Το όνομα μου είναι… Ζωή!

15:01 2/5/2014 - Πηγή: iPop

Να σας συστηθώ, το όνομα μου είναι Ζωή και η γέννηση μου ήταν αποτέλεσμα ενός… στιγμιαίου λάθους! Μια αυλόπορτα που έμεινε ανοιχτή, σε συνδυασμό με την αμέλεια του αφεντικού της μαμάς μου, ο οποίος δεν φρόντισε να την στειρώσει, στάθηκε η αιτία να ανοίξει η «πόρτα» για την είσοδο μου στον μάταιο τούτο κόσμο. Ο πατέρας μου, ένα αδέσποτο μούτρο, που περιφέρει την αρχοντιά του στη γειτονιά μας, άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Τα σημάδια της εγκυμοσύνης δεν άργησαν να φανούν και η μαμά μου έμελλε να γευτεί τη χαρά της μητρότητας λίγο μετά τα δέκατα γενέθλια της, ηλικία προχωρημένη αφού

μιλάμε για σκυλίσια χρόνια.

Να κάνω εδώ μια παρένθεση στην αφήγηση της ιστορίας μου και να σας πω ότι ανήκω στην οικογένεια των Κυνίδων (Canidae) στο υποείδος Canis lupus familiaris (Κύων ο λύκος ο οικείος). Όσοι γνωρίζετε λατινικά θα καταλάβατε πως είμαι ουσιαστικά συγγενής του λύκου, αλλά η στενή σχέση μου με τον άνθρωπο είχε αρχίσει να καταγράφεται πριν από περίπου 15.000 χρόνια. Αν και σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες ράτσες σκύλων, εγώ δεν ανήκω σε καμία από αυτές ή για να ακριβολογώ είμαι όλες οι ράτσες μαζί. Η μαμά μου είναι ημίαιμος γερμανικός ποιμενικός (German Shepherd Dog), ενώ ο μπαμπάς μου, τον οποίο βλέπω που και που όταν κάνω την βόλτα μου μαζί με το αφεντικό μου, είναι… ότι να “ναι!

Αυτό, όπως λέει το αφεντικό μου δεν είναι κακό, αντιθέτως η ποικιλία του γενετικού κώδικα (dna) που μου κληροδότησαν οι γονείς μου, είναι πολύ πιθανό να με κάνει πολύ πιο υγιές σκυλάκι. Όσον αφορά τον χαρακτήρα μου, ο οποίος όπως έχω ακούσει να λέγεται μπορεί να είναι απρόβλεπτος στα ημίαιμα σκυλάκια, δε νομίζω πως αποτελεί πρόβλημα. Το μόνο σίγουρο είναι πως δε μοιάζω με κανένα άλλο σκυλάκι στον κόσμο και όπως λεει το αφεντικό μου είμαι μοναδική στη ζωή αυτή.

Γένεσις

Δεν γνωρίζω πως θα είναι η ζωή μου, αλλά η γέννηση μου ήταν περιπετειώδης. Από τη στιγμή που η μαμά μου με συνέλαβε σε ανύποπτο χρόνο, να ναι καλά ο μούργος ο μπαμπάς μου, ανύποπτη ήταν και η ακριβής ημερομηνία που θα αντίκριζα, μαζί με τα αδερφάκια μου τον κόσμο. Εδώ πρέπει να σας πω ότι η εγκυμοσύνη του σκύλου διαρκεί περίπου 61-63 μέρες. Με δεδομένο ότι γεννήθηκα στις 28 Απριλίου του 2012, η σύλληψη μου πρέπει να συνέβη περίπου τις τελευταίες μέρες του Φεβρουαρίου.

Όλο αυτό το χρονικό διάστημα η μαμά μου άρχισε να παρουσιάζει σιγά, σιγά όλα τα σημάδια που υποδήλωναν ότι ήταν έγκυος. Ένα μήνα μετά το ζευγάρωμα άρχισε να βγάζει κολπικές εκκρίσεις, ενώ οι θηλές της έγιναν μεγαλύτερες λόγω αύξησης της παροχής αίματος. Η όρεξη της μεταβλήθηκε περίπου στα μέσα της εγκυμοσύνης, χωρίς όμως αυτό να ισχύει για κάθε έγκυο σκυλίτσα. Η κοιλιά της άρχισε να μεγαλώνει και το βάρος της αυξήθηκε περίπου σε ποσοστό 20%, γεγονός που ήταν ξεκάθαρα αντιληπτό μετά από περίπου 45 ημέρες εγκυμοσύνης. Έχοντας πέντε έμβρυα στην κοιλιά της, η συνηθισμένη συμπεριφορά της μαμάς μου άλλαξε καθώς άρχισε να κοιμάται περισσότερο, να απομονώνεται συχνότερα, ενώ έδειχνε απροθυμία για βόλτες και παιχνίδια.

Όσο πλησίαζε η ώρα της γέννας, άρχισε ενστικτωδώς να προετοιμάζει τη φωλιά για τα μικρά της. Άρχισε να γρατζουνά το πάτωμα του σκυλόσπιτου της και να σκάβει τον κήπο, ενώ παρουσίαζε σημάδια αυξανόμενης κινητικότητας. Δυστυχώς το αφεντικό της δεν είχε προηγούμενη εμπειρία από γέννα, ούτε φυσικά η μαμά μου, που της έλαχε να γευτεί τη χαρά της μητρότητας στα γεράματα.

Έτσι φτάσαμε στις 28 Απριλίου και η άμοιρη μανούλα μου δεν είχε γεννήσει ακόμα. Εκείνη τη μέρα ο αδερφός του αφεντικού της, ο οποίος έμελλε να γίνει το δικό μου αφεντικό, διαισθανόμενος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, παρατήρησε προσεκτικά τη μαμά μου και διαπίστωσε ότι οι εκκρίσεις του κόλπου της είχαν χαλκοπράσινο χρώμα. Ανήσυχος, τηλεφώνησε αμέσως στον κτηνίατρο, κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει αρκετό καιρό πριν και εκείνος του είπε να μεταφέρει επειγόντως τη μαμά μου στο ιατρείο του γιατί τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα και μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή.

Ο καλός γιατρός έβαλε αμέσως τη μαμά μου στο χειρουργείο αφού το ένα από τα αδελφάκια μου, το οποίο προσπάθησε να βγει πρώτο από τη μήτρα, είχε κολλήσει, εμποδίζοντας την έξοδο και σε εμάς. Εγώ για καλή μου τύχη ήμουν τελευταία στη σειρά και αυτό ήταν μάλλον που μου έσωσε τη ζωή. Τα αδελφάκια μου δυστυχώς δεν στάθηκαν τυχερά καθώς ήταν ήδη νεκρά. Για να πω την αλήθεια, όταν με έβγαλε ο κτηνίατρος από την κοιλιά της μαμάς μου, κανείς δεν περίμενε ότι θα ζήσω, αφού όπως είπε θα έπρεπε να είχαμε γεννηθεί τουλάχιστον δύο μέρες πριν. Μόλις και μετά βίας ανέπνεα όταν με έβαλαν πάνω στον πάγκο του κτηνιατρείου και είμαι σίγουρη ότι με είχαν ξεγραμμένη. Λογάριαζαν, όμως, χωρίς το σκυλίσιο πείσμα μου και την θέληση για ζωή.

Άκουσα το μελλοντικό αφεντικό μου να λέει στον γιατρό να κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να σώσει τη μαμά μου, αλλά να κάνει και τα αδύνατα, δυνατά για να με βοηθήσει και εμένα να ζήσω, αφού ήμουν, όπως είπε μαχήτρια και επιβίωσα τόσες μέρες στη μολυσμένη κοιλιά της μαμάς μου μαζί με τα νεκρά αδελφάκια μου. Πώς να του χαλάσω το χατήρι και πώς να τον βγάλω ψεύτη! Εδώ που τα λέμε, δεν είχα καμιά διάθεση να εγκαταλείψω πρόωρα τον κόσμο, πριν καν τον γνωρίσω, έτσι αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, δήλωσα παρούσα, αρχίζοντας να κλαψουρίζω δυνατά και τους άφησα όλους σύξυλους.

Ήμουν ένα μικροσκοπικό πλάσμα, το οποίο ζύγιζε μετά βίας 400 γραμμάρια, αλλά ούρλιαζα σαν δαίμονας. Η πορεία μου στον κόσμο είχε μόλις αρχίσει και δεν ντρέπομαι να ομολογήσω ότι δικαίως ο μπαμπάς μου με ονόμασε Ζωή!

Η συνέχεια της μάχης

Μετά την περιπετειώδη γέννηση μου, η επιστροφή στο σπίτι σηματοδότησε την εκκίνηση της εκτός μήτρας ζωής μου, αν και φοβάμαι πως δεν μπορώ να σας μεταδώσω ούτε εικόνα, ούτε ήχο από αυτή την εμπειρία αφού η μόνη αίσθηση που λειτουργούσε στο έπακρο ήταν η όσφρηση μου. Τα ματάκια μου και τα αυτάκια μου ήταν ερμητικά κλειστά και δεν θα άνοιγαν παρά μόνο δέκα με δεκαοχτώ μέρες μετά.
Όλα όσα χρειαζόμουν για να επιβιώσω αυτές τις πρώτες μέρες της ζωής μου, ήταν η μύτη μου για να βρίσκω μέσω της όσφρησης τις θηλές της μαμάς μου. Τα μπροστινά ποδαράκια και ο σβέρκος μου, ο οποίος ήταν δυνατός σαν σβέρκος… ταύρου, ήταν τα υπόλοιπα μου όπλα. Το οπλοστάσιο μου ήταν λοιπόν γεμάτο, αλλά από τη στιγμή που τα αδερφάκια μου δεν κατάφεραν να επιβιώσουν, ο μοναδικός ανταγωνιστής μου ήταν ο… αδύναμος εαυτός μου. Ευτυχώς παρά την έλλειψη εμπειρίας και την καταπόνηση από το χειρουργείο, η μαμά μου ανταποκρίθηκε γρήγορα στο νέο της ρόλο και μου πρόσφερε όλα όσα χρειαζόμουν (ζέστη, γάλα και πολύ φροντίδα) για να παραμείνω δυνατή και να μεγαλώσω ραγδαία.

Ενεργό ρόλο στην ανατροφή μου έπαιξε από την πρώτη στιγμή και το αφεντικό μου. Ο καημενούλης ήταν τόσο αγχωμένος που έκανε πέντε μέρες να κοιμηθεί στο κρεβάτι του και την έβγαζε κάθε βράδυ στον καναπέ για είναι κοντά μου, αφού μαζί με τη μαμά μου εγκατασταθήκαμε στο σαλόνι. Κάθε τόσο ξυπνούσε για να σιγουρευτεί ότι θηλάζω ή κοιμάμαι στη ζεστή αγκαλιά της μαμάς. Εδώ θα πρέπει να σας πω ότι οι πρώτες ώρες του θηλασμού είναι πολύ κρίσιμες, όχι μόνο για την επιβίωση μου, αλλά και για να εξοπλιστώ με τα απαραίτητα αντισώματα τα οποία προσφέρει το πρωτόγαλα της μαμάς μου, ένα κιτρινωπό υγρό που παράγουν οι μαστοί πριν το κανονικό γάλα.

Η μαμά μου η οποία σιγά, σιγά ανάρρωνε από την εγχείρηση αφού έτρωγε τρία πλούσια γεύματα την ημέρα, έγλειφε κάθε τόσο ενστικτωδώς την κοιλιά μου για να ενεργοποιηθούν ή κύστη και το έντερο μου, αφού δε μπορούσα ακόμα να ενεργηθώ μόνη μου. Επειδή τις πρώτες ώρες μετά το χειρουργείο η μαμά μου ήταν ακόμα εξουθενωμένη και το μόνο που έκανε ήταν να με αφήνει να θηλάζω, το αφεντικό μου, μου έδινε υποστηρικτικά λίγο κατάλληλο για κουτάβια γάλα με το μπιμπερό, για να είναι σίγουρος ότι τρέφομαι επαρκώς, ενώ με λίγο βαμβάκι το οποίο έβρεχε με χλιαρό νερό, μιμούνταν, περίπου κάθε τέσσερις ώρες, το γλείψιμο της μαμάς μου για να ενεργηθώ.

Με όλη αυτή την υποστήριξη που είχα άρχισα να μεγαλώνω με πολύ γρήγορο ρυθμό. Όταν γεννήθηκα ζύγισα περίπου 400 γραμμάρια, σήμερα σχεδόν δύο χρόνια μετά ζυγίζω 26 κιλά όπως μπορείς να δεις και στη φωτογραφία από κάτω!

Όρκος!

Ορκίζομαι να φυλάττω πίστη εις την οικία. Υπακοή εις το Σύνταγμα τους νόμους και τα ψηφίσματα του αφεντικού μου. Υποταγήν εις το αφεντικό μου. Να εκτελώ προθύμως και άνευ αντιλογίας τας διαταγάς του. Να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου, το σπίτι του. Να μη το εγκαταλείπω μηδέ να αποχωρίζομαι ποτέ απ’αυτό. Να φυλάττω δε ακριβώς τους οικιακούς νόμους. Και να διάγω εν γένει ως πιστός και φιλότιμος σκύλος.

The post Το όνομα μου είναι… Ζωή! appeared first on iPop.