Το μοναχικό μου ριγιούνιον πάρτυ στο πεζούλι του σχολείου μου

16:37 5/7/2014 - Πηγή: Aixmi

Η πινακίδα ήταν στην ίδια θέση. «24ο Γυμνάσιο – Λύκειο. Νομαρχία Αθηνών.» Λες και ο χρόνος είχε «παγώσει». Όπως στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Κι όμως ο πλανήτης, η Ελλάδα, οι άνθρωποι είχαν αλλάξει τόσο πολύ από εκείνο το τελευταίο μεσημέρι στις αρχές Ιουλίου του 1983, που ανέβηκα στο σχολείο μου γιά να πάρω το απολυτήριο.

Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες εκείνο το ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι,

που με δάκρυα χαρμολύπης έμπαινα για τελευταία φορά ως μαθητής και έβγαινα γιά πρώτη ως «πολίτης» από την καγκελόπορτα του 24ου Λυκείου Πολυγώνου. Εκεί που έζησα τα πιό όμορφα και ανέμελα χρόνια της ζωής μου.

Με τους φίλους – αδελφούς ζωής που γνώρισα, τους πραγματικούς καθηγητές που με έμαθαν «πέντε γράμματα», αλλά κυρίως κοινωνική μόρφωση. Γιατί τότε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ήταν πάνω απ’ όλα. Άνθρωποι και νοιάζονταν να μάθουν τα παιδιά και καμιά αλήθεια της πραγματικής ζωής.

Αυστηροί, αλλά και τρυφεροί. Απρόσιτοι, αλλά και γλυκοί. Πώς το κατάφερναν, τι να σας πω. Μάλλον επειδή η επιβραβευσή τους, το «παρασημό» τους ήταν όχι μόνο να βγάζουν μορφωμένα παιδιά, αλλά κυρίως καλούς ανθρώπους.

Ωραίοι και αξιοσέβαστοι καθηγητές που τους θυμάμαι έναν έναν. Πολύ φοβάμαι -μακάρι να κάνω λάθος- πως κάνας δυό θα «την έχουν κάνει» γιά τις άγνωστες γειτονιές του ουρανού, οι περισσότεροι θα είναι συνταξιούχοι και δυό τρείς ίσως είναι μάχιμοι.

Ο «Θεός» λόγω θρησκευτικών, η Αγγλικού, η Έφη, ο Μαγουλιώτης, ο Πρέσβης, ο Χαραλαμπάκης, ο Καραδήμας ο γυμναστής και όλοι οι άλλοι. Τους στέλνω την ευγνωμοσύνη μου γιά όσα μου έμαθαν αλλά και για όσα… νόμιζαν ότι μου έμαθαν!

Τέλος πάντων, πριν από λίγες ημέρες -έτσι συμβολικά- στην επέτειο των τριάντα και βάλε χρόνων που πέρασαν από την τελευταία ημέρα που έφυγα από το 24ο Λύκειο Πολυγώνου, ξανανέβηκα. Προφανώς θα το είχα βαθιά ανάγκη. Τότε με τα πόδια ή το ποδήλατο και στην τελευταία τάξη του Λυκείου με το ιστορικό πενηντάρι Γκαρελάκι, το πρώτο μηχανάκι της ζωής μου με ρεφενέ όλης της ευρύτερης οικογένειας και κάτι ψιλοχαρτζιλίκια αποταμίευσης, αλλά και από δουλειές του ποδαριού.

Αλλά και τώρα με τη μηχανή μου ανέβηκα, λίγα κυβικά μεγαλύτερη, καθ ότι και μεγαλύτερος σε ηλικία! Η ανηφόρα της οδού Σιμοπούλου οδηγούσε στο τέλος της στην οδό Ικαρίας, το GPS των αναμνήσεων είναι το πιό αξιόπιστο. Το σχολικό συγκρότημα, πραγματικά μεγάλο έργο γιά την εποχή του, στα τέλη της δεκαετίας του 70΄ ήταν στη θέση του. Με θέα «πιάτο» την Αθήνα. Ευτυχώς με λίγες πολυκατοικίες να το περικυκλώνουν και αρκετές μονοκατοικίες με συκιές, μουριές, μανταρινιές, αμυγδαλιές που ανέδιδαν αυτό το μεθυστικό κοκτέιλ αρωμάτων της φύσης.

