Ο ταλαντούχος κύριος… Χαρούλης.

13:10 18/3/2012 - Πηγή: Aixmi

Σιχαίνομαι τις αγιογραφίες. Not my cup of tea, που λένε και οι Άγγλοι. Από μικρός δηλαδή, σχεδόν τις φοβόμουν, μπαίνοντας σε πανύψηλες εκκλησίες, και βλέποντας μορφές να κοιτούν τρομακτικά υπό το φως των κεριών και των –χωρίς χαράτσι- πολυελαίων. Το ίδιο μου συμβαίνει και τις σπάνιες φορές που τολμώ να γράψω κάτι καλοσυνάτο για πρόσωπα που νομίζω ότι το αξίζουν. Δε μου αρέσει να τους περιλούζω με κοσμητικά επίθετα, αλλά ούτε και να φανφαρολογώ για τις ιδιαίτερες

ποιότητες που μπορεί να κρύβουν σαν άνθρωποι. Νιώθω, όμως, ότι όταν κάποιος είναι πραγματικά ξεχωριστός, σε ικανότητες αλλά και σε ταλέντο, τότε πρέπει τουλάχιστον να το αναφέρεις δημόσια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που άκουσα πριν μερικές μέρες ζωντανά τον Γιάννη Χαρούλη. Τον είχα δει και στο παρελθόν. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, μου δίνει την εντύπωση πως κουβαλάει μέσα του κάτι μαγικό. Ένα μεγάλο μυστικό, που είναι τόσο ευρέως γνωστό, κι όμως κανείς δεν το κατακτά εύκολα. Βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Μάτια που λάμπουν κάθε φορά που πιάνει το λαγούτο του. Χαμόγελο που αστράφτει σαν αυτό μικρού παιδιού όταν του αγοράζεις το πρώτο του ποδήλατο –ή το πρώτο του smartphone στις μέρες μας. Το χέρι του πότε χαϊδεύει απαλά τις χορδές, και πότε σαν αστραπή πέφτει πάνω τους. Σαν πολεμιστής με το σπαθί του έτοιμος να πάρει κεφάλια στη μάχη. Λυσσασμένος. Νιώθεις πως σε κάθε ερμηνεία ανεβαίνει μια μεγάλη σκάλα που φτάνει στον ήλιο, και αγγίζει το φως. Και μόλις πάλι το τραγούδι φτάσει στο τέλος του, γυρίζει στο αγαπημένο του σκοτάδι.

Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το ταλέντο του, για το πώς κάνει κάθε τραγούδι δικό του, πως σε κάθε του εμφάνιση νιώθει σα να είναι η πρώτη φορά ή για το πόσο αδιαφορούμε για το αν και κατά πόσο η φωνή του μοιάζει σε αυτή του μεγάλου Νίκου Ξυλούρη. Περισσότερο σημαντικό νομίζω είναι για κάθε καλλιτέχνη- αλλά και για κάθε άνθρωπο- και εν προκειμένω για το Γιάννη Χαρούλη, αυτό που κρύβει μέσα στο σεντούκι της ψυχής του, και που τον κάνει να φεγγοβολά μόλις το ανοίξεις. Το μεγαλείο της απλότητας, της καλοσύνης, και της συστολής του. Ορκίζομαι ότι τον έχω δει –όπως όλος ο κόσμος- να κοκκινίζει πάνω στη σκηνή, να νιώθει αμήχανα, να δείχνει λίγο ξένος. Όταν, όμως, πέφτει η πρώτη νότα, όλα επιστρέφουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αγριεύει. Θεριεύει. Γίνεται σύννεφο που απλώνει πάνω από τη σκηνή, πάνω από τον κόσμο, πάνω απ’ τις ψυχές μας. Μετατρέπεται από «Βοσκαρουδάκι αμούστακο» στον «Πολεμιστή» που ζει το όνειρό του.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα που είχε γίνει γνωστό, όταν είχε ξεκινήσει να “προσηλυτίζει” το κοινό με τη φωνή του. Το πρόγραμμα των συναυλιών του έφτανε στο τέλος του, και ο ατζέντης του του ανακοίνωνε ότι θα πρέπει να παρατείνουν τις εμφανίσεις γιατί πήγαινε πολύ καλά. Εκείνος, λένε, σάστισε λίγο, και γεμάτος απορία, και ανησυχία, αντέδρασε, λέγοντας πως αυτό ήταν αδύνατον, γιατί έπρεπε να γυρίσει στο νησί για να μαζέψει τις ελιές του…

Λένε πως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες –και άνθρωποι- έχουν και μεγαλείο ψυχής. Δε ν