«Ούτε γάτα, ούτε ζημιά»!

07:12 19/2/2014 - Πηγή: Matrix24

Ευτυχώς, πάντως, που τα ελληνικά κόμματα έχουν αντιληφθεί