«Νυμφομανής» και ο… Γάλλος πρόεδρος;

07:49 1/2/2014 - Πηγή: Matrix24

Τους πάντες και τα πάντα δοκιμάζει η Σαρλότ Γκενσμπούργκ, μ’ εξαίρεση τον Φρανσουά Ολάντ. Δεν πρόκειται γι’ ανέκδοτο ούτε για σχόλιο πικρόχολο της γαλλικής πρωτεύουσας μ’ αφορμή την ερωτική ζωή του Γάλλου προέδρου. Δεν πρόκειται καν για μιαν τολμηρή υπόθεση εργασίας με πιθανή κατάληξη την μετονομασία του (χθεσινού) Ολαντρέου σε ΠορνΟλάντ του 2014, ως σύνθεση του επιθέτου και της ευρωπαϊκής Ντίσνεϊλαντ με έδρα το Παρίσι. Για την ακρίβεια, τολμηρές φαντασιώσεις, πολιτική φαντασία και ηδονή της εξουσίας με τόσο γόνιμο τρόπο επειδή μια συγκυρία το υπαγορεύει.

Η πανευρωπαϊκή πρεμιέρα του πορνογραφικού

έπους του Λαρς Φον Τρίερ υπό τον προσφυή τίτλο «Nymphomaniac» συμπίπτει με τον απόηχο ενός σκανδάλου που επιχειρεί να παραμείνει στη σφαίρα του προσωπικού. Μάταιο. Ελάχιστα έτη από την εποχή του Μπιλ Κλίντον, όταν τα ίχνη της Μόνικα αμαύρωναν την άσπιλη εικόνα του Λευκού Οίκου και της παγκόσμιας υπερδύναμης, χάρη στις αποκαλύψεις του Έντουαρντ Σνόουντεν, τα περιθώρια της ιδιωτικής σφαίρας έχουν συρρικνωθεί ασφυκτικά. Ακόμα κι αν προς στιγμήν τα ποσοστά δημοφιλίας του Ευρωπαϊκού ηγέτη ευδοκιμούν, δεν επιβεβαιώνουν παρά την εθνική υπερηφάνεια ενός λαού που εξακολουθεί να στέκει αμήχανος απέναντι στους κυβερνήτες, είτε για τις ερωμένες του Βοναπάρτη πρόκειται είτε για του Μιτεράν ή του Σαρκοζί.

Σεξ και πολιτική ή απλώς μια διαχρονική προσέγγιση της γαλατικής υποκρισίας; Ναι, μ’ ελάχιστη πλέον φαντασία, ο Φρανσουά Ολάντ δεν θ’ αποτελούσε έναν εραστή της ηρωΐδας, μόνον. Αιφνιδιάζοντας ακόμα και τον Δανό δημιουργό, θα διεκδικούσε ο ίδιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο, έτσι ώστε να μεταβληθεί το φύλο του τίτλου. Αλλ’ όχι, δεν επιτρέπονται όλα, στη γλώσσα τουλάχιστον. Μπορεί επί της οθόνης, στο πεδίο της εξουσίας και του πολιτικού κυνισμού, όμως απαράβατοι οι γλωσσικοί κανόνες. Άλλο ο νυμφίος κι άλλο η νύμφη. Η λέξη του τίτλου αντιστοιχεί αποκλειστικά στην γυναίκα μ’ ιδιαίτερη έφεση, αν όχι εμμονή, στην συνουσία. Κάθε λογής, μ’ οποιονδήποτε; Άφθονες σκηνές αχαλίνωτου σεξ εξερευνούν την εμπειρία της ηρωΐδας από την παιδική μέχρι την μέση ηλικία. Τύφλα νά ‘χουν η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, η Βαλερί Τριερβελέρ κι η πέτρα του πρόσφατου σκανδάλου, η σαραντάχρονη ηθοποιός Ζυλί Γκαγιέ, γνωστή για την αδυναμία της στην Πάτμο, σε κοντινή απόσταση απ’ το Φαρμακονήσι.

Η Σαρλότ Γκενσμπούργκ, παθολογικά μαινόμενη για σεξουαλική ικανοποίηση, επιτίθεται και παραδίδεται αδιακρίτως, καταργώντας de facto διαφορές ηλικίας, φύλου, χρώματος, γλώσσας, θρησκείας και προέλευσης. Κάθε δυνατός συνδυασμός, κάθε παρέκκλιση εφικτή; Ούτε η Αποκάλυψη ούτε η ανακάλυψη του ερωτισμού. Μάλλον, ένα οπτικοακουστικό δοκίμιο όπου το σεξ κι οι παραλλαγές του σμίγουν με την αχαλίνωτη φαντασίωση, την λογοκρισία, την ηθική, την απαγόρευση, την θρησκεία, την παράδοση, την οικονομία, την κοινωνιολογία, την ψυχανάλυση και, κυρίως, την αισθητική, μέσα από την παράδοση, το ένστικτο, την δημιουργία, την επιστήμη και τις ποικίλες αναφορές που συμμετέχουν και συνδιαμορφώνουν, εντέλει, τις επιθυμίες ή τις αναστολές μας. Το μαύρο και το άσπρο, ο αριθμός των προσώπων και των εμπειριών, οι τεχνικές της διέγερσης, η βία και η έλξη, το γυμνό και η απόκρυψη, τα συμπλέγματα κι η ρυπαρογραφία, όλα διεκδικούν το μερίδιό τους ενώ τα υπονομεύουν η αδιόρατη ειρωνεία κι η ψηφιακή τεχνολογία. Πράγματι, στις επίμαχες σκηνές, επαγγελματίες πορνοστάρ «αντικαθιστούν» την Γκενσμπούργκ όπως και τους Γουίλεμ Νταφοέ, Κρίστιαν Σλέιτερ, Ούμα Θέρμαν. Η σημασία, πάντως, του εγχειρήματος δεν έγκειται στο στυλιζάρισμα, στις εξόχως ασυνήθιστες περιγραφές της σεξουαλικής πράξης ή στην αναμέτρηση συμβάσεων κι ανατροπών. Δίπλα στον ψηφιακό θρίαμβο, επιβάλλεται η ταχύτατη προσαρμογή των ερωτικών επιλογών και της αντιμετώπισής τους στη σύγχρονη πραγματικότητα των δυτικών τουλάχιστον κοινωνιών, από την τέχνη και τα Μίντια μέχρι το Διαδίκτυο και την ραγδαία αλλαγή των προσωπικών σχέσεων.

Μα, εδώ ακριβώς εξαντλείται η επίδραση του θεάματος κι επιστρέφει ολοταχώς η έννοια της πολιτικής. Όσοι ηδονοβλεψίες, ας απογοητευθούν. Όσοι φιλύποπτοι, ας προσέλθουν με τα μάτια ανοιχτά και την σκέψη ορθάνοιχτη. Τα ταμπού υπάρχουν για να καταστρέφονται, όπως κάθε πόθος μπορεί να εξαντλείται σε πείσμα της επιθυμίας καθαυτής που ουδέποτε κουράζεται. Όσο η απλούστερη φαντασίωση μπορεί να δραπετεύει ανεξέλεγκτη, το παραμικρό φιλί μετατρέπεται σε σύμβολο ακτιβισμού και διεκδίκηση ερωτικού, άρα και πολιτικού δικαιώματος. Να γιατί το χρυσό βραβείο των Καννών, η περίφημη «Ζωή της Αντέλ» δεν είναι μια ιστορία για την απελευθέρωση της γυναικείας ομοφυλοφιλίας, όπως επιμένουν κάποιοι στενοκέφαλοι απολιτίκ.

Μετά από την εφηβεία και το σοκ της κρίσης, μετά από την επαφή με τους κλειστούς μικρόκοσμους και την σοφιστικέ ερωμένη, τα προνομιούχα στρώματα και τα εκλεπτυσμένα πνεύματα, η ενστικτώδης ηρωΐδα εφορμά μ’ αφέλεια και λαιμαργία στη ζωή. Το θαύμα συνεχίζεται.