Όταν ο Γκέμπελς συνάντησε τον Φρίτμαν

04:01 30/5/2012 - Πηγή: Aixmi

Η σκέψη είναι φως. Και όταν χάνεται αρχίζει το σκοτάδι της ψυχής που φέρνει ο φόβος. Ας βάλουμε, λοιπόν, τη σκέψη πάλι στο παιχνίδι και ας φωτίσουμε το παρελθόν αν θέλουμε να πάμε μπροστα. Ας δούμε αυτό που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Το εθνικό μας πρόβλημα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην πρώτη συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1952.Πριν από μερικά χρόνια δεν μπορούσαμε να δούμε την αλήθεια. Τώρα μπορούμε

γιατί τρέξαμε τα γεγονότα. Και η αλήθεια λέγεται πολιτική του Γκεμπελς. και η Γερμανία, δυστυχώς, δεν έφυγε ποτέ απ’ αυτή τη πολιτική. Οικοδομημένη μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο εφήρμοσε και στήριξε το οικοδόμημα της πάνω ακριβώς σ’ αυτή τη πολιτική. Και το έκρυψε καλά. Η πολιτική αυτή έχει πολλούς άξονες, αλλά οι βασικοί είναι τρεις.

Α) Ο πρώτος άξονας αποδέχεται  θέλει, και ευνοεί,  πρωτίστως, την επικράτηση των προϊόντων του άξονα στις αγορές. Ενώ η βασική ιδέα της συνθήκης ήταν τα μεν δυνατά κράτη να δώσουν τη τεχνογνωσία και την παραγωγή, τα δε αδύναμα να δώσουν την εργασία στην Ένωση προκειμένου να κερδηθούν οι αγορές εκτός Ένωσης, έγινε ακριβώς το αντίθετο. Γιατί κύριος στόχος των Γερμανών ήταν οι ευρωπαϊκές αγορές, κυρίως. Πράξη αντίθετη με την Ένωση.

Β) Ο δεύτερος άξονας που αποτελεί σταθερά του Γερμανικού έθνους και που ποτέ δεν αποκλίνει, θέτει ως αρχή τη μη διαπραγμάτευση με κανέναν κάτω από εκείνα τα όρια τα οποία τίθενται ως όρια ασφάλειας από τον πρώτο άξονα.

Γ) Και ο τρίτος άξονας είναι  η πλήρη εγκαθίδρυση, αλλά και εκμετάλλευση, ενός τραπεζικού συστήματος που θα ενισχύει τους δυο ανωτέρω αξονες. Και η δύναμη αυτού του συστήματος δεν είναι μόνο η συσσώρευση χρήματος αλλά και η άσκηση επιρροής.

Αυτοί οι τρείς άξονες φωτογραφίζουν τις αρχές που ενέπνευσαν τη Δημοκρατία της Βαιμαρης. Τρία πρόσωπα. Γκέμπελς, Μπόρμαν και Κρουπ.

Οι Γερμανοί έκαναν συνείδηση ότι μετά από 2 ήττες δεν έπρεπε να ξαναφήσουν τον έλεγχο της παραγωγής και της οικονομίας τους σε ξένα χεριά.

Αυτή η πολιτική επικράτησε σε όλη την Ευρώπη εκτός Αγγλίας. Και αυτός είναι ο λόγος που κράτησε το νόμισμά της. Ήθελε να συμμετέχει στην Ένωση, αλλά ήθελε να κρατήσει και την οικονομική της αυτοτέλεια. Και νομίζω ότι καλά έκανε.

Ιστορικά οι πολιτικοί μας στη Ελλάδα τάχθηκαν είτε από άγνοια είτε συνειδητά υπέρ της πολιτικής αυτής. Το δεύτερο ταιριάζει καλύτερα. Τα πιο σημαντικά σημεία αυτής της πολιτικοπροδοσιας εστιάζονται στα ακόλουθα που αποτελούν και το σήμερα.

Α) Όχι μόνο δεν δημιούργησαν ένα υγιές και εξελίξιμο σύστημα παραγωγής και προώθησης των ελληνικών προϊόντων στις αγορές, αλλά φρόντισαν να παραδώσουν τις αγορές στον άξονα.

Β) Δημιούργησαν ένα δημοσιονομικό τομέα – τέρας με ένα προφίλ δαπανηρό, δυσαρμονικό και εχθρικό απέναντι σε κάθε προσπάθεια αντίθεσης με την ανωτέρω πολιτική, που το χρησιμοποίησαν ως πελατεία για τη πολιτική τους επικράτηση.

Γ) Δημιούργησαν ένα τερατούργημα που λέγεται ελληνικό τραπεζικό σύστημα το οποίο ούτε  ξέρει που βρίσκεται

<