Κατακραυγή και οργή κατά πάντων

07:38 3/7/2013 - Πηγή: Matrix24

Αν ήταν μόνο ο ευρωπαϊκός Νότος το κέντρο της Κρίσης και της καταφοράς, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για κατάπτωση αυτών των χωρών, για ένα είδος παρακμής αυτών των λαών με επίκεντρο τις κυβερνήσεις που, παρά το γεγονός ότι διαθέτουν ειδικούς κάθε λογής, εντέλει καταφεύγουν στις ακραίες λύσεις. Πρόκειται για μιαν άνευ προηγουμένου κοινωνική διαταραχή που αγκαλιάζει λίγο πολύ όλη της Ευρώπη, τις χώρες του Μαγκρέμπ, την Τουρκία προσφάτως, τον διαμαρτυρόμενο σουηδικό Βορρά, τις πάλαι ποτέ χώρες του σοβιετικού σοσιαλισμού, την Βραζιλία και έχει ο Θεός. Τα πλήθη – χωρίς αρχηγούς και καθορισμένο προσανατολισμό – γκρεμίζουν ένα μέρος από το παρελθόν τους σπουδάζοντας σε όλες τις μορφές της μνησικακίας.

Αν πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση της Βραζιλίας που παρουσιάζει μιαν απίθανη αναπτυξιακή πορεία η οποία – τι κρίμα! – δεν έχει να κάνει με τους τενεκεδομαχαλάδες και κατ’ επέκταση με τη μεσαία τάξη της χώρας – καταλαβαίνουμε ότι η ακραία φτώχεια μπορεί κάλλιστα να συμβαδίζει εκ του μακρόθεν με την ακραία αγανάκτηση, για να μην πούμε την πείνα. Επιβάλλεται τάχα να μοιραστεί και πάλι ο πλούτος της χώρας; Να μειωθεί η απολυταρχική πολιτική που μασκαρεύεται τερπνά κάτω από την δημοκρατική τήβεννο;

Ποιο είναι το διακύβευμα; Ουσιαστικά πρόκειται για τον κοινωνικό πλούτο και την εργασία η οποία γίνεται πιο φτηνή πάνω σε έναν πλανήτη που, αντί να μοιράζει τα αγαθά, τα διαφημίζει μέσω μιας διαπλοκής που αποτελεί την επιστήμη της αδικίας και της περιφρόνησης. Τα έθνη χωρίζονται πλέον σε πανίσχυρες τράπεζες και σε περίπλοκες στρατηγικές όπου τα πλήθη αποτυφλώνονται από τις άμεσες ανάγκες τους χωρίς να έχουν που να στραφούν. Άλλωστε είναι ειρωνική και ωμή η ανά τον κόσμο «δημοκρατία» που την διαχειρίζονται οι κυβερνώντες τόσο περίπλοκα ώστε η ψήφος να αποτελεί πλέον κάτι σαν παραισθητικό. Οι κοινωνίες κερδίζουν στις ψηφοφορίες και χάνουν (τα πάντα) στη διαχείριση την άνωθεν εξουσίας.

Οι χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί αντιπροσωπεύουν πλέον οικονομικά τις πολιτικές κυβερνήσεις. Δεν πρόκειται πλέον για την διαβόητη «ισότητα», αλλά για ένα σιδηρούν προσωπείο που συντρίβει ο,τι δεν μπορεί να εκμεταλλευθεί. Άρα βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός πλανητικού πολέμου; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η στέρηση τροφοδοτεί την οργή και η οργή την μισανθρωπία.