Ο Συμεών μου, το μοναδικό σκυλί στον κόσμο με… φαβορίτες

20:03 18/6/2014 - Πηγή: Aixmi

Κάποιος έλειπε από το οικογενειακό τραπέζι εκείνο το καλοκαιριάτικο μεσημέρι, γιά να πάρει μεζεδάκι. Ο Συμεών είχε «φτερουγίσει» γιά το ησυχαστήριο των ψυχών των ζώων. Εκεί που δεν υπάρχει «φύλακας» στην πύλη γιά να κρίνει καλούς και κακούς. Γιατί απλούστατα αυτά τα πλάσματα, όσο έζησαν στον σκληρό και παράλογο κόσμο των ανθρώπων, έδωσαν μόνο αγάπη και καλοσύνη. Απολύτως τίποτα άλλο. Ο Συμεών παραήταν καλός σκύλος. Ίσως γι αυτό και να τον «πρόδωσε» η καρδούλα του. Καμιά φορά η καλοσύνη ξεπερνά

κάθε όριο. Αν κι αυτό μάλλον παρηγοριά είναι γιά τη Βίλυ κι εμένα. Γιατί σίγουρα θα θέλαμε να ζήσει περισσότερο.

Ο Συμεών έζησε δέκα χρόνια σαν «βασιλιάς». «Βασιλική» ζωή. «Βασιλικό» όνομα. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η Βίλυ τον βρήκε βαριά κακοποιημένο κι έζησε από θαύμα και χάρη στην αγάπη, τη στοργή, την αφοσίωση και τη φροντίδα της. Μέσα στην ατυχία της αφετηρίας της ζωής του, είχε την τύχη να τον βρει ένας καλός άνθρωπος. Έγιναν «ένα». Κι όταν τη γνώρισα, κατάλαβα ότι αυτοί οι δύο «πάνε πακέτο». Ο Συμεών, αυτό το μαύρο πλασματάκι με τα άσπρα παπουτσάκια στα ποδαράκια του σαν σπιρτόξυλα, που δεν μεγάλωσε ποτέ σε μέγεθος, παρά μόνο σε συναισθήματα, έγινε αμέσως φίλος με τα άλλα σκυλιά της παλιοπαρέας στον κήπο του σπιτιού στο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας. Εκεί έζησε έξι χρόνια. Ο Συμεών, το μοναδικό σκυλί στον κόσμο με…φαβορίτες! Ναι, φαβορίτες! Είχε μία ανείπωτη προσωπικότητα. Δεν χρειαζόταν να ζητεί τίποτα. Γιατί ήταν «βασιλιάς».

Ο Συμεών τα τελευταία δύο χρόνια έχασε την όρασή του. Αλλά ήταν και πάλι «βασιλιάς». Ήξερε πόντο πόντο κάθε γωνιά του κήπου. Δεν χρειαζόταν βοήθεια, παρά μόνο γιά να κατεβαίνει τα σκαλιά, από το σπιτάκι του – ποιό σπιτάκι του, το «παλάτι» του, στον κήπο. Γιά να τρέξει, να κουτουλήσει στην αρχή πάνω σε ότι έβρισκε γιατί δεν είχε «προπονηθεί», να παίξει με τα άλλα σκυλιά και, κυρίως, την Κανέλα που ήταν ερωτευμένος, να «σημαδέψει» τις γωνίες του, να μυρίσει και να ελέγξει αν φύτρωσε κανένα νέο λουλούδι, να γαυγίσει σαν μεγάλος φύλακας στα αυτοκίνητα που σπάνια περνούσαν από το δρόμο.

Λεπτομέρεια, δεν έδιωχνε τα σπουργιτάκια που τσιμπολογούσαν από το μπολ με το φαγητό του, όχι γιατί δεν τα έβλεπε, αφού τα άκουγε και τα καταλάβαινε, αλλά γιατί αγαπούσε τα πάντα και μοιραζόταν τα πάντα. Ακόμη και το σπιτάκι του παραχωρούσε τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα στο κορίτσι του την Κανέλα και προτιμούσε να κοιμάται έξω πάνω στο μαξιλάρι του.

Εκείνο το μεσημέρι στις 17 Ιουνίου που ο Συμεών πήγε να ξεκουραστεί – είναι ανεξήγητο το ξέρω – παρ ότι είχε λιακάδα και μόνο ένα μικρό άσπρο σύννεφο, ψιχάλισε! Κάποιος ευαίσθητος άνθρωπος θα μιλούσε γιά λίγα δάκρυα της φύσης ως κατευόδιο σε ένα αγνό πλάσμα του Θεού. Ο Συμεών τυλιγμένος στο αγαπημένο φούτερ της Βίλυς γινόταν ένα με το χώμα δίπλα στην αμυγδαλιά. Έσκαψα με όλη μου τη δύναμη όσο πιό βαθιά μπορούσα, γιά να μην τον ενοχλεί τίποτα και να μην ακούει τος κεραυνούς, που τον φόβιζαν μέσα στο σκοτάδι των ματιών του. Αντιθέτως τον νανούριζε και του άρεσε πολύ ο ήχος των κυμάτων της θάλασσας. Αλλά και τα κλαδιά που έτριζαν από το γέρικο πεύκο, όταν «λυσσούσε» ο βοριάς του Ευβοϊκού.

Σε ευχαριστούμε -το εννοούμε δεν είναι κλισέ ταινίας μελό – γιά όσα όμορφα ζήσαμε. Το ξέρεις ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ και κάθε βράδυ θα προσευχόμαστε, να περνάς καλά εκεί που είσαι. Μάλλον θα έχεις συναντήσει όσα σκυλάκια πέρασαν από τον κήπο μας. Και τονΒούζμαν και τον Χαιλάντερ και τη Νίνα και τον Μιλού και τον Μούφυ και θα κάνατε τη δικιά σας παραδεισένια σκυλοπαρέα. Κρατήστε χώρο μόνο γιατί κάποια στιγμή – μοιραία – θα έρθουν και τα άλλα σκυλάκια που είναι ακόμη μαζί μας. Αυτά πάνε μαζί, η τεράστια χαρά που σου δίνουν τα σκυλιά, αλλά και ο τεράστιος πόνος…