Τα έγραφα από το 2005, αλλά ποιός έδινε σημασία;

20:05 9/3/2014 - Πηγή: Aixmi

Όποιος πολιτικός συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι δεν ήξερε που οδηγείτο η χώρα και πώς δεν περίμενε την χρεοκοπία είναι είτε ψεύτης είτε ηλίθιος είτε και τα δύο μαζί. Και θα έπρεπε να καταψηφιστεί και να εκδιωχθεί οριστικά από τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Πολύ φοβάμαι ότι στην περιγραφή αυτή απαντούν οι περισσότεροι υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Προς επίρρωσιν του ισχυρισμού μου αυτού, σας παρακαλώ να διαβάσετε το άρθρο, που ακολουθεί κι είχα πρωτογράψει για την εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» παραμονή Χριστουγέννων του 2005, πέντε χρόνια δηλαδή προτού ο Γιώργος Παπανδρέου μας οδηγήσει στην Τρόϊκα και το μνημόνιο:

«Η επισήμανση του υφυπουργού Οικονομικών Πέτρου Δούκα, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, έστω κι αν πέρασε μάλλον στα ψιλά των εφημερίδων, ήταν συγκλονιστική για την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που δεν παρακολουθούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν την πορεία των δημοσίων οικονομικών. Ο κ. Δούκας απεκάλυψε ότι τα συνολικά έσοδα του ελληνικού δημοσίου, κατά κύριο λόγο από τους φόρους, που είναι και το βασικό εισόδημα του κράτους, είναι 41 δισ ευρώ ετησίως. Αν από αυτά αφαιρέσουμε τα 10 δισ ευρώ περίπου που είναι οι τόκοι των δανείων που πληρώνουμε κατ’ έτος, κι άλλα 20 δισ περίπου που πληρώνουμε υποχρεωτικά για χρεωλύσια, καθίσταται προφανές ότι περισσεύουν μόλις 11 δισ ευρώ, που δεν αρκούν να καλύψουν ούτε καν την ετήσια μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, που προσεγγίζει τα 17 δις ευρώ. Οπότε για όλες τις δημόσιες δαπάνες, από τις συντάξεις μέχρι τα έξοδα για εξοπλισμούς, για την δημόσια Υγεία και την δημόσια Εκπαίδευση, κοκ, το δημόσιο υποχρεώνεται κατ’ έτος να δανείζεται περισσότερα από 30 δισ ευρώ, καθιστώντας ακόμα μεγαλύτερο το δημόσιο χρέος κι υπονομεύοντας κάθε πιθανότητα ανάκαμψης της εθνικής οικονομίας.

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Το ελληνικό δημόσιο, επί τη βάσει των στοιχείων αυτών και μόνον, καθίσταται προφανές ότι είναι χρεωκοπημένο. Κι ότι με τη νοοτροπία, που το διακατέχει, δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει από τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την αναποτελεσματικότητα, και τη μιζέρια, που το βυθίζουν στο τέλμα της ανυπαρξίας (και μαζί με αυτό ολόκληρη την ελληνική οικονομία), που στο σύνολο της δυστυχώς είναι κρατικοδίαιτη και μόνον. Κι εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Μπορεί ο μέσος πολίτης ακόμα να μην έχει υποστεί αυτή την χρεωκοπία σε όλο της το εύρος, επειδή η κατανάλωση ακόμα στη χώρα μας στηρίζεται στο «μαύρο χρήμα», στις εισροές από τα κοινοτικά κονδύλια και στον δανεισμό. Αλλά όσο ο καιρός περνά και όσο αυτές οι πηγές εισοδήματος μειώνονται, όπως είναι μοιραίο ότι θα συμβεί, τόσο θα συνειδητοποιούμε ότι το αδιέξοδο θα διευρύνεται κι η μιζέρια του κράτους αλλά και των πολιτών θα μεγαλώνει.

Είναι πλέον προφανές ότι μιά οικονομία, που στηρίζεται αποκλειστικά και μόνον σε ένα διεφθαρμένο και χρεωκοπημένο κράτος, όπως καταδείξαμε κι όχι στον ιδιωτικό τομέα, που στην Ελλάδα είναι περιορισμένος κι ήκιστα παραγωγικός κι ανταγωνιστικός, δεν μπορεί να επιβιώσει στην σημερινή πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης επί μακρόν. Γι’ αυτό επιμένουμε ότι επέρχεται μεγάλη θύελλα στην χώρα μας. Εκτός έστω κι αυτή την ύστατη στιγμή κατανοήσουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να προχωρήσουμε σε καινοτόμες, ρηξικέλευθες τομές και μεταρρυθμίσεις, που θα φιλελευθεροποιήσουν τις δομές της ελληνικές οικονομίας και θα τις καταστήσουν ευρύτερα ανταγωνιστικές. Κι εδώ έγκειται η μεγάλη ευθύνη της ΝΔ κατά τη γνώμη μας, που ερχόμενη στην εξουσία ανέτοιμη κι έχοντας αποϊδεολογικοποιήσει τον πολιτικό της λόγο, βασίστηκε απλώς και μόνον στις διακηρύξεις περί «εντιμότητας» και μιάς ακατανόητης «ήπιας προσαρμογής». Κι απέτυχε από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης της, οπότε και διέθετε την πλήρη υποστήριξη της κοινωνίας, να προχωρήσει στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές, που είχε ανάγκη ο τόπος. Με αποτέλεσμα σήμερα, χωρίς όραμα, κατεύθυνση και στρατηγική, να παραπαίει ανάμεσα σε αδιέξοδες και αναποτελεσματικές πολιτικές, που μάλλον μεγεθύνουν παρά περιορίζουν το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, που παραμένει ο κρατισμός της».