Ο Πούτιν χώρισε, οι gay παντρεύονται…

00:21 12/6/2013 - Πηγή: Aixmi

Το διαζύγιο Πούτιν, μπροστά στις κάμερες, και με έναν τρόπο που φαινόταν – έστω και αν δεν ήταν – απόλυτα φυσικός, δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Η αλλαγή νοοτροπίας στην ηγεσία μιας χώρας όπως η Ρωσία, η οποία πέρασε από τον υπαρκτό Σοσιαλισμό σε μία δυτικού τύπου Δημοκρατία με αμέτρητες αυταρχικές αναφορές από τον πρώην πράκτορα της πρώην KGB, άνοιξε το δρόμο για ριζικές αλλαγές στην προσωπική ζωή των ηγετών του κόσμου…

Η αρχή, όμως, είχε γίνει στην Ευρώπη και ειδικά στη Γαλλία. Ο Σαρκοζί ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος πρόεδρος, που χώρισε κατά τη διάρκεια της θητείας του, τη δεύτερη σύζυγό του Σεσιλιά με μία λιτή ανακοίνωση στον Τύπο. Μετά από λίγο διάστημα , αφήνοντας επίτηδες μισάνοιχτη την πόρτα για τους δημοσιογράφους, έκανε γνωστή τη σχέση του με τη διάσημη περσόνα της πασαρέλας Κάρλα Μπρούνι την οποία, πολύ σύντομα, νυμφεύθηκε…

Αλλά και ο σημερινός πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, χώρισε τη μητέρα των παιδιών του Σεγκολέν Ρουαγιάλ, μετά από 30 χρόνια κοινής συμβίωσης και αγώνων για το κόμμα, για να συμβιώσει κατά τη διάρκεια της θητείας του με τη δημοσιογράφο Βαλερί Τριρβελέρ..

Διαζύγιο κατά τη διάρκεια της θητείας του πήρε και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι από τη Βερόνικα Λάριο , η οποία απηυδισμένη από τις αμέτρητες ατασθαλίες του, του ανακοίνωσε ότι τον χωρίζει μέσα από πρωτοσέλιδο ιταλικής εφημερίδας…

Όσο και αν ο διεθνής Τύπος εξακολουθεί και αποκαλεί υποτιμητικά «επίσημη φιλενάδα» την σύντροφο του Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος επιμένει να μην ενδίδει σε παρωχημένα πρωτόκολλα , ή « νιώθει» έκπληκτος από την πρωτοφανή κίνηση του μοντέρνου τσάρου της Ρωσίας να χωρίσει τη σύζυγο του, ένα μεγάλο ταμπού έσπασε..

Το ταμπού που θέλει τους πολιτικούς ηγέτες και τους αξιωματούχους σε υψηλά αξιώματα να έχουν τελέσει απαραίτητα γάμο και να παραμένουν σε αυτόν, όσο διάστημα είναι στην εξουσία. Ένας γάμος , που λίγο απασχολεί τους συμβούλους και τους λοιπούς παρατρεχάμενους, αν είναι ουσιαστικός. Αρκεί να φαίνεται ιδανικός…

Φαίνεται, λοιπόν, πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου ο γάμος, η προσωπική ζωή και εν γένει οι σεξουαλικές προτιμήσεις ενός ηγέτη ή στελέχους σε υψηλό αξίωμα να μην αποτελεί εμπόδιο στην καριέρα του και προϋπόθεση για την ανέλιξή του…

Κάποτε η Γαλλία υπερηφανευόταν που μπορούσε να κρύβει την παράνομη σχέση του ιστορικού ηγέτη της Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος απέκτησε μία κόρη εκτός γάμου…

Σήμερα οι συνθήκες απαιτούν αλήθεια και διακριτικότητα.

Ενώ , όμως, θεσμός του γάμου έχει κλονισθεί σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και χρειάζεται επειγόντως ανανέωση έρχεται μία νέα « μόδα» που το τελευταίο διάστημα προσπαθεί να επιβληθεί με κάθε τρόπο οι γάμοι των ομοφυλόφιλων…

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν οι ομοφυλόφιλοι που αντιπροσωπεύουν το εναλλακτικό και το μοντέρνο να επιμένουν να αφομοιώσουν έναν τόσο αναχρονιστικό και αρτηριοσκληρωτικό θεσμό, ο οποίος αμφισβητείται, πλέον και σε ηγετικό επίπεδο, από τα ζευγάρια διαφορετικού φύλου..

