Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στη Λιβαδειά

14:29 4/9/2017 - Πηγή: ΕΡΤ

Mε διήμερες υπαίθριες προβολές στο Art Cafe Αστραδενή, «πηγαίνει» στη Λιβαδειά το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

Το Φεστιβάλ, όπως αναφέρουν οι διοργανωτές «αναγνωρίζοντας την ανάγκη για την περαιτέρω προβολή του ντοκιμαντέρ εντάσσει στον ετήσιο προγραμματισμό του τη διοργάνωση προβολών σε πόλεις της Ελλάδας

και του εξωτερικού. Φέτος – για 3η χρονιά – εντάχθηκε και η Λιβαδειά στον κατάλογο των πόλεων. Οι υπαίθριες προβολές διοργανώνονται από την Κινηματογραφική Λέσχη Λιβαδειάς την Δευτέρα 3/9 και Τρίτη 4/9, δίπλα στο ποτάμι, έξω από το Art Cafe Αστραδενή. Θα παρουσιαστούν βραβευμένα ντοκιμαντέρ του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης».

Πρόγραμμα προβολών (ελεύθερη είσοδος)

Δευτέρα 4 Σεπτεμβρίου 2017, 20:30
1. Wall Democracy / Βάλια Καρδή, Νεφέλη Κοσκινά, 26’
2. No Silence / Μαρία Θεοδωράκη, Κωνσταντίνος Καραπαναγιώτης, Μαρία Νικολάκη, 47’
3. Κάθε μέρα / Σπύρος Γερούσης, 55’

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017, 20:30
1. Ο διάλογος του Βερολίνου / Νίκος Λυγγούρης, 80’
2. Η μεγάλη ουτοπία / Φώτος Λαμπρινός, 90’

Wall Democracy, 26’, Βάλια Καρδή – Νεφέλη Κοσκινά
Στην Αθήνα, οι τέχνες του δρόμου και πιο συγκεκριμένα το graffiti, είναι ένα φαινόμενο που δύσκολα περνάει απαρατήρητο μέσα στο αστικό περιβάλλον τα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσε άραγε να αντικατοπτρίζει τις εξουθενωτικές επιπτώσεις μιας οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης; Είναι μια πολιτική και επαναστατική δράση ή όχι; Graffiti και street art, νομιμότητα και παρανομία, τέχνη και βανδαλισμός. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την Αθήνα και να ζητήσουμε από 14 καλλιτέχνες (writers, street artists και εικαστικούς), να μας απαντήσουν σε όλα αυτά τα ερωτήματα.

No silence, 47’, Μαρία Θεοδωράκη, Κωνσταντίνος Καραπαναγιώτης, Μαρία Νικολάκη
«Ήταν τόσο πρωτοποριακό, που φαινόταν ακατανόητο.» Για πολλά χρόνια ο θόρυβος δεν νοούνταν ως τίποτα περισσότερο από θόρυβος. Τα ηλεκτρονικά μέσα κατόρθωσαν να μετασχηματίσουν αυτόν το θόρυβο σε ήχο με νόημα, η ερμηνεία του οποίου ποικίλλει. Το No Silence προσπαθεί να προσεγγίσει την ερμηνεία και τη χρήση του ηλεκτρονικού ήχου στην Ελλάδα, μέσα από την καλλιτεχνική δράση ανθρώπων που, ως δημιουργοί, διαπραγματεύονται το ρόλο τους. Χωρίς ο προσδιορισμός της ταυτότητάς τους να αποτελεί πρωταρχικό προβληματισμό, καταφέρνουν με κάθε μέσο την ολοκληρωτική κατάλυση της σιωπής.

Κάθε μέρα, 55’, Σπύρος Γερούσης
Το ντοκιμαντέρ «Κάθε μέρα» ασχολείται με τις καθημερινές προκλήσεις και πολιτικές επιλογές της γενιάς της δεκαετίας του ’90, υπό το πρίσμα της χιπ χοπ κουλτούρας. Η γενιά του ’90 αποτελεί κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, του οποίου οι συλλογικές ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον και μιας σχετικής ευμάρειας έχουν διαψευστεί από πολιτικές αποφάσεις, το λόγο των ΜΜΕ και τις καθημερινές προκλήσεις της σκληρής πραγματικότητας της κρίσης. Είναι μια ταινία ανασκόπησης, καλλιτεχνικών ερμηνειών της πραγματικότητας και συλλογισμού περί πολιτικής και κοινωνικής αλλαγής.

Ο διάλογος του Βερολίνου, 80’, Νίκος Λυγγούρης
Ένα κινηματογραφικό δοκίμιο που αποτελείται από κομμάτια ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας και φιλοσοφικού στοχασμού, με θέμα το πολύπλοκο αλληλεπιδραστικό παιχνίδι μεταξύ των πολιτισμών του ευρωπαϊκού βορρά και νότου που έχει τη μορφή ενός πέρα-δώθε μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας. Ένα ταξίδι μέσα από το λαβύρινθο της νεώτερης ευρωπαϊκής ιστορίας, κατά τη διάρκεια του οποίου εθνογραφία, ιστοριογραφία, πολιτισμός, καθημερινότητα, πολιτική και προσωπικά βιώματα αναμειγνύονται σε καινούργιους συνδυασμούς.

Η μεγάλη ουτοπία 90’, Φώτος Λαμπρινός
1917-2017: Ένας αιώνας από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το μεγάλο όραμα που συνεπήρε εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον πλανήτη, γέννησε μεγάλες ελπίδες, όνειρα, οράματα και μαζί εξεγέρσεις, πολέμους, καταστροφές, που σημάδεψαν ανεξίτηλα ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Έναν αιώνα που έζησε τη μεγαλύτερη ουτοπία που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα. Η ταινία αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) αυτού του οράματος στη χώρα που γεννήθηκε, τη Σοβιετική Ένωση, ανατρέποντας πολλά από τα μέχρι σήμερα γνωστά στερεότυπα.