Πόσο ηλίθιοι είναι όσοι θεωρούν ότι δεν τους αφορά η επίθεση στο Νταλάρα;

02:30 11/3/2012 - Πηγή: Aixmi

Δεν θα έγραφα για την επίθεση που δέχθηκε ο Γιώργος Νταλάρας, με γιαούρτια και καρέκλες, σε συναυλία στο Ίλιον.

Δεν αισθανόμουν ότι είχα να προσθέσω τίποτα σημαντικό σε ό,τι σχολιαστικό άκουσα και διάβασα.

Αποφάσισα να το κάνω, μόνο όταν διαπίστωσα ότι δεκάδες καλλιτέχνες αρνούνται να πάρουν θέση στο θέμα.

Οι δημοσιογράφοι του Μega απευθύνθηκαν σε πάρα πολλούς καλλιτέχνες και τους ζήτησαν να σχολιάσουν το γεγονός.

Προσέξτε: όχι να αξιολογήσουν την καλλιτεχνική αξία του Νταλάρα,

ούτε να πουν αν είναι σύμφωνοι με την πορεία του στο τραγούδι, ούτε βέβαια να κρίνουν τον τρόπο ζωής του.

Τους ζήτησαν μόνο να διατυπώσουν τη γνώμη τους για τις καρεκλιές και το γιαούρτωμα σε συναυλία, την οποία έδινε χωρίς εισιτήριο!

Με εξαίρεση τον Σαββόπουλο, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο, τον Γιάννη Σμαραγδή, τον Μάνο Ελευθερίου και τον Γιάννη Ζουγανέλη, όλοι οι υπόλοιποι αρνήθηκαν!

Αρνήθηκαν να καταδικάσουν την άσκηση βίας!

Το γεγονός δεν με εξέπληξε απλώς. Με τρόμαξε.

Ακούσαμε κάποιους να λένε ότι «το γιαούρτι και οι καρέκλες δεν είναι βία».

Ακούσαμε άλλους να υποστηρίζουν ότι «κοιμήθηκε όπως έστρωσε», εννοώντας ότι πλήρωσε τις θετικές δηλώσεις του για το Μνημόνιο.

Ακούσαμε και ορισμένους να λένε ευθέως «καλά του έκαναν του υποκριτή, που έχει πλουτίσει τραγουδώντας δήθεν για τον πόνο των ανθρώπων».

Μα, πώς έχει μεταλλαχθεί έτσι αυτή η κοινωνία;

Είναι δυνατόν να μην είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε το ειδικό απ’ το γενικό και το ιδιωτικό απ’ το δημόσιο;

Είναι δυνατόν να μη μπορούμε να τραβήξουμε κόκκινη γραμμή με τη βία;

Είναι δυνατόν να μας τυφλώνει τόσο το επαγγελματικός ανταγωνισμός και η προσωπική αντιπάθεια;

Είναι δυνατόν να μη βλέπουμε τι επωάζεται;

Είναι δυνατόν να ανεχόμαστε ή -ακόμα χειρότερα- να χαιρόμαστε, που κάποιος άλλος προπηλακίζεται;

Γιατί; Επειδή δεν συμφωνούμε με τον τρόπο που ζει;

Είναι δυνατόν να είμαστε τόσο ηλίθιοι; Να ταΐζουμε το κτήνος της αυθαιρεσίας και της βίας, και να μην καταλαβαίνουμε ότι αύριο μπορεί να χτυπήσει την πόρτα μας;

Δεν υπάρχει τίποτα πιό εύκολο στον κόσμο απ’ το να χαϊδεύεις αυτιά. Να λες ότι για όλα τα δεινά φταίνε «οι άλλοι». Πάντα κάποιοι άλλοι δαίμονες, ποτέ εμείς οι ίδιοι.

Δεν φταίμε που κλέβουμε την εφορία, γιατί «έλα μωρέ, εμείς είμαστε το πρόβλημα ή οι μεγαλοκαρχαρίες»;

Σωστά, άλλωστε ποιος ασχολείται με το γεγονός ότι τη δική μας φοροκλοπή την πληρώνουν οι φουκαράδες μισθωτοί και συνταξιούχοι;

Δεν φταίμε που λαδώνουμε τον έφορο, τον πολεοδόμο, τον δημοτικό υπάλληλο, τον δασάρχη, τον υπάλληλο της αρχαιολογίας.

Δεν φταίμε που περνάμε με κόκκινο (εντάξει, μωρέ, θα μας σβήσει την κλήση ο δικός μας).

Δεν φταίμε που γυρέψαμε από τον βουλευτή να διορίσει στο δημόσιο τον κανακάρη μας. Ο φαύλος είναι εκείνος, όχι εμείς.

Δεν φταίμε που ο συνάδελφός μας χτύπαγε την κάρτα για άλλους έξι στην υπηρεσία  και εμείς πηγαίναμε για καφέ.

Δεν φταίμε εμείς -αλλοίμονο…- που πηγαίνα