Κυνήγα το όνειρό σου -Και ας μη σε βοηθάνε…

13:33 17/8/2015 - Πηγή: Aixmi

Ήταν μια μέρα από αυτές που ξημερώνουν σκοτεινές.
Από αυτές, που καθώς ξύπνάς, ψάχνεις με το μυαλό σου να βρεις δικαιολογία να μην πας σχολείο.Μία ημέρα, από αυτές, που το πάπλωμα μοιάζει να προσπαθεί να σε κρατήσει εκεί.
Όμως, αυτό το κορίτσι, που ήτανε δεν ήτανε 15 χρονών, δεν είχε καμιά δικαιολογία να μην πάει σχολείο. Δεν χρειαζόταν καμία δικαιολογία.Ήθελε να σταθεί στη στάση με τη βροχή εκείνο το πρωινό και για πολλά πρωινά ακόμη.

Να πάρει το λεωφορείο για το αθλητικό σχολείο, ώστε να δώσει τον καθημερινό της αγώνα, εμπόδιο που θα περάσει, απόσταση που θα διανύσει.

Οι φωνές

του προπονητή, χρονόμετρα, μικρές ή μεγάλες αποτυχίες και επιτυχίες, ήταν για χρόνια η ασπρόμαυρη ρουτίνα της.

Όλα αυτά, για να ζήσει κάποιες μοναδικές ημέρες του χρόνου, που οι αγώνες θα της έδιναν την ώθηση να πάει παρακάτω, ή που η γραμμή του τερματισμού θα την έβρισκε να κλαίει,που δεν «προσπάθησε» περισσότερο.

Ψέμα.

Προσπάθησε όσο μπορούσε.

Δεν πήγαν στράφι τα βράδια κάτω από τη βροχή, βράδια που προσπάθησε να γίνει καλύτερη, ούτε η εκδρομή του σχολείου που έχασε.

Καθημερινές, προσωπικές «μάχες» για χρόνια, για ένα αμφίβολο μέλλον, για δύο «πατρίδες», μία τη χώρα της και μία τη μικρή πατρίδα που θέλει να φτάσει. Αυτός ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας της.

Η απόφαση να κάνει ένα παιδί πρωταθλητισμό, είναι η απόφασή του, κατ’αρχήν να πειθαρχήσει στον ίδιο του τον εαυτό, ώστε να καταφέρει να διακριθεί σε αυτό που έχει επιλέξει.

Να αγωνιστεί, δηλαδή.

Γιατί το επέλεξε; Γιατί ονειρεύτηκε από μικρό κάτι πολύ συγκεκριμένο. Κάτι πολύ σπουδαίο. Να ξεπεράσει τον εαυτό του και να κατακτήσει το στόχο του.

Τα χρόνια του πρωταθλητισμού, κυλούν άλλες φορές αργά και άλλες γρήγορα. Κοπιάζεις πολύ, όμως ξεκουράζεσαι αυτόματα με μία προσωπική σου επιτυχία.

Θυσιάζεις και θυσιάζεσαι, όμως αυτά που χάνεις, μοιάζουν λίγα μπροστά σε αυτά που κερδίζεις.

Συμμάχους δεν θα βρεις, μόνο την οικογένειά σου, που θα στερηθεί, θα πονέσει μαζί σου και θα χαρεί την κάθε επιτυχία σαν να είναι δική της.

Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο σπουδαίο, από το να βλέπεις το παιδί σου να προσπαθεί να αγγίξει ένα του όνειρο.

Να μάχεται για υγιή διάκριση και να συνεργάζεται με ανθρώπους κάτω από έναν κοινό στόχο, ένα κοινό όνειρο.

Δυσκολεύομαι όμως να διακρίνω, στην Ελλάδα αυτή, τώρα, ποιός είναι αυτός που βοηθάει αυτά τα παιδιά να μην παρατήσουν τα όνειρά τους.

Με λύπη παρακολούθησα πρόσφατα κάποια από αυτά, να δίνουν τις δικές τους μάχες στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου, με άδειες κερκίδες. Εκεί πίσω, κάπου κρυμμένοι, θα ήταν σίγουρα και οι μικροί τους ήρωες, οι γονείς τους.

Κάποτε ένας προπονητής μου είχε πει: «τα παιδιά που κάνουν πρωταθλητισμό, μην τα φοβάσαι. Έχουν πειθαρχία, θέληση, όνειρα. Σέβονται τον εαυτό τους». Είχε δίκιο.