Όταν τα χρώματα ξεθωριάζουν, το Τριφύλλι «μαραίνεται»

17:10 11/9/2012 - Πηγή: GreenZone

Όνομα, χρώμα, σύμβολο, ηθικές αξίες δίνουν την ταυτότητα ενός συλλόγου. Ποιος ο κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό που (αργο)πεθαίνει. Γράφει ο Πράσινος Ασθενής...
Φανταστείτε μία μελλοντική Ελλάδα χωρίς Παναθηναϊκό. Ανατριχιαστικό! Ένα μονότονο, βαρετό μέλλον χωρίς τον Σύλλογο που δίνει νόημα στη ζωή μας.

Το πιο πιθανό είναι αυτή η φρικιαστική σκέψη να παραμείνει στη σφαίρα της φαντασίας και να μην τη βιώσουμε ποτέ εμείς, τα παιδιά ή τα εγγόνια μας. Χρειάζεται όμως δουλειά. Ο Παναθηναϊκός

έκλεισε έναν αιώνα ζωής γιατί κάποιοι μόχθησαν για να του χαρίσουν την αθανασία. Έχυσαν αίμα, ιδρώτα, έδωσαν την ίδια τους τη ζωή.

Όσο τα φύλλα του ημερολογίου γυρίζουν, τόσο τα πάντα γύρω από τον Παναθηναϊκό αλλάζουν. Αυτός όμως παραμένει εδώ. Παρατηρητής, αλλά και πρωταγωνιστής της Ιστορίας.

Ποια είναι τα «μαγικά» συστατικά του φίλτρου της αιωνιότητας για έναν αθλητικό όμιλο; Πώς μπορεί να επιβιώσει μία ομάδα στο πέρασμα αιώνων; Υπάρχουν τέσσερα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν σύλλογο. Που ορίζουν την ταυτότητά του. Στοιχεία που οφείλουν με κάθε κόστος να μεταβιβάζουν από γενέες σε γενεές όσοι τον αγαπούν: Το χρώμα, το σύμβολο, το όνομα και πάνω απ' όλα ο χαρακτήρας του. Υπάρχει και ένα πέμπτο, το γήπεδό του, αλλά ας μην ανοίξουμε σήμερα αυτή τη συζήτηση…

Ηθικές αξίες - «Ψηλά τη δάδα της αλληλεγγύης και της πρωτοπορίας»

Ο χαρακτήρας προσδιορίζει από τη μία, τις ηθικές αξίες που διέπουν το κάθε κλαμπ, και από την άλλη τον προορισμό του. Υπάρχουν αθλητικοί σύλλογοι που είναι φτιαγμένοι για την πρωτιά, άλλοι αρκούνται στη συμμετοχή, ενώ υπάρχουν και ομάδες που απλώς παλεύουν αδιάκοπα για την επιβίωση.

Από το 1919 και έπειτα, από όταν δηλαδή ο Παναθηναϊκός απέκτησε τον χαρακτήρα του πολυαθλητικού ομίλου, είχε ένα προορισμό: να πρωταγωνιστεί σε όλα τα σπορ και να πρωτοπορεί σε όλα τα φάσματα του αθλητισμού και της κοινωνίας. Πάντα στα πλαίσια του «ευ αγωνίζεσθαι», αρχή που διέπνεε τα δυναμικά πνεύματα και τους ηθικούς χαρακτήρες που τον δημιούργησαν.

«Ψηλά τη δάδα της αλληλεγγύης και της πρωτοπορίας, στους κόλπους του Ομίλου μας, στους κόλπους του μεγάλου Παναθηναϊκού», φώναζε το 1978 ο Απόστολος Νικολαΐδης.

Έναν χρόνο μετά, το 1979 το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό και ανεξαρτητοποιήθηκε, με την ΠΑΕ που μόλις είχε ιδρυθεί να περνάει στα χέρια του Ομίλου Βαρδινογιάννη. Πέρασαν τριάντα τρία χρόνια. Το κατά πόσο ο Παναθηναϊκός περιτριγυρίζεται από τις ίδιες αρχές και αξίες το αφήνουμε στη δική σας κρίση.

Αυτό που διακρίνουμε είναι δύο τάσεις: Από τη μία, οπαδούς του Συλλόγου, ορισμένους παλαίμαχους και ελάχιστους παράγοντες να παλεύουν ώστε να ανεμίζει περήφανη η σημαία με το Τριφύλλι. Από την άλλη, ιδιοκτήτες, μεγαλομετόχους, δημοσιογράφους, εκδότες, στελέχη του Παναθηναϊκού να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, στο βωμό συμφερόντων, ώστε να διαβρώσουν όσα εμπνεύστηκαν και υλοποίησαν οι στηλοβάτες του Τριφυλλιού, όπως ο Γιώργος Καλαφάτης, ο Απόστολος Νικολαΐδης