Εν λευκώ

08:27 18/1/2014 - Πηγή: Matrix24

Παράξενο συναίσθημα η νοσταλγία. Κάθε αρχή Γενάρη έρχονται στη μνήμη μου πρόσωπα, τόποι, ταινίες, τραγούδια. Όνειρα, σχέδια και ευχές μπλέκονται γλυκά μέσα στο θόρυβο και τη χαμένη γοητεία των γιορτών. Ο χρόνος είναι ένας σταυρός που κουβαλά ο καθένας μέσα του. Οι εικόνες, οι νότες, οι λέξεις έχουν τη δύναμη να νικήσουν το χρόνο, να σου σηκώσουν το βάρος από τους ώμους, να σου ανοίξουν τα μάτια, να σου γαληνέψουν τη ψυχή.

Ενώπιον των τειχών η Προεδρία. Ο παγωμένος

ήλιος αδυνατεί να ζεστάνει την ατμόσφαιρα. Τους ακούω που ανακαλύπτουν μετά βδελυγμίας ότι δεκάδες, χιλιάδες φοροφυγάδες επώνυμοι, έγραφαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους κοινωνία και νόμους. Τους ακούω στα τηλεοπτικά παράθυρα να χαλάνε τον κόσμο , για τα «θύματα» της μνημονιακής πολιτικής, Παρακολουθώ τις συζητήσεις για το κόψιμο στις συντάξεων, το δράμα του ΕΟΠΠΥ, που έγινε δικό μας βάσανο . Παρακολουθώ καθημερινά τα ρεπορτάζ για τους άστεγους, τα κλειστά μαγαζιά, τα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων την ταλαιπωρία στους δρόμους, το «φακελάκι», τη διαφθορά. .. που όλοι θεωρούσαν καθημερινό και αναγκαίο κακό. Μήπως, μόνο εγώ γνώριζα ότι για να βγάλεις μια άδεια οικοδομής έπρεπε να περάσεις από σαράντα κύματα και για να φτάσεις ως την πόρτα του παραδείσου-βλέπε ευρωπαϊκή επιδότηση, έπρεπε πρώτα να διανυκτερεύσεις στην κόλαση;

Μήπως, τελικά, η διεφθαρμένη και η ανισόρροπη, είμαι εγώ; Μάλλον, έτσι είναι. Ώσπου ήρθε το αναπάντεχο. Εκείνο το σαλέ στην Ευρυτανία επισκίασε ακόμη και τη μεγάλη μίζα των στρατηγών. Η αθώα κοινωνία ξεσηκώθηκε. Λες και δεν είχε ξανακούσει για μίζες, για προγράμματα που στήνονταν για τα «μάτια», για τα δικά μας τα παιδιά, τους κολλητούς, τους κουμπάρους, τους βολεμένους. Ανυποψίαστοι οι γείτονες, οι χωριανοί, οι συμπολίτες, οι ψηφοφόροι, έπεσαν από τα σύννεφα. Άφωνοι και ανήξεροι ανακάλυψαν τα τέρατα που συμβαίνουν γύρω τους. Που στη θέση ενός διατηρητέου αρχοντικού σε νησί, ξεφύτρωσε ένα εργοστάσιο εμφιάλωσης τοπικού άρχοντα. Που πέντε στα έξι χωριά της περιφέρειας είναι παρατημένα στη μοίρα τους. Που για να πάρεις ένα δάνειο για την «υγιή» επιχείρησή σου, έβαζες υποθήκη ότι είχες και δεν είχες. Που όποια πέτρα και αν σηκώσεις θα βρεις τους συνήθεις υπόπτους. Φίλοι και εχθροί στο ίδιο στρατόπεδο, μεταλλαγμένοι ήρωες ενός μοντέρνου άσχημου κόσμου.

Χρειάζεται μεγάλη δόση κυνισμού για να μιλάς για ευφάνταστες, καινοτόμες ιδέες σε κάποιον που δεν έχει δουλειά ή κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του. Το επιχείρημα της άνθησης της επιχειρηματικότητας και δημιουργίας εν μέσω της κρίσης μάλλον βοηθάει κάποιους να καθησυχάσουν την συνείδησή τους και να κοιμούνται ήσυχοι.

«Μας ψεκάζουν!», μου λέει η κυρία Δωροθέα από το απέναντι διαμέρισμα. Προσπαθώ να μεταφυτέψω το Αλεξανδρινό λουλούδι που κάτσιασε από το βροχόνερο και δε λέει να δει άσπρη μέρα.

Μετά τις μίζες, έρχονται τα θαλασσοδάνεια. Άλλωστε όλα γίνονται πολύ γρήγορα στα θεωρεία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

«Δεν ξέρω τι σημαίνει πλούσιοι και φτωχοί. Εμένα μου αρέσει να κάνω βόλτα με το ποδήλατο», μου φωνάζει ο νεαρός Αντρέας που χαίρεται τις ολιγοήμερες διακοπές στην πατρίδα. Δεν είναι ο μόνος που ξενιτεύτηκε. Δεν είναι ο μόνος που έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Ένα κομμάτι της νεολαίας αποσύρεται σε ένα δικό της κόσμο τιμιότητας και αξιών, για να μετρήσουν μέσα τους τα «ναι» και τα «όχι» της ζωής. «Το στοίχημα είναι να μπορείς να πραγματοποιήσεις κάθε όραμα και δημιουργική φαντασίωση», μου γράφει η Ζωή από το Βερολίνο.

Το παράξενο παιχνίδι του ήλιου στον Αττικό ουρανό συμπληρώνει το παράπονο.

«Τίποτα σημαντικό / Ζω μονάχα εν λευκώ», τραγουδάει η Νατάσσα Μποφίλιου. Το παράξενο λυτρωτικό ξέσπασμα της νεαρής ταλαντούχας τραγουδίστριας θα φωτίσει τον ουρανό και θα βάλει… τελεία.