Ιδεολογίες της κρίσης

07:15 6/11/2012 - Πηγή: Matrix24

Η τελευταία (πρόσφατη) εκλογική διαδικασία προκάλεσε μια πλήρη ανατροπή της κομματικής γεωγραφίας, με την ανάδειξη της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ηγεμονική πολιτική δύναμη της χώρας και ακόμη της δημοκρατικής αριστεράς ως κυβερνητικής συνιστώσας.

Εν τούτοις, η γενική πολιτική κατεύθυνση της χώρας παραμένει (σχεδόν) αμετάβλητη, παρά το προφανές αδιέξοδο της «μνημονιακής» πολιτικής και το πολιτικό σύστημα αδυνατεί εισέτι να ενσωματώσει τις αναγκαίες αλλαγές, οι οποίες εκπέμπονται από το εκλογικό σώμα και την κοινωνία.

Υπό το πρίσμα αυτό, οι μηχανισμοί νομιμοποίησης και συναίνεσης της

κρατούσας πολιτικής και κοινωνικής τάξης τίθενται υπό αμφισβήτηση και δοκιμάζονται σφοδρώς. Σε αντιρρόπηση αυτών των φαινομένων, η ανάδυση «νέων» ιδεολογιών εμφανίζεται να επιδιώκει την κυριαρχία στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας στην παρούσα συγκυρία. Μεταξύ αυτών, διακεκριμένη θέση κατέχουν η απόπειρα «ενοχοποίησης του θύματος», δηλαδή η μεταφορά της ευθύνης για την κατάρρευση της χώρας στους πολίτες και στην κοινωνία και η προσπάθεια «συμμόρφωσης» του κοινωνικού συνόλου στην αναγκαιότητα παθητικής προσαρμογής στο ακολουθητέο πλαίσιο πολιτικής.

Αμφότερες οι «νέες» ιδεολογίες πάσχουν ως προς την διαδικασία αποδοχής των μηχανισμών απόκρυψης και συσκότισης των (πολιτικών και κοινωνικών) αιτίων της κρίσης, αλλά και την φύση και τον χαρακτήρα των (ταξικών) αποτελεσμάτων τους, δεδομένου ότι η δραματική εξέλιξη των οικονομικών και κοινωνικών μεγεθών καθιστά τα διλήμματα πολιτικής στρατηγικής ψευδή και άκυρα.

Αντιθέτως, οι «νέες» ιδεολογίες συνεισφέρουν αρνητικά στον απόλυτο εγκλωβισμό της κοινωνίας, της χώρας και του έθνους και οδηγούν σε μια ήττα στο «μυαλό» και την «καρδιά», η απεμπλοκή από την οποία κατατείνει στην άτακτη αμφισβήτηση ή στην ολοκληρωτική συμμόρφωση, προφανώς διαβρωτικών για τη λειτουργία της δημοκρατίας.

Οι ιδεολογίες της κρίσης ενισχύονται από την προβολή ευκαιριακών ιδεολογικών μορφωμάτων πολιτικής χειραγώγησης, όπως η «θεωρία των άκρων» ή του «αντίπαλου δέους», με σκοπό την απόκτηση ευνοϊκού πολιτικού συσχετισμού και με αφορμή τα φαινόμενα αποδόμησης της δημοκρατικής νομιμότητας ή/και την αντιμετώπιση του εθνικιστικού ολοκληρωτισμού, ο οποίος συνδέεται με την αδυναμία λειτουργίας των μηχανισμών κοινωνικής συνοχής.

Πρωτίστως, η χώρα χρειάζεται ένα νέο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σχέδιο εντός του οποίου συναιρούνται δημιουργικά και πολλαπλασιαστικά οι υπάρχουσες (και ευκταίες) διαφοροποιήσεις. Εν άλλοις, το προαπαιτούμενο απεγκλωβισμού, συνίσταται στην διαμόρφωση μιας συνθετικής αφήγησης, η οποία οδηγεί στην εθνική και κοινωνική έγερση.

Οι «νέες» ιδεολογίες της κρίσης κινούνται προς την – ακριβώς – αντίθετη κατεύθυνση και ως εκ τούτου είναι αναγκαίο να αναιρεθούν θεωρητικά και να αποκλεισθούν πρακτικά.