Ξέρεις τι με φοβίζει περισσότερο;

13:27 3/4/2013 - Πηγή: Aixmi

Συζητούν περπατώντας υπό βροχή στο λιμάνι. Τόλμησαν να φορέσουν ανοιξιάτικα ρούχα. Μπήκε η Άνοιξη και οι μετεωρολόγοι τους είχαν τάξει ότι η Κυριακάτικη βόλτα τους θα ήταν λαμπερή. Ψέματα. Κι όμως, συνηθισμένοι πια, δεν τους πείραζε, αφού έχουν ακούσει μια σειρά από τέτοια τα τελευταία χρόνια… Απέκτησαν ανοσία.

Γύρω τους, άλλα ζεύγη ανθρώπων περπατούν και συζητούν χαμηλόφωνα. Σήμερα κανείς δεν κρατά το χέρι του άλλου, κανείς δεν αγκαλιάζει, κανείς δεν αγγίζει τον άλλον. Λες και πρόκειται για την «Παγκόσμια Ημέρα Απόστασης μεταξύ των ανθρώπων».

- Ξέρεις τι με φοβίζει

περισσότερο;

- Όχι, αλλά μπορώ να φανταστώ… Επιπλέον μειώσεις στο μισθό σου, ακόμη υψηλότεροι φορολογικοί συντελεστές, οι νέες ανατιμήσεις σε όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες, το «τέρας της ανεργίας».

- Εκτός από αυτά…

- Χμ, για να δω… Α, ναι! Το γεγονός ότι δεν θα μπορέσεις υπό αυτές τις συνθήκες να κάνεις οικογένεια, η κατάσταση προχωρημένης σήψης της πατρίδας σου – η οποία τα τελευταία δύο χρόνια ακροβατεί μεταξύ χρεοκοπίας και ένδειας.

- Σωστά αυτά που λες, αλλά εγώ άλλο εννοώ…

- Η έλλειψη ουσιαστικού οράματος όσων υποτίθεται ότι σε εκπροσωπούν αυτή τη στιγμή, η απουσία αξιόλογων πολιτικών προσώπων στην πολιτική σκακιέρα.

- Είσαι μακρυά… και ξεφεύγεις… Άκου…

- Α, το βρήκα! Η ευκολία με την οποία μπορεί ο Χρυσαυγίτης να σπάσει τα πλευρά του αλλοδαπού συμπολίτη σου, δίπλα σου, παρουσία σου. Η άνεση με την οποία μπορεί ο κομμουνιστής γείτονάς σου να συμμετάσχει στα μπλόκα των λιμανιών και της Ακρόπολης, τραβώντας βίαια και το τελευταίο ρετάλι (ούτε καν χαλί) από τα κατακρεουργημένα πόδια της Ελλάδας.

- Ρε παρλαπίπα, θα με αφήσεις να σου πω;

- Έλα.. άσε με! Δώσε μου άλλη μια ευκαιρία να το βρω… Τρέμεις για το ενδεχόμενο να μην βρεις άκρη ακόμη κι αν αποφασίσεις να φύγεις από την χώρα, επειδή το κύρος μας σαν λαού έχει πληγεί ανεπανόρθωτα. Αυτό είναι..! Παντού στο εξωτερικό ακούνε Έλληνας και είτε γελάνε είτε κλαίνε νευρικά. Πριν δύο χρόνια, μάλιστα, με ρώτησαν που βρήκα τα χρήματα και ταξίδεψα ως τη χώρα τους. Μην σκας… Θα αλλάξει αυτό κάποια στιγμή, θα δεις!

- Δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα! Σκάσε να σου πω, επιτέλους!!

Σιωπή για αρκετά λεπτά, μόνο περπάτημα. Κλεφτά βλέμματα μεταξύ τους.

Τα χέρια στις τσέπες. Κι ας μην έχουν λεφτά.

Τα γυαλιά ηλίου στα μάτια. Κι ας έχει συννεφιά.

Το σκέφτονται και οι δύο: Ο διάλογος που είχαν προδίδει ότι δεν επικοινωνούν πραγματικά. «Μα, πως; Η επικοινωνία σήμερα είναι άμεση, συνεχής, ανοιχτή!», θα πουν στους εαυτούς τους για να νιώσουν καλύτερα. Ψέματα θα πουν. Κι αυτοί. Το συνήθισαν, άλλωστε.

- Ξέρεις τι πραγματικά με φοβίζει περισσότερο;

- Τι;

- Ότι δεν έχω κανέναν να μιλήσω γι΄ αυτά που πραγματικά με απασχολούν. Αυτά που πριν τα μνημόνια και την τρόικα μοιραζόμουν, συζητούσα, φώναζα. Αυτά για τα οποία έκλαιγα, γέλαγα, ούρλιαζα.

Ψιλόβροχο στο λιμάνι, δάκρυα στο πρόσωπο, αλλά δεν πειράζει. Τα γυαλιά ηλίου στα μάτια.

- Έλα, μην κλαις… Όλα τα παραπάνω δεν σε απασχολούν, δηλαδή;

- Μα, επειδή με στοιχειώνουν όλα αυτά δεν έχω κανέναν να μιλήσω. Μπήκαμε στο παιχνίδι όλοι. Όχι μόνο σαν κοινωνία, αλλά και ατομικά, ο καθένας. Κανονικά, έπρεπε να είμαστε πρώτα άνθρωποι, μετά Έλληνες και -εφόσον το αντέχουμε- Ευρωπαίοι. Σήμερα παλεύουμε ανάποδα: Να αποδείξουμε ότι είμαστε Ευρωπαίοι και περήφανοι Έλληνες. Σχεδόν ξεχάσαμε ότι έχουμε αισθήσεις… Μ’ αγαπάς;

- Μα, τι άσχετη ερώτηση είναι αυτή τώρα;

- Λέγε ρε, μ’ αγαπάς;

- Έλα, πάμε να φύγουμε… Σταμάτησε η βροχή.

- Έλα, πάμε να φύγουμε… Σταμάτησες και να μ’ αγαπάς… Αλλά, ξέρεις τι τελικά με φοβίζει περισσότερο;

- Τι;

- Ότι δύσκολα πια θα βρεις τη δύναμη να με ξαναγαπήσεις…

Η βροχή σταμάτησε, ο ήλιος βγήκε, το λιμάνι άδειασε, τα γυαλιά ηλίου έπεσαν κι έσπασαν.

Τα χέρια βγήκαν απ’ τις τσέπες. Μουδιασμένα.

*Follow on Twitter: @VagLiak