Το μαύρο σκηνικό της Ευρώπης

01:17 5/12/2013 - Πηγή: Aixmi

Ένα μαύρο σκηνικό απλώνει τις πινελιές του πάνω από την Ευρώπη, και σκιάζει τις όποιες κατακτήσεις του διαφωτισμού και του ανθρωπισμού, που πρώτες ανεδείχθησαν στο πρώην θαλερό έδαφος της γηραιάς Ηπείρου.

Το ίδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ σε μελέτη του με τίτλο «Άνοδος των δεξιών και εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη», επισημαίνει ότι «τα ακροδεξιά κόμματα έχουν μετατραπεί σε σημαντικές πολιτικές δυνάμεις παντού στην Ευρώπη». Παρήγορο είναι, όσο μπορεί να είναι, ότι σύμφωνα με τον ερευνητή Φλόριαν Χάρτλεμπ, εκ των συντακτών της έκθεσης, δεν υπάρχει ενιαία έκφραση, αλλά «διαφορετικοί βαθμοί

ριζοσπαστισμού» μεταξύ των ακροδεξιών κομμάτων» -άρα δεν έχουμε μία ενιαία Διεθνή!

Η έκθεση καταρρίπτει το κλισέ ότι τα ακροδεξιά κόμματα αποτελούν σαρξ εκ της σαρκός των συντηρητικών κομμάτων. Οι ψηφοφόροι τους βρίσκονται σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής και σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, κυρίως δεν στην εκλογική πελατεία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων!!

Αλλά δεν είναι μόνο το ίδρυμα Αντενάουερ. Σε σχετικά πρόσφατη έκθεσή της η Europol παρατηρεί όξυνση της Ισλαμοφοβίας και προσπάθειες για συγκρότηση εντός αντιϊσλαμικού μετώπου μέσα στην Ε.Ε. Η έκθεση κατέγραψε συναντήσεις ακροδεξιών ομάδων στη Δανία και την Σουηδία καθ’ όλη τη διάρκεια του 2012. Κάνει επίσης λόγο για επιθέσεις ακροδεξιών στην Πολωνία, τη Βρετανία και τη Βουλγαρία, ενώ εντόπισε εμφάνιση ακροδεξιών ομάδων σε Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία, στην Ουγγαρία, Ιταλία και -φυσικά- στην Ελλάδα.

Τη ζοφερή άνοδο του νεοφασισμού προσέγγισε και ο ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη), σε συνέδριο που οργάνωσε στα Τίρανα.

Και στα Βαλκάνια…

Φυσικά τα Βαλκάνια πάντα έδιναν το παρόν στις ταραγμένες εποχές. Εδώ οι περιθωριακές εθνικιστικές θεωρίες εύκολα ενσωματώνονται στις κρατικές πολιτικές: Πέραν των παμπάλαιων εθνικών μύθων από εποχές σκληρές που έγιναν βίωμα, περνώντας από γενιά σε γενιά, τα σύγχρονα προβλήματα της δυσλειτουργικής δημοκρατίας, των φυλετικών και πολιτικών καπετανάτων, η απουσία δημοκρατικού ελέγχου, η διαφθορά, η έλλειψη θεσμικών οργάνων λογοδοσίας, η αναιμική δημοκρατία, ωθούν τους λαούς στην παλινδρόμησή τους στο «απάγκιο» των μεγάλων ιδεών, καθώς τους συνδέουν με ένα -κατά την εθνική τους μυθολογία – ένδοξο παρελθόν και, συνάμα, στη διεκδίκηση πραγματικών ή φανταστικών αιτημάτων από όμορες χώρες.

Η λύση δεν είναι εύκολη και δεν είναι προσιτή. Η απότομη εισβολή παράνομων μεταναστών που συν τω χρόνω εξαπλώνεται, η ανεργία που διευρύνεται και στεγνώνει τις ζωές των νέων ανθρώπων, η πολιτισμική κρίση, η βίαιη ενοποίηση των ευρωπαϊκών κρατικών οντοτήτων και η πολιτική ιδεολογία που δημιουργεί, και η οποία ποινικοποιεί τις έννοιες του πατριωτισμού και του έθνους, η καταρράκωση κοινωνικών θεσμών, η ανασφάλεια, αποτελούν κάποιες από τις μήτρες εμφάνισης του φαινομένου.

Οι ερευνητές – συντάκτες της έκθεσης τονίζουν: «Το καλύτερο είναι η πρόληψη, όμως για μερικές χώρες είναι ήδη πολύ αργά». Προτείνουν δε, δύο δρόμους προσέγγισης: «από τη μία πρέπει να καταπολεμηθούν οι κοινωνικές αιτίες που ωθούν τους ανθρώπους στο να ρέπουν στον ριζοσπαστισμό, με άλλα λόγια η εξαθλίωση και η εξάρτηση των πολιτών από το κοινωνικό σύνολο, που τους κάνουν επιρρεπείς στις απλοϊκές απαντήσεις των λαϊκιστών. Από την άλλη τα καθιερωμένα κόμματα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν υφιστάμενους νόμους ή ενδεχομένως να τους αυστηροποιήσουν για να αποκλείσουν την κατάχρηση των κοινωνικών επιδομάτων».

Οπότε, καταλήγουμε, για να αποδυναμωθούν οι ριζοσπάστες ακροδεξιοί θα πρέπει να ενισχυθούν οι άνθρωποι. Δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο στην Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων ιδεών – άρα το μέλλον των ακροδεξιών οργανώσεων μάλλον είναι ευοίωνο. Το μέλλον των δημοκρατιών καθόλου…