Ναι, είμαι «ρατσιστής»!

09:59 16/9/2014 - Πηγή: Aixmi

Αψηφώντας τους νόμους της Πολιτείας, αποφασίζω σήμερα να εξαντλήσω τα όρια της κοινωνικής προκλητικότητας και να δηλώσω ευθαρσώς: «Είμαι ρατσιστής!» Ναι, φίλτατοι προοδευτικοί, κάποιους συνανθρώπους μας τους θεωρώ προικισμένους με κατώτερο DNA και φτιαγμένους από φτηνότερο υλικό. Όχι γιατί δεν ακούν κι αυτοί Βάγκνερ, αλλά επειδή έχουν αφήσει ακαλλιέργητες εντός τους όλες τις ανθρώπινες αξίες πλην αυτών που υπηρετούν το ευτελές «τίποτα» και θωπεύουν το νοσηρό «εγώ»…

Και, επειδή είναι αδύνατο σε ένα σύντομο σημείωμα να καταγράψω

όλες τις κατώτερες «ράτσες», θα αρκεστώ σε λίγα ενδεικτικά παραδείγματα:

- Τα υπερτραφώς ανεπτυγμένα (ενίοτε και ακαλαισθήτως εικονογραφημένα) μπράτσα που συνυπάρχουν αυτάρεσκα με ένα παντελώς υπανάπτυκτο μυαλό – κι έναν ακόμα λιγότερο κατεργασμένο χαρακτήρα…

- Το χοντρόσβερκο κτήνος με το κάρο πολυτελείας, που μαρσάρει στη διάβαση πεζών ενώ σε βλέπει να περνάς, κλείνει το δρόμο πάνω στη στροφή του λεωφορείου πηγαίνοντας με το πάσο του να πάρει τσιγάρα απ’ το περίπτερο, πουλάει τσάμπα μαγκιές σε ό,τι κινούμενο βρεθεί στο δρόμο του, πετάει με απόλυτη φυσικότητα το άδειο τενεκεδάκι της κόκα-κόλας έξω απ’ το παράθυρο, και κάνει όποια επικίνδυνη (για την ασφάλεια των άλλων) γελοιότητα βάζει ο νους του ανθρώπου, προκειμένου να εντυπωσιάσει την κενόδοξη κότα που καταλαμβάνει το κάθισμα του συνοδηγού…

- Τους αλητήριους του διπλανού διαμερίσματος που κοπροσκυλιάζουν «σπουδάζοντας» με τα λεφτά του μπαμπά τους, την ημέρα κοιμώμενοι μακαρίως και τη νύχτα επιδιδόμενοι στο σπορ της ολονύχτιας ηχορύπανσης, με το stereo (αξεσουάρ, εκ των ων ουκ άνευ, της κάθε καθωσπρέπει ρουστίκ περσόνας που πατάει το πόδι της στην πόλη) στη διαπασών, τα μπάσα στο τέρμα να απειλούν τζάμια και νευρικά συστήματα, τα κακόηχα «όπα» και τις άλλες κραυγές να τρυπούν βάναυσα τα αυτιά των περιοίκων, και τη σαρκαστική συμβουλή «να πας να μείνεις σε κανένα νεκροταφείο!» σε πρώτη ζήτηση για όποιον τολμήσει (ευγενικά) να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμά του στη νυχτερινή γαλήνη…

- Τους κυνικούς στο διπλανό παγκάκι που, άθελά σου, ακούς να λένε ο ένας στον άλλο: «Έλα μωρέ, σιγά μη λυπηθώ τον κ…γερο που τον σκότωσαν οι ληστές. Στο κάτω-κάτω, μια σύνταξη λιγότερη!»…

- Τη μοχθηρή γυναίκα που αντλεί απόλαυση και αυταξία σπέρνοντας ζιζάνια σε κάθε υγιή σχέση (ερωτική, φιλική ή οικογενειακή) που θα ατυχήσει να βρεθεί στο δρόμο της…

- Τη μαμά που φωνάζει αγριεμένα στο παιδάκι της: «περπάτα λοιπόν!», όταν αυτό κάνει να σκύψει να μαζέψει το άδειο κουτί από την πορτοκαλάδα, που του έπεσε στο δρόμο…

- Το καλόπαιδο (με ωμέγα) που, εκμεταλλευόμενο την ευκινησία της εφηβείας του, τρέχει πρώτο να καταλάβει τη μοναδική άδεια θέση στο λεωφορείο, απολαμβάνοντας, με μια αίσθηση θριάμβου, την απόγνωση στα μάτια του όρθιου υπερήλικα…

- Το άλλο καλόπαιδο (ίδια ορθογραφία όπως πριν) που, κάνοντας χαβαλέ στην παρέα, χλευάζει ως «ανέραστη» (το λέω κομψά) την καθηγήτρια του σχολείου του επειδή(!) του φέρθηκε με ευγένεια και καλοσύνη (ναι, το άκουσα και αυτό!)…

- Τους μακρινούς γνωστούς (δεν εννοώ πραγματικούς φίλους) που, σαν σε τρακάρουν στο σούπερ μάρκετ αρχές φθινοπώρου, το πρώτο που τους έρχεται να ρωτήσουν πριν καν πουν «καλημέρα», είναι: «Εσείς πού πήγατε διακοπές; Μπα, δεν πήγατε πουθενά; Α, εμείς πήγαμε Πάρο!» Κι αν περισσέψει χρόνος ώσπου νάρθει η σειρά τους στο ταμείο, ίσως θυμηθούν κιόλας να σε ρωτήσουν «τι κάνεις»…

- Τους θρασύδειλους του Διαδικτύου που βρίζουν, χλευάζουν και συκοφαντούν την αντίθετη άποψη, ασφαλισμένοι πίσω από το προνόμιο της ανωνυμίας τους – που κακώς, κατά τη γνώμη μου, τους παρέχεται από τα ευπρόσωπα, τουλάχιστον, sites…

…Και η λίστα, φυσικά, είναι ατέρμων. Έτσι, ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από όσους πιθανόν αισθάνονται ότι δικαιούνται μια θέση σε αυτή, αλλά δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν την κατηγορία τους. Μόνο, μία παράκληση προς τους υπόλοιπους αναγνώστες: Όσο κάφρος κι αν είναι κάποιος που αντίκειται σε κάθε έννοια κοινωνικής ευπρέπειας και παραβιάζει κάθε κανόνα αισθητικής της συμπεριφοράς, μην τον αποκαλείτε «ζώο». Τον κολακεύετε! Άσε που αδικείτε τα ζώα…