Ιστορίες ξαπλώστρας ΝοII: «Μαμά φοβάμαι τις τσούχτρες». Πώς να βοηθήσεις το παιδί να διαχειριστεί τον φόβο του και τι δεν πρέπει να του πεις

19:14 3/9/2021 - Πηγή: iPop

Φέτος παρατηρήθηκε έντονα το φαινόμενο της επέλασης των μεδουσών και τσουχτρών στις ελληνικές θάλασσες. Διαβάσαμε πολλές πληροφορίες για το πώς να αντιδράσουμε αν δούμε τσούχτρα, ενημερωθήκαμε αλλά όταν τις δεις μέσα στη θάλασσα ίσως νιώσεις φόβο να κολυμπήσεις πλάι τους. Οι φοβίες των παιδιών κάποιες φορές είναι φυσιολογικές. Ειδικά τα παιδιά της πόλης που δεν είναι εξοικειωμένα με τη φύση μπορεί να δυσκολευτούν στις διακοπές. Ακολουθεί ένα περιστατικό που βίωσα πριν λίγες μέρες.

Pixabay

Βρίσκομαι σε μια παραλία σε ένα ελληνικό νησί, δεν παίζει ρόλο το πού, αυτό που θα

σου περιγράψω ίσως να το είδες και εσύ αν βγήκες φέτος σε ελληνική παραλία. Πρωταγωνιστές της ιστορίας μας ένα κοριτσάκι γύρω στα επτά και η μαμά του.

Η θάλασσα είχε κάποια άλλη μέρα τσούχτρες και όπως φαίνεται έμεινε στο παιδί ο φόβος αλλά εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε ούτε μία. Η μαμά βούτηξε κατευθείαν στη θάλασσα και κολύμπησε όμως το κοριτσάκι καθόταν έξω και έπαιζε με την άμμο. Η μαμά καθώς κολυμπούσε, το καλούσε να πάει και εκείνο να κολυμπήσει. Εκείνο δεν ήθελε και πολύ ήρεμα απαντούσε δεν θέλω να έρθω.

Μέχρι εκεί οκ. Μετά από αρκετή ώρα η μαμά άρχισε να φωνάζει πιο δυνατά και να λέει: «έλα παιδί μου, δεν έχει τίποτα, με έπρηξες να έρθουμε και τώρα δεν μπαίνεις, έλα παιδί μου, μη φοβάσαι δεν βλέπεις που είμαι και εγώ μέσα θα ήμουν αν είχε»; Το κοριτσάκι δεν απαντούσε τίποτα. Τελικά αφού συνεχίστηκε αυτό για αρκετή ώρα, το παρακαλετό και αφού είχαν στερέψει όλα τα επιχειρήματα έπεσε στο τραπέζι και το «έλα παιδί μου, μας έχεις κάνει ρεζίλι σε όλη την παραλία» που ειπώθηκε πάρα πολλές φορές.

Γιατί το «με έχεις κάνει ρεζίλι» δεν είναι επιχείρημα

Είναι η φωνή της μαμάς σου και του μπαμπά σου, που σε έχει μεγαλώσει στα τιμημένα 80’s, που το ξέρω ότι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν, αλλά αυτά ήξεραν, αυτά έλεγαν. Η παιδοψυχολογία και η ψυχολογία γενικότερα ήταν στα σπάργανα εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα.

Δε χρειάζεται κανένας άλλος να μας κάνει ρεζίλι. Δεν αντιπροσωπεύουμε ή μας αντιπροσωπεύουν άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας.

Ο ενήλικας στη σχέση φάνηκε να είναι το κοριτσάκι επτά χρονών σε αυτήν την κουβέντα. Σε αυτήν την συγκεκριμένη φάση ένιωσα την ανάγκη να αγκαλιάσω το κοριτσάκι αυτό, δεν το έκανα, παρέμεινα αμίλητη. Ήταν μια πολύ άσχημη σκηνή και δεν μου άρεσε καθόλου που ήμουν παρούσα σε αυτό.

Πώς ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο

Πώς φεύγει ο φόβος

Όταν φοβόμαστε κάτι, σε όποια ηλικία και αν είμαστε με ποιον τρόπο μπορούμε να διώξουμε το φόβο αυτό, αν θέλουμε να τον διώξουμε και να ζήσουμε απαλλαγμένοι από αυτό; Ρωτάμε τις ερωτήσεις αυτές:

Αυτό που φοβάμαι είναι υπαρκτός κίνδυνος;Αν ναι τι είναι το χειρότερο που μπορεί να μου συμβεί; Τι χρειάζεται να ξέρω ή να κάνω ώστε να μη φοβάμαι πια;

Θα μπορούσαμε για παράδειγμα να διαβάσουμε και να ενημερωθούμε μαζί με το παιδί για τις τσούχτρες. Τι μπορεί να συμβεί αν μας τσιμπήσει μια τσούχτρα, ή τι μπορώ να κάνω για να την αποφύγω.

Επίσης πολύ σημαντικό θεωρώ ότι είναι το θέμα του να έχω τον έλεγχο. Όσο μπορώ να έχω τον έλεγχο με κάτι που δεν δαμάζεται όπως η θάλασσα. Οι φοβίες των παιδιών δεν είναι παράλογες, είναι μηχανισμοί άμυνας που τα προφυλάσσουν από τους κινδύνους.

Κάποιες από αυτές τις φοβίες τις «δίνουμε οι γονείς σαν προίκα» στα παιδιά μας υποσυνείδητα, αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Πώς μπορώ να μη φοβάμαι λοιπόν; Βλέποντας όσο το δυνατόν καθαρότερα και έχοντας αυτήν την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Ένα ζευγάρι γυαλάκια ή μια μάσκα ίσως ήταν αυτό που χρειαζόταν το κοριτσάκι αυτό, ώστε να έχει όσο το δυνατόν καθαρότερη εικόνα και να μη φοβάται.

Το κάνουμε παιχνίδι

Στα παιδιά αρέσει το παιχνίδι κάθε είδους. Αν η μαμά έκανε πχ ένα διαγωνισμό ανάμεσα στις δύο τους πχ ποια θα φτάσει πρώτη στη σημαδούρα και θα περνούσαν και οι δύο καλά και το παιδί θα έμπαινε στη θάλασσα χωρίς φόβο.

Αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες όλων

Τα 18 καλοκαίρια με τα παιδιά μας: Πώς η ανατροφή τους μπορεί να δείξει πώς θα εξελιχθεί η σχέση σας

Σαν εξωτερικός παρατηρητής που καθόλου δεν ξέρω αυτούς τους δύο ανθρώπους μπροστά μου και χωρίς να θέλω να βγάλω βιαστηκά συμπεράσματα είδα, ότι είχε η μαμά την ανάγκη να πάει για κολύμπι. Το επιχείρημα «μη χάσεις το μπάνιο» σε ένα παιδί που φανερά φοβάται έναν κίνδυνο χ μπροστά του δεν στέκει.

Γενικά δεν καταλαβαίνω την πίεση ως μέσω πειθούς προς όλους, όχι μόνο στα παιδιά μας. Εφόσον το παιδί βρήκε τη λύση του και αποδέχτηκε ότι θα παίξει με την άμμο προς τι όλη αυτή η πίεση στο να βουτήξει στη θάλασσα. Φυσικά να βρούμε τις λύσεις μας ώστε να διώξεις τον φόβο από το παιδί αλλά η μέθοδος που επιλέχθηκε θεωρώ ότι ήταν λάθος.

Σε καταλαβαίνω

Η κατανόηση των συναισθημάτων και δη του φόβου που είναι ένα αρχέγονο συναίσθημα στον άνθρωπο και τον έχει βοηθήσει στο να επιβιώσει από την εποχή των σπηλαίων, είναι πολλή σημαντική. Το παιδί νιώθει το συναίσθημα αλλά δεν μπορεί να το εξηγήσει.

Οι ενήλικες έχουμε πείρα στη ζωή, μας έχει ξανασυμβεί να κολυμπήσουμε με τσούχτρες κατανοούμε το συναίσθημα του παιδιού και καλό θα ήταν να μη θέλουμε να το διώξουμε μόνο προσωρινά. Δείχνουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ένα φόβο, ώστε να λάβει αυτό το μάθημα για το μέλλον του σε περίπτωση που συμβεί κάτι παρόμοιο.

Οι φοβίες των παιδιών είναι φυσιολογικές και κάτι θέλουν να μας πουν. Είναι δική μας δουλειά να το υποστηρίξουμε και να του δείξουμε τον δρόμο, με σεβασμό και αγάπη.

Υ.Γ: Μην θαρρείς ότι τα κάνω όλα σωστά, έχω κάνει πολλά λάθη στην ανατροφή αλλά διαβάζω πολύ και προσπαθώ να βελτιώσω πράγματα που δεν ξέρω. Το σημερινό άρθρο είναι γραμμένο με αγάπη και σεβασμό κυρίως για τα παιδάκια μας, όλα τα παιδάκια που υπάρχουν εκεί έξω και κατανόηση προς τους γονείς. Είμαστε μαζί σε όλο αυτό.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Ιστορίες ξαπλώστρας ΝοII: «Μαμά φοβάμαι τις τσούχτρες». Πώς να βοηθήσεις το παιδί να διαχειριστεί τον φόβο του και τι δεν πρέπει να του πεις εμφανίζεται στο iPop.