Κομοτηνή: Συνεχίζουν με σεβασμό κι αλληλεγγύη, όπως οι δικοί τους πρόσφυγες από το Σαμμάκοβο

20:44 25/1/2019 - Πηγή: ΕΡΤ

Ο Ιωάννης Κυριαζής, πρόεδρος του Μορφωτικού Ομίλου Νέου Σιδηροχωρίου με τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. προετοιμάζουν τις μέρες αυτές μια ακόμη ενδιαφέρουσα εκδήλωση του Ομίλου. Το ραντεβού αυτή τη φορά δίνεται στην αίθουσα τελετών του πρώην Δημαρχιακού Μεγάρου, την Κυριακή στις έντεκα το πρωί, για την εκδήλωση κοπής βασιλόπιτας, αλλά και της βράβευσης εθελοντών αιμοδοτών μελών του Συλλόγου.

Ο Ιωάννης Κυριαζής, πρόεδρος του Μορφωτικού Ομίλου Νέου Σιδηροχωρίου.

Μια επιβράβευση για τους εθελοντές αιμοδότες
Μια εκδήλωση που γίνεται κάθε χρόνο και ουσιαστικά αποβλέπει στο να βραβεύσει αυτούς

που ανταποκρίνονται στις δύο θεσμοθετημένες αιμοδοσίες του χωριού. «Θέλουμε να δοθεί κίνητρο επιβραβεύοντας αυτούς που εθελοντικά δίνουν το αίμα τους και μ’ αυτόν τον τρόπο επιτελούν θεάρεστο και χρήσιμο έργο.» δηλώνει ο κος πρόεδρος μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής.

Σύμφωνα με τον κ. Κυριαζή στόχος και τη νέα χρονιά είναι να συνεχίσουν να υλοποιούν τις θεσμοθετημένες εκδηλώσεις, που γίνονται προγραμματισμένα όλα αυτά τα χρόνια. Εκδηλώσεις, όπως: Εορτή του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτη, που είναι προστάτης του χωριού, η εκδήλωση των Σεημένιδων, η εθελοντική αιμοδοσία, οι καλοκαιρινές παρουσιάσεις, το αντάμωμα κ.α. «Προσπαθούμε να τις συντηρούμε και να τις προάγουμε, όσο μπορούμε, με τις δυνάμεις μας και με τη συμμετοχή όλων» δηλώνει.

Οι απόγονοι των προσφύγων δύο φορές το χρόνο προσφέρουν εθελοντικά αίμα τιμώντας με τον καλύτερο τρόπο τη μνήμη τους.

Με σκληρό αγώνα μπόρεσαν και δημιούργησαν αυτόν τον οικισμό
Προσφυγικό χωριό, που δημιουργήθηκε με την ανταλλαγή των πληθυσμών το Νέο Σιδηροχώρι. Το δημιούργησαν πρόσφυγες από το Σαμμάκοβο της Ανατολικής Θράκης, που ήταν ένας μεγάλος οικισμός με 5.000 κατοίκους. «Το 1922-23 οι περισσότεροι από το χωριό, εγκαταστάθηκαν στο Νέο Σιδηροχώρι. Οι άνθρωποι αυτοί έφεραν μαζί τους ό,τι μπόρεσαν, εικόνες, ιερά κειμήλια που φυλάσσονται στην εκκλησία και ο,τι άλλο μπορούσε ο καθένας. Μα κυρίως την πίστη τους. Με σκληρό αγώνα μπόρεσαν και δημιούργησαν αυτόν τον οικισμό και σιγά σιγά τα κατάφεραν δημιουργώντας περιουσία» δηλώνει ο κος Κυριαζής.

Η μνήμη εκείνων των ανθρώπων δεν θα σβήσει ποτέ
Ένα χωριό που γνώρισε ξανά την μετανάστευση, τις δεκαετίες του 50 και του 60. «Οι περισσότεροι δεν γύρισαν, έμειναν έξω, ιδίως στη Γερμανία, έμειναν εκεί για να πάρουν τις συντάξεις τους.» παρατηρεί ο κος Κυριαζής έχοντας ακούσει κι έχοντας ακούσει ιστορίες πολλές από τον πρόσφυγα παππού του.
«Από τους παππούδες μας θα πρέπει να κρατήσουμε την αγωνιστικότητα την οποία έδειξαν» δηλώνει με συγκίνηση και σεβασμό πάντα σε εκείνους τους ανθρώπους. «Υπέστησαν τόσες κακουχίες, δεν ήταν ο πρώτος διωγμός τους. Και το 1915 είχαν διωχθεί στα ενδότερα της Μικράς Ασίας και γύρισαν αποδεκατισμένοι από τις κακουχίες. Κι όμως, πάντα είχαν την πίστη ότι θα μπορούσαν να γυρίσουν στην αγαπημένη τους πατρίδα. Από ό,τι φάνηκε ήταν οριστικός αυτός ο διωγμός, δημιούργησαν οικογένειες, ασχολήθηκαν κυρίως με την γεωργία, πρόκοψαν και τα κατάφεραν» καταλήγει με την υπόσχεση ότι η μνήμη εκείνων των ανθρώπων δεν θα σβήσει ποτέ.
Φώτο: Ιωάννης Κυριαζής ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου

www.ert.gr