Εκτιμώ, λοιπόν, ότι η κοινωνία μας έχει τόσο πολύ προχωρήσει , έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό «τον ρατσισμό της» απέναντι στα ζευγάρια του ιδίου φύλου, αφήνοντας πίσω γελοίες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς άλλων εποχών – αν και υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις -που αδυνατώ να κατανοήσω γιατί χρειάζεται πιστοποιητικό αποδοχής ώστε δύο άτομα του ίδιου φύλου να συμβιώνουν..

Η εμμονή των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, αλλά των ΗΠΑ, να γίνει πάση θυσία νόμος του κράτους ο γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου και αυτός που θα τολμήσει να εκφράσει έναν προβληματισμό να θεωρείται a – priori oπισθοδρομικός, είναι επιεικώς απαράδεκτη.

Όσο ακραία και αν ήταν η συμπεριφορά κάποιων απέναντι στους ομοφυλόφιλους, άλλο τόσο είναι εκτός ορίων η στάση αυτών που δεν αποδέχονται μία διαφορετική γνώμη.

Οι προτιμήσεις του καθενός είναι προσωπική υπόθεση και η συμβίωση, όπως και η κατανομή της περιουσίας, αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη.

Το γεγονός ότι κάποιοι ξένοι πολιτικοί ευθαρσώς έχουν δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλοι και συζούν με τους συντρόφους τους , όπως ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Γκίντο Βεστερβέλερ, είναι προς τιμήν τους.

Διαπιστώνω, όμως, μία υπερβολική αγωνία των πολιτικών στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη να δηλώσουν πάση θυσία την αμέριστη αλληλεγγύη και στήριξη προς το γάμο των ομοφυλόφιλων, ως «ειδική» δεξαμενή ψηφοφόρων , που ξεπερνά κάθε προηγούμενο..

Όπως μάλιστα αδυνατώ να κατανοήσω γιατί μία υπουργός στην Ιταλία παραιτήθηκε επειδή τόλμησε να πει ότι οι γκέι αυτογκετοποιούνται …

Και αν δεν τον κάνουν, αυτήν την πρόθεση δείχνουν. Γιατί θα πρέπει να δηλώνουν πλέον- ιδιαίτερα στην εποχή μας- τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό με τόσο θορυβώδη τρόπο όπως το gay pride?

Και από την άλλη γιατί θα πρέπει και αυτοί που διαφωνούν με τους γκέι γάμους να κάνουν διαδηλώσεις και να προκαλούν επεισόδια στη Γαλλία επειδή πέρασε ο νόμος;

Και οι δύο εκδηλώσεις, θεωρώ, πως είναι ακραίες και θα πρέπει να πρυτανεύσει λογική και ψυχραιμία…

Δεν το κρύβω ότι έχω σοβαρή ένσταση όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών από γκέι ζευγάρια. Το θέμα «παιδί και οικογένεια» είναι πολύ λεπτό και ευαίσθητο για να τίθεται χωρίς σκέψη σε ένα νομοσχέδιο και να ψηφίζεται χωρίς να υπολογίζονται όλες οι παράμετροι…

Όπως στις περιπτώσεις των ζευγαριών διαφορετικού φύλου με παιδιά από προηγούμενους γάμους η απόφαση για νέο γάμο και νέα παιδιά προϋποθέτει σκέψη και περισυλλογή, καθώς πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψιν η ψυχοσύνθεση των παιδιών που ήδη υπάρχουν, έτσι και στους γκέι γάμους η ανατροφή παιδιών μέσα σε αυτού του είδους την οικογένεια θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση.

Οι ηγέτες του κόσμου που τόλμησαν να σπάσουν το ταμπού του γάμου έδωσαν ισχυρό μήνυμα. Η ερωτική ζωή είναι αυστηρά προσωπική και η έκθεση ή η διακριτικότητα είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου…

Και δεν πρέπει να χρειάζεται ούτε πιστοποιητικά ούτε διαπιστευτήρια…