουν πάντα τα παιδιά σαν επέκταση του εαυτού τους , ένα καθρέφτη του εαυτού τους. Τους παρείχαν τα πάντα όσον αφορά τη μόρφωση, τη διασκέδαση και γενικότερα μια καλή ποιότητα ζωής. Τους παρείχαν ότι στερήθηκαν οι ίδιοι. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που οι νέοι πρέπει μόνοι να πορευτούν στη ζωή τούτη ,χωρίς το δεκανίκι της γονικής προστασίας. Λογικό ακούγεται.. Πώς όμως να γίνει αυτό εφόσον δεν έχουν οικονομικά ανεξαρτητοποιηθεί;

Η ανεξαρτησία θα έρθει με την εξεύρεση μια σταθερής εργασίας. Στις μέρες μας όμως κάτι τέτοιο φαντάζει ουτοπικό πλέον. Η αγωνία του νέου ανθρώπου έχει επικεντρωθεί στην εξεύρεση τουλάχιστον  μιας υποαπασχόλησης  ή  προσωρινής εργασίας. Πώς λοιπόν να ατενίσεις το μέλλον σου πατώντας σε μη σταθερές βάσεις; Πώς να δημιουργήσει ο νέος τη δική του οικογένεια, εφόσον αδυνατεί να ανταπεξέλθει πολλές φορές και στις ατομικές του υποχρεώσεις. Η πατρική του στέγη τον συντηρεί ως επί το πλείστον και έτσι του δίνει το περιθώριο να έχει μια επιτρεπτή ποιότητα ζωής, εφόσον συνεχίζει να ζει στα πλαίσια του πατρικού του σπιτιού όπου τα έξοδα μοιράζονται. Ως πότε όμως; ως τα τριάντα του; Ως τα σαράντα του;; Δυστυχώς όχι μόνο…. Ίσως και ως τα πενήντα του ,διότι τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει στο ήδη νοσηρό οικονομικό γίγνεσθαι. Ο πενηντάρης λοιπόν είναι για μια ακόμη φορά ο νέος της εποχής αλλά με διαφορετική έννοια αυτή τη φορά… με την έννοια ότι ακόμα και στα πενήντα του πλέον εξακολουθεί να έχει τις ανησυχίες ενός εφήβου.

Οι γονείς όμως έρχεται κάποια στιγμή που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να προσφέρουν άλλο. Το μόνο που τους έχει απομείνει να προσφέρουν στα παιδιά τους είναι η πενιχρή πολλές φορές σύνταξη τους. Έτσι λοιπόν  διαβούν δυστυχώς  πολλοί  νέοι της εποχής μας, νέοι όμως πολλές φορές όχι μόνο των είκοσι, αλλά και των τριάντα και των σαράντα και οι νέοι των πενήντα! Κάποιοι ίσως σκεφτούν την μετανάστευση ως ένα μέσο λύτρωσης από τη μιζέρια που προσφέρει ο τόπος τους. Μετανάστευση σε ποια χώρα όμως τη στιγμή της γενικότερης κρίσης; Και μετανάστευση σε ποι