Πραγματικότητα ή εφιάλτης; Η καθημερινότητα ενός Αφγανού με την επάνοδο των Ταλιμπάν

15:03 4/9/2021 - Πηγή: iPop

Ο Ahmed εργάζεται για το Βρετανικό Συμβούλιο στο Αφγανιστάν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σε αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύει το Αφγανιστάν κρύβεται στην Καμπούλ μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τα οποία είναι και τα δύο κάτω των 10 ετών, φοβούμενος για τη ζωή του, εάν οι Ταλιμπάν έρθουν και του τη στερήσουν.

Ο Ahmed είναι στην πλεονεκτική θέση, μπορώντας να επιστρέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο στο πλαίσιο του προγράμματος Πολιτικής Μετεγκατάστασης και Βοήθειας στο Αφγανιστάν (ARAP), αλλά δεν κατάφερε να μπει στην πτήση εκκένωσης λόγω των επικίνδυνων συνθηκών και

του μεγάλου αριθμού ατόμων στο αεροδρόμιο της Καμπούλ.

Ο Ahmed, περιγράφει, πώς είναι η καθημερινότητα ενός απλού ανθρώπου στο Αφγανιστάν, αυτή τη δύσκολη στιγμή, όπου έχουν καταλάβει την πόλη οι Ταλιμπάν. Οι περιγραφές του είναι κάτι περισσότερο από συγκλονιστικές. Το πραγματικό του όνομα προστατεύεται για την ασφάλειά του.

Μια κορυφαία γυναίκα αστυνομικός του Αφγανιστάν μιλάει για τον διωγμό της από τους Ταλιμπάν και τις συνθήκες για τις γυναίκες στην χώρα της

1 το πρωί

Δεν μπορώ να κοιμηθώ λόγω άγχους και φόβου.

Μερικές φορές, ξυπνάω στη 1:00 π.μ., μερικές φορές στις 12:00 π.μ. και άλλες φορές στις 5:00 π.μ. Όλη την ώρα όμως, νιώθω πως ζω σε έναν εφιάλτη.

Κάθε φορά που ακούω μια πόρτα να χτυπάει, νιώθω πως κάποιος χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου ή νιώθω πως υπάρχει κάποιος που με ψάχνει μονίμως.

Η οικογένειά μου βρίσκεται σε άθλια κατάσταση όλες αυτές τις μέρες. Η κατάσταση στην Καμπούλ, χειροτερεύει μέρα με τη μέρα και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου, γιατί οι συγγενείς μου γνωρίζουν ότι έφυγα από εκεί για το Ηνωμένο Βασίλειο.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι να κάνω.

Δεν έχουμε ρούχα, ούτε τα βασικά αγαθά, που είναι απαραίτητα για όλους τους ανθρώπους. Μένουμε σε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο, αλλά, δυστυχώς, φοβάμαι πως αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση δε θα έχω χρήματα να πληρώσω τους λογαριασμούς.

4 το πρωί

Αν κοιμηθώ καλά τη νύχτα, τότε ξυπνάω στις 4:00 π.μ., αφού έχω προσευχηθεί.

Υπάρχουν δύο μικρά παράθυρα στο δωμάτιο, αλλά δεν μπορώ να δω τίποτα από αυτά επειδή είναι μέχρι το ταβάνι.

Δεν υπάρχουν κρεβάτια, μόνο δύο κουβέρτες και καμία άλλη από τις βασικές εγκαταστάσεις. Ούτε σαλόνι, ούτε κουζίνα. Τίποτα.

Τη νύχτα ακούω τις φωνές των ανθρώπων να μιλάνε δυνατά και μερικές φορές ακούω και άγριους πυροβολισμούς.

Σηκώνομαι, βράζω νερό για τσάι και μετά ετοιμάζω κάτι για πρωινό για τα παιδιά και τη γυναίκα μου.

Με το ζόρι βγαίνω έξω κι όταν το κάνω, καλύπτω το πρόσωπό μου. Συνήθως, το βράδυ ή νωρίς το πρωί, πηγαίνω να πάρω ψωμί και αυγά για να μαγειρέψω και να φάμε οικογενειακώς.

Η ζωή είναι τόσο φρικτή.

Τα κορίτσια της ομάδας ρομποτικής από το Αφγανιστάν διασώθηκαν και δε σταματούν να ονειρεύονται

9 το πρωί

Έχω δύο μικρά παιδιά, τα οποία μας ζητούν να τα πάμε στο παζάρι. Δεν μπορούν να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, ούτε τι συμβαίνει.

Περνάω την ημέρα ψάχνοντας για συμβουλές από το Υπουργείο Άμυνας και το Γραφείο Ανάπτυξης Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας, ελέγχοντας ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Η γυναίκα μου, από την άλλη, διαβάζει βιβλία και εφημερίδες και απλά περιμένουμε και περιμένουμε…ελπίζοντας…

Νιώθω πολύ άσχημα. Απογοητευμένος από την κυβέρνηση των Η.Π.Α.

Η ζωή μου βρίσκεται διαρκώς σε απειλή και κίνδυνο. Ζήτησα από τον ΟΗΕ να φύγει από την πόλη η γυναίκα μου και τα παιδιά μου το συντομότερο δυνατόν.

Γνωρίζω, τουλάχιστον, επτά άλλες οικογένειες σε παρόμοια κατάσταση. Δεν μπορούμε να ζούμε άλλο έτσι.

Κάθε πρωί, απόγευμα και βράδυ η μητέρα μου θα μας τηλεφωνήσει και θα μας ρωτήσει πώς είμαστε, τι συμβαίνει κι αν όλα είναι εντάξει. Η οικογένειά μου ανησυχεί πολύ για μας.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, νιώθω απλά αγχωμένος. Σκέφτομαι τη μητέρα μου, τον πατέρα μου, τις αδελφές μου και τον αδερφό μου που είναι ακόμα εκεί και αυτό με κάνει να κλαίω μερικές φορές.

1 το μεσημέρι

Γύρω στο μεσημέρι, μπορεί να μαγειρέψουμε αυγά, μερικές φορές μπιφτέκια ή κάτι παρόμοιο.

Εγώ και η γυναίκα μου παίζουμε παιχνίδια με τα παιδιά μας, αλλά ξέρεις, παιδιά είναι, έχουν ανάγκη να βγουν έξω και να παίξουν, να γνωρίσουν νέα άτομα, αλλά δεν μπορούν. Μερικές φορές ουρλιάζουν και κλαίνε.

Όλα άλλαξαν τόσο ξαφνικά και νιώθω τόσο απογοητευμένος.

Είμαι τόσο τρομοκρατημένος, που δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια τα συναισθήματά μου.

7 το απόγευμα

Ήρθε η ώρα να κάνουμε μπάνιο τα παιδιά και μετά να καθίσουμε όλοι μαζί για το δείπνο μας.

Αφού κοιμηθούν τα παιδιά μας, η γυναίκα μου κι εγώ, συνήθως, θα πιούμε ένα φλιτζάνι τσάι και οι συζητήσεις μας θα περιτριγυρίζονται γύρω από το τι θα συμβεί και τι θα κάνουμε.

Αναρωτιόμαστε γιατί συνέβησαν όλα αυτά. Είχαμε μια ευτυχισμένη ζωή με τους γονείς και τις οικογένειές μας πριν από αυτό.

Είμαι τόσο συγκλονισμένος παρακολουθώντας την κατάσταση της χώρας μου αυτή τη στιγμή. Δεν το πιστεύω ότι συνέβη αυτό στο Αφγανιστάν.

Τη νύχτα, σκέφτομαι το μέλλον και τι θα γίνει αν η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου μας αφήσει πίσω και δεν μας μεταφέρει. Με αγχώνει τόσο πολύ που δεν μπορώ να κοιμηθώ και μετά έχω πονοκέφαλο.

Αρχίζω να σκέφτομαι πολλά αρνητικά σενάρια για το τι μπορεί να συμβεί. Αν με πιάσουν οι Ταλιμπάν, θα με σκοτώσουν; Πώς θα με σκοτώσουν; Θα με αποκεφαλίσουν ή θα με πυροβολήσουν;

Μια από τις ιστορικότερες φωτογραφίες του Αφγανιστάν που ανήκει σε Έλληνα φωτορεπόρτερ

10:30 το βράδυ

Όταν πάω για ύπνο προσεύχομαι να ξυπνήσω και να με πάρουν μακριά από αυτόν τον εφιάλτη.

Σε μια ιδανική ζωή, ονειρεύομαι την οικογένειά μου πολύχρωμη, ευτυχισμένη και τόσο όμορφη, να ζει ειρηνικά χωρίς φόβους και κινδύνους.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News 

Το άρθρο Πραγματικότητα ή εφιάλτης; Η καθημερινότητα ενός Αφγανού με την επάνοδο των Ταλιμπάν εμφανίζεται στο iPop.