Θόδωρος Πάγκαλος: Ένα λαμπρό πνεύμα με τάσεις αυτοκαταστροφής

02:35 27/3/2012 - Πηγή: Aixmi

Με τον Θόδωρο Πάγκαλο δεν με συνδέει προσωπική φιλία ούτε με χωρίζει αμοιβαία αντιπάθεια,   συνεπώς ό,τι γράφω δεν αποτελεί προϊόν φόρτισης -θετικής ή αρνητικής.
Τον γνωρίζω 25 χρόνια και είναι σαν να τον ξέρω άλλα τόσα.

Χαρισματικός, βαθιά καλλιεργημένος, με ανοιχτούς ορίζοντες, ζυμωμένος στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα ήδη από την εφηβεία του, θεωρώ ότι κόσμησε τη Βουλή από το 1981 -όταν εξελέγη για πρώτη φορά- φέρνοντας στην πολιτική ένα καλοδεχούμενο αεράκι αριστερού κοσμοπολιτισμού.

Στους Λαμπράκηδες ως

νεολαίος, στον γαλλικό Μάη ως φοιτητής, στο ΚΚΕ ως στέλεχος που διαφώνησε νωρίς και αποχώρησε, στο ΠΑΣΟΚ ως βουλευτής, υπουργός και, τελικά, ως εκλεκτός του Ανδρέα Παπανδρέου για την ηγεσία!

Ήταν κοινό μυστικό για όσους παρακολουθούσαμε το πολιτικό παρασκήνιο της εποχής ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά την ασθένεια του Γιώργου Γεννηματά -του βέβαιου έως τότε διαδόχου του- τον όρισε υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας το 1994, με σκοπό να του δώσει ώθηση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Έμενε μόνο μιά μικρή «λεπτομέρεια»: να κερδίσει τον δήμο. Πράγμα που φαινόταν πολύ εύκολο για έναν σοσιαλδημοκράτη με μεγάλη διείσδυση στην Αριστερά, υψηλή δημοτικότητα στο εσωτερικό και σημαντική αναγνώριση στο εξωτερικό, ο οποίος επιπλέον είχε απέναντί του έναν παντελώς άγνωστο αντίπαλο, «κάποιον» διπλωμάτη ονόματι Δημήτρη Αβραμόπουλο.

Η ιστορία είναι γνωστή. Ο Πάγκαλος πρόλαβε, σε ελάχιστο διάστημα, να αναδείξει όλα τα μειονεκτήματά του και να εξαφανίσει όλες τις αρετές του. Στον Αβραμόπουλο δεν δόθηκε χρόνος να κάνει απολύτως τίποτα. Είχε αναλάβει τα πάντα η αυτοκαταστροφική μανία του αντιπάλου του, ο οποίος «κάηκε» στο ζέσταμα -πριν καν αρχίσει ο αγώνας -καίγοντας μαζί με τη δημαρχία και τις φιλοδοξίες του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν η εποχή που κλώτσαγε την καρδάρα όπου την έβρισκε. Ήταν ο καιρός που όλοι μαθαίναμε ότι μπορούσε ο ίδιος να γίνει θανάσιμος εχθρός του εαυτού του.

Χαρακτήριζε τη Γερμανία «γίγαντα με μυαλό νάνου» και υποχρεωνόταν, στη συνέχεια, να ζητήσει δημόσια συγνώμη, δημιουργούσε πρόβλημα με τον υπουργό Εξωτερικών της Ιταλίας, Ντε Μικέλις, μιλούσε χλευαστικά για τον Λαλιώτη, αποκαλούσε «κύριο τίποτα» τον Αβραμόπουλο.
Ήταν αλαζονεία; Απώλεια του μέτρου; Έλλειψη ψυχραιμίας;
Λίγη σημασία έχει πια.

Το σημαντικό είναι ότι του δόθηκε μοναδική ευκαιρία, αλλά δεν κατάφερε να διανύσει την απόσταση που χωρίζει το πρώτο βιολί μιάς ορχήστρας απ’ τον διευθυντή της.
Έτσι, αναγκάστηκε να υποστείλει τη σημαία των φιλοδοξιών του και να παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία για την ηγεσία στον Κώστα Σημίτη και, στη συνέχεια, στον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος τον είχε δημοσίως αποδοκιμάσει για τους ασυλλόγιστους χειρισμούς του στην υπόθεση Οτσαλάν. Στήριξε τον Γιώργο δύσθυμα. Ειδικά το 2007 το έκανε μόνο όταν πείστηκε πως δεν υπήρχε δυνατότητα τρίτης -πέραν του Βενιζέλου -αξιόμαχης υποψηφιότητας.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Ο Παπανδρέου, το 2009, του έδωσε την τιμητική θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης