Αγαμέμνων Σταυρόπουλος: Πώς η τυπολατρία εξουδετερώνει τα οφέλη της ψηφιοποίησης

10:39 23/2/2025 - Πηγή: Emea.gr

Είναι θέμα νοοτροπίας. Αν η σκέψη μας είναι προσανατολισμένη στην τυπολατρία και όχι στην ουσία, όσες ψηφιακές διαδικασίες και να φτιάξουμε θα είναι πρακτικά άχρηστες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ιστοσελίδα Δημοσιότητα ΓΕΜΗ. Είναι μια βάση δεδομένων που είναι αναρτημένες οι πράξεις που δημοσιεύουν όλες οι εταιρείες. Ανά πάσα στιγμή λοιπόν ο καθένας μπορεί να μπει και να δει τα στοιχεία οποιασδήποτε εταιρείας, την διεύθυνση, την διοίκηση, την δραστηριότητα, τις οικονομικές καταστάσεις, το ιστορικό των μεταβολών κ.ο.κ.

Η

πληροφορία είναι άμεσα και εύκολα προσβάσιμη από τον οποιονδήποτε. Τι νόημα όμως έχει αν δεν μπορείς να την χρησιμοποιήσεις; 

Μια εταιρεία εκμετάλλευσης ακινήτων άλλαξε εταιρική μορφή το 2024. Θέλησε τώρα να πουλήσει ένα από τα ακίνητά της. Όταν πήρε την βεβαίωση από το κτηματολόγιο, η συμβολαιογράφος δεν την δέχτηκε. Ο λόγος; Η βεβαίωση αν και φέρει τον ΑΦΜ της εταιρείας, αναγράφει την επωνυμία στην προγενέστερη εταιρική μορφή, αυτή που είχε όταν έγινε η εγγραφή στο κτηματολόγιο. Μας κάλεσε λοιπόν η συμβολαιογράφος να κάνουμε νέα εγγραφή.

Νέα εγγραφή από τον ίδιο ΑΦΜ στον ίδιο ΑΦΜ. Κάλεσα την συμβολαιογράφο να μπει στην Δημοσιότητα ΓΕΜΗ και να διαπιστώσει η ίδια ότι η εταιρεία απλώς άλλαξε μορφή, αλλά παραμένει ο ίδιος ΑΦΜ. Το αποδέχτηκε. Κατάλαβε ότι η βεβαίωση από το κτηματολόγιο είναι γνήσια. Ωστόσο, εξακολουθούσε να απαιτεί νέα εγγραφή στο κτηματολόγιο με την νέα μορφή εταιρείας, μόνο και μόνο για να πουληθεί το ακίνητο και να μεταφερθεί στον νέο ιδιοκτήτη. 

Την Δημοσιότητα ΓΕΜΗ δεν την αναγνωρίζει ούτε η ίδια η ΑΑΔΕ. Στο πλαίσιο του Ν. 4557/2018 μας καλεί να αναρτούμε στο μητρώο πραγματικών δικαιούχων τους εταίρους και τους διαχειριστές κάθε νομικού προσώπου, αν και η πληροφορία αυτή είναι άμεσα προσβάσιμη από τον καθένα. Το πρόστιμο αν δεν υποβάλλουμε εμπρόθεσμα την ήδη γνωστή πληροφορία ξεκινά από 5.000. Αναρωτιέται κανείς ποια ήταν η πρόθεση του νομοθέτη ή αν έχει την παραμικρή επίγνωση των όσων νομοθετεί. 

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από όλα τα παραπάνω είναι αμείλικτα: γιατί ως κοινωνία να αποδεχόμαστε όλα αυτά αδιαμαρτύρητα; Οι υπεύθυνοι όταν λαμβάνουν γνώση των προβλημάτων, γιατί δεν παίρνουν πρωτοβουλίες να τα λύσουν; Η άποψή μου είναι ότι έχει γίνει πεποίθηση σε όλες τις βαθμίδες του κράτους, ότι τα προβλήματα δεν είναι προς επίλυση, αλλά περιουσιακά στοιχεία που πρέπει να εμπορευτούν. Οποιοδήποτε κρατικό στέλεχος λοιπόν δεν λύνει ούτε τα αυτονόητα, γιατί κινδυνεύει να δεχτεί επίπληξη από τον ανώτερό του ότι δεν πούλησε την λύση στους σωστούς ανθρώπους, με το σωστό αντίτιμο.