Εμπρός προς τα πίσω …

22:03 21/11/2014 - Πηγή: iPop

Παλιά, εγώ δεν ζούσα φαντάσου (σου λέω όσα μου μετέφερε η μαμά μου και σίγουρα σου έχει πει και η δική σου) οι γονείς ήταν πιο αυστηροί και δεν άφηναν τις κόρες να κυκλοφορούν μόνες γιατί παραμόνευαν οι τεντιμπόηδες ξέρεις αυτοί που παραμύθιαζαν άβγαλτα κοριτσάκια, τους μιλούσαν με παραμύθια για αιώνια πίστη, παντοτινή αγάπη και τους έπαιρναν ότι πολυτιμότερο είχαν που φυσικά δεν ήταν το τσαντάκι τους. Ναι, έτσι ήταν κάποτε. Τώρα βέβαια οι γονείς είναι πιο ελαστικοί αφού τα κορίτσια μετά τα δεκαπέντε το πολύ δεν έχουν κάτι πολύτιμο και έτσι κανείς δεν μπορεί να τα κλέψει.

Στην εποχή του

μπαμπά μου οι άντρες φοβόντουσαν να ατιμάσουν τα κορίτσια τους γιατί ο μπαμπάς τους είχε καραμπίνα και μάλιστα γεμάτη φυσίγγια που δεν είχε και κανένα πρόβλημα να τη χρησιμοποιήσει αν η κόρη του, του έλεγε ότι κάποιος την πείραξε. Ενώ οι σημερινοί μοντέρνοι πατεράδες την καραμπίνα την έχουν ξεχασμένη κάπου μέσα στο όνειρο και τον ήχο από τα φυσίγγια της τον έχουν ακούσει μόνο σε ταινίες.

Για να μη σου πω για την γιαγιά μου. Αγαπούσε τόσο πολύ τον παππού που είχε αποτυπώσει την εικόνα του στην ψυχή της ακόμα και αν είχε να τον δει 5 χρόνια αφού αυτός έλειπε σε ταξίδι. Και, όμως, περίμενε και θυμόνταν κάθε στοιχείο του προσώπου του χωρίς καν να το έχει αγγίξει. Ενώ τώρα τα κορίτσια αν δεν δουν τη φωτογραφία του αγαπημένου τους ( Γιώργου ή μάλλον Νίκου, τέλος πάντων δεν θυμούνται πολλές φορές καν το όνομα) τέσσερις φορές δεν θυμούνται καν αν έχει μούσι.

Η οικογένεια παλιά καθόταν καθημερινά στο τραπέζι για να απολαύσει το μεσημεριανό της και κανείς δεν άρχιζε να τρώει αν ο πατέρας δεν έδινε το έναυσμα. Τα παιδιά σέβονταν αλλά φοβόντουσαν ακόμα και να ψελισούν βρισιές μπροστά στους γονείς τους.

Για κάτσε λίγο να σκεφτώ πώς λέγονται όλα τα παραπάνω; Παλιά και ξεχασμένα στερεότυπα ή ηθικές αξίες που χάθηκαν; Εγώ ψηφίζω δαγκωτό το δεύτερο. Ζούμε, λοιπόν, σε μια κατεστραμμένη κοινωνία χωρίς ηθική και φυσικά χωρίς φραγμούς, ιερό και όσιο. Μην ντρέπεσαι να το παραδεχτείς! Το βλέπεις και εσύ και αν έχεις νοημοσύνη το μισείς και εύχεσαι να ήταν όλα πιο απλά, αθώα, ζωντανά και αληθινά, όπως δηλαδή κάποτε.

Αν εμείς, εσύ και όλοι μαζί δεν τα αλλάξουμε όλα αυτά και δεν γυρίσουμε πίσω σε όσα έπρεπε να διδαχτούμε από τους μεγαλύτερος ξέρεις πως θα καταντήσουμε σε λίγα χρόνια. Μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να λέμε: Α ναι, το παιδί μου ζει κάπου αλλά δεν ξέρω που, έχουμε χρόνια να μιλήσουμε. Αν δε θες αυτό να γίνει σκέψου και φυσικά άλλαξε.

Επιστροφή στην κεντρική σελίδα.

Επιστροφή στην κατηγορία.

The post Εμπρός προς τα πίσω … appeared first on iPop.