Η κόρη, το σπίτι και οι χαρτοπετσέτες

07:22 30/7/2014 - Πηγή: Matrix24

Ανήκω στην τελευταία γενιά Ελλήνων που τη στοίχειωσε το σόφισμα «Όποιος δεν έχει παντρέψει κόρη και δεν έχει χτίσει σπίτι, δεν ξέρει τι είναι ζωή». Η τύχη το έφερε να μην αποκτήσω κόρη και η συνειδητή επιλογή του νομάδα των πόλεων να μην χτίσω σπίτι. Έτσι, μπορεί να μην μάθω «τι είναι ζωή» όπως την εννοεί ο «σοφός» αλλά δεν έχω και τον πόνο και την αγωνία όλων εκείνων που πληρώνουν φόρους ακίνητης περιούσιας ή έχουν το άγχος του πως θα πληρώσουν τις δόσεις ενός στεγαστικού. Έχω όμως συγγενείς και φίλους που υποφέρουν από τον εφιάλτη ότι μπορεί να χάσουν το σπίτι τους λόγω αδυναμίας να καταβάλουν

τις δόσεις τους.

Μία τέτοια περίπτωση είναι αγαπημένος μου άνθρωπος που συνάντησα τις προάλλες με το εγκεφαλικό στο τσεπάκι. «Θα μου το φάνε το σπίτι, φίλε! Θα το χάσω!» μου είπε σχεδόν ξέπνοα με τον τρόμο να του έχει σκάψει το πρόσωπο. Προσπάθησα να τον χαλαρώσω λίγο με το κοινότοπο πλέον «μην σκας, όλος ο κόσμος έτσι είναι, θα βρεθεί λύση!». Ψέματα λέμε. Ο ένας στον άλλον. Λύση δεν πρόκειται να βρεθεί σύντομα όταν η οικονομία της χώρας –άρα και τα οικονομικά του νοικοκυριού μας- βρίσκεται μεταξύ ακινησίας και χρεοκοπίας. Παρηγοριά στον άρρωστο προσφέρουμε. Και ο φίλος είναι διπλά και τριπλά «άρρωστος». Καθίσαμε και τα γράψαμε σε μια χαρτοπετσέτα: Άνεργος ολόκληρο το 2012, με τα 1.400 μικτά του μισθού της συζύγου του, απλήρωτος ο ίδιος κοντά πέντε μήνες (μικτό μισθό 1.700). Δηλαδή οικογενειακό εισόδημα 43.400 ευρώ, αν πληρωθεί μέσα στο χρόνο, που φαίνεται χλωμό. Ο ίδιος υπολογίζει πως θα πάρουν μέχρι το τέλος του 2014, περίπου 32.000 ευρώ. Βγάλε φόρους, βγάλε ασφαλιστικές κρατήσεις, υπολογίζει καθαρά 20.000. Και αν! Δηλαδή 1.666 το μήνα για να φάνε, να ντυθούν, να πληρώσουν φροντιστήρια (έχουν δύο παιδιά) και λογαριασμούς. Δόση δανείου; Με τις μειώσεις και τις ρυθμίσεις που έκαναν: 650 για τα επόμενα δώδεκα χρόνια. Όπως καταλαβαίνετε, η εξίσωση ΔΕΝ βγαίνει! Με 1.011 ευρώ δεν ζει τετραμελής οικογένεια.

Πήραμε δεύτερη χαρτοπετσέτα. Πόσο ήταν το αρχικό δάνειο; «διακόσια χιλιάρικα!». Πόσο ήταν η αξία του σπιτιού; «Άλλα εκατό χιλιάρικα!». Τον κοίταξα με εκεί το βλέμμα «εμ, ήθελες 300 χιλιάδων σπίτι!». Το κατάλαβε. «Μέχρι το 2009 έπαιρνα 5.000 το μήνα και η Ελένη άλλα 2.300! Βγαίναμε άνετα!». Σωστά. Βγαίναμε άνετα, τώρα δεν βγαίνουμε πουθενά! Πόσα χρωστάς ακόμη; «Περίπου άλλα 100 χιλιάρικα!».

Τρίτη χαρτοπετσέτα: Πόση είναι η σημερινή αξία του σπιτιού που (δεν) έχεις; «Περίπου 150 με 180 χιλιάδες πουλιούνται στην περιοχή, παρόμοια με το δικό μας». Μάλιστα. Άρα έχει χάσει και το 50 με 55% της αξίας του! Βούρκωσε… «Ναι…». Η τέταρτη χαρτοπετσέτα έγινε μούσκεμα…

Πέμπτη χαρτοπετσέτα: πόσο έχουν τα νοίκια για ένα σπίτι σαν το δικό σου στην περιοχή; «Γύρω στα 400 ευρώ, βρίσκεις και με 350 όμως… Γιατί ρωτάς;». Ήταν αυτονόητο γιατί ρωτούσα: για τα επόμενα 12 χρόνια θα πληρώνει 650 ευρώ το μήνα για ένα σπίτι που (ακόμη) δεν του ανήκει. Την ίδια στιγμή θα μπορούσε να πληρώνει 350 με 400 ευρώ νοίκι για ένα σπίτι που επίσης δεν θα του ανήκει αλλά δεν θα πληρώνει και τους φόρους του. Και να του μένουν και 200-300 ευρώ στην τσέπη για την οικογένεια. Προφανώς δεν ήταν αυτονόητο για εκείνον. «Τι εννοείς;;;» με ρώτησε γουρλώνοντας τα μάτια σαν να είδε τον κροκόδειλο της Κρήτης να πετιέται μπροστά του.

«Να μην πληρώσεις άλλο τις δόσεις σου!»

«Και να χάσω το σπίτι;»

«Δεν το είχες ποτέ για να το χάσεις! Λεφτά θα κερδίσεις!».

«Και τα λεφτά που έδωσα μέχρι τώρα; Τα διακόσια;».

«Αυτά τα έζησες! Τα χάρηκες! Πάνε!».

«Μα να χάσω το σπίτι μου; Να βγω στο νοίκι; Και αύριο;»

«Αύριο; Εδώ δεν τα βγάζεις πέρα σήμερα. Το αύριο σκέφτεσαι; Σκέψου το αύριο των παιδιών σου όχι ενός σπιτιού. Αν χάσεις το σήμερα, αύριο δεν θα υπάρξει ποτέ!».

Ξέρω ότι πολλοί που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ίσως νιώσετε το ίδιο που ένιωσε ο αγαπημένος φίλος. Ίσως πάλι πείτε ότι μιλάω εκ του ασφαλούς αφού δεν έχω περιουσία. Κι άλλοι ίσως ότι δέχομαι να μας «φάνε οι τράπεζες τα σπίτια». Τίποτα από όλα αυτά. Τις χαρτοπετσέτες τις έχω κρατήσει. Τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, έξι το λαδόξυδο. Τελεία!

Ζωή δεν είναι ούτε να χτίσεις σπίτι ούτε να έχεις τον εφιάλτη που πολλούς από εμάς τους έχει οδηγήσει ακόμη και στον τάφο. Ζωή είναι να ΖΕΙΣ και να προσαρμόζεσαι όσο καλύτερα μπορείς στην εποχή σου. Ζωή είναι να μπορείς να αλλάζεις και να μην θέλεις ή να ελπίζεις να γυρίσεις πίσω σε αυτό που έζησες κάποτε…

Ζωή είναι να απαλλαγούμε κι από ανόητα σοφίσματα που μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε: να πονάμε πιο πολύ για τα τούβλα και τις λαμαρίνες παρά για την ίδια μας τη ζωή.

Αν όλα πάνε καλά στα επόμενα χρόνια, τα σπίτια μας θα τα ξαναχτίσουμε. Όσο όμως δεν πάνε, οφείλουμε να μείνουμε όρθιοι και όχι θαμμένοι κάτω από αυτά.