Αυτός ο αναθεματισμένος ¨κόμπος» στο λαιμό έφερε πλάκωμα στο στήθος και βούρκωμα στα μάτια, όσο κι αν θέλεις να το αποφύγεις. Για τα χρόνια της απόλυτης αθωότητας που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Για τις εικόνες που άρχισαν να περνάνε σαν φιλμ.

Λες και ο Μαέστρος του σύμπαντος άρχισε να γυρίζει τη μανιβέλα σε εκείνες τις παλιές κινηματογραφικές μηχανές. «Ζωντάνεψαν» τα σπασμένα τζάμια από τις στραβοκλωτσιές του «Τζαμούρα».

Τι παρατσούκλια βγάζαμε οι άτιμοι! Επειδή το παιδί φορούσε γυαλιά όταν έπαιζε μπάλα τον φωνάζαμε τζαμούρα. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα -σίγουρα σε κάποιο θρανίο στις αποθήκες, αν δεν το έχουν πετάξει, θα υπάρχει χαραγμένο το κλασικό «Μαρία – Αργύρης for ever» ή το ελληνικό «Δημήτρης συν Ελένη ίσον αγάπη».

Ο καπνός από τα πρώτα τσιγάρα στο παράνομο -λες και υπήρχε νόμιμο – καπνιστήριο δίπλα από το σχολείο σε ένα κοτέτσι. Ναι κοτέτσι, που ο ιδιοκτήτης του μονίμως σε κατάσταση ευθυμίας από το κρασί και με τα ελάχιστα δόντια στην στοματική κοιλότητα φώναζε σε όσους τρόμαζαν τις κότες. Ποτέ δεν κάπνισα, αλλά πήγαινα γιά να μη χαλάσω την παρέα ή με πούνε «φλώρο».

«Είδα» τον Σταύρο τον Σαμψών που πάντα έχανε το βιδωτό δόντι του στις βρύσες γιατί όλο και κάποιος τον έσπρωχνε και κουτούλαγε στη βρύση.

Είδα τον ΄Αρη που πάντα ήταν στα μέσα και στα έξω και φαινόταν από μικρός ότι θα γίνει ένας διαπρεπής δικηγόρος -και τα κατάφερε ο μπαγάσας, μπράβο του!

Ήταν ακόμη εκεί το πλακόστρωτο που διεξάγονταν τα μεγάλα ντέρμπι, με τα στρογγυλά πλαστικά μπουκαλάκια από τις λεμονάδες ή τις πορτοκαλάδες που αγοράζαμε μία δραχμή από το κυλικείο του κυρ – Σπύρου.

Ο κυρ – Σπύρος, τι μορφή ήταν αυτή! Μας κυνηγούσε να μας καταβρέξει με το λάστιχο όταν κάναμε σκανδαλιές. Βγαλμένος από μαυρόασπρη κωμωδία του ελληνικού κινηματογράφου. Κάτι σαν Παπαγιαννόπουλος.

Ήταν ο μόνος που κατάλαβε τι αλητεία κάναμε, όταν είχε έρθει ένας φωτογράφος από το υπουργείο Παιδείας γιά να απαθανατίσει τους μαθητές που θα έστελναν ένα μήνυμα ειρήνης ή κάτι τέτοιο, (πού να θυμάμαι) και μας ζήτησε να σηκώσουμε τα χέρια χαιρετώντας στο πουθενά. Εμείς, βέβαια, κάναμε κωλοδάχτυλα ή μουτζώναμε (τι ντροπή).

Ο κυρ Σπύρος, φυσικά, μας κατάβρεξε με το λάστιχο μετά.

Όλα τα παλιόπαιδα ήταν εκεί. Ο Γιώργος ο Κρας, ο Πόρκυ, ο Γιάννης, ο Βίριλ, ο Μπαναγιώτου που καμάρωνε πάντα γιά τις ερωτικές επιδόσεις του, οι οποίες ακόμη αμφισβητούνται, ο βοσκός, ο Δημήτρης ο Γκοβ, ο Ιππότης, ο Νίκος και τόσοι άλλοι.

Αλλά και τα κορίτσια. Ευτυχώς προλάβαμε δύο τάξεις στο Λύκειο το μικτό. Φανταστείτε ότι παρ ολίγον θα τελειώναμε το Λύκειο και δεν θα ξέραμε πώς είναι να κάνεις μάθημα μαζί με κορίτσια! Γιά να κάνουμε τους μάγκες με αποκορύφωμα να σπρώξουμε όλοι μαζί το μεγάλο νοβοπάν που χώριζε τη Β2 από τη Β3 τάξη, οι οποίες ήταν μία αίθουσα αλλά λόγω έλλειψης χώρου είχε γίνει δύο!

Ωραία χρόνια. Κι ευτυχώς προλάβαμε και την απόφαση του πρώτου υπουργού Παιδείας του ΠΑΣΟΚ του Βερυβάκη να επιτρέπεται τα αγόρια να έχουν μακριά μαλλιά. Τουλάχιστον εγώ ευεργετήθηκα.

Τότε λοιπόν, το μακρινό 1983, όταν τελείωσα το Λύκειο, ας είναι καλά ο ΄Αρης που έσπρωξε την κόλλα του με τα λατινικά στις πανελλαδικές γιά να ψιλοαντιγράψω και να περάσω οριακά. Το μακρινό 1983 με όλα αυτά τα θαυμάσια παιδιά που ακολούθησαν το δρόμο τους, είχαμε κάτι κοινό. Την ελπίδα. Την ελπίδα που κάπου χάσαμε, δυστυχώς.

Πού να φανταστούμε ότι στην πιο παραγωγική ηλικία των 50 ετών, η αξιοπρέπειά μας θα είχε κονιορτοποιηθεί από τους περισσότερους πολιτικούς που αδιαφόρησαν γιά τις ζωές μας. Που σύλησαν τη γαλήνη της ψυχής μας.

Ας είναι. Το ταξίδι με τη χρονομηχανή στα χρόνια του θρυλικού 24ου Λυκείου Πολυγώνου τελείωνε. Αυτό που ήθελα να κάνω το έκανε. Το μοναχικό μου ριγιούνιον πάρτυ, καθισμένος στο εξωτερικό πεζούλι του σχολείου ήταν πετυχημένο. Ήρθαν όλοι όσοι προσκάλεσα στη μνήμη μου από το κλεινόν παρελθόν. Τις ένδοξες μέρες της αγάπης και της χαράς.

Δεν φοβήθηκα να μείνω μόνος με τις σκέψεις μου. Η ομορφιά των αναμνήσεων, όμως, έχει και την σκληρή πλευρά της, Γιατί όπως γράφει και ο Κλαούντιο Μάγκρις, κάθε όμορφη διαδρομή είναι ταυτοχρόνως ένα τραύμα. Αφήνει στην καρδιά μιά οδυνηρή νοσταλγία γιά όλα αυτά που λείπουν.

Μιά μελαγχολία γιά την τόσο μικρή απόσταση που χωρίζει την ομορφιά από τον πόνο.

‘Ισως ανέβω ξανά μετά από τριάντα χρόνια! Αν ζω στα 80 μου, μάλλον θα το κάνω. Ποιος ξέρει το κοσμογονικές αλλαγές θα έχουν γίνει! Ελπίζω, πάντως, να στέκει αγέρωχη και τότε τον Ιούλιο του 2044 η πινακίδα «24ο Γυμνάσιο – Λύκειο. Νομαρχία Αθηνών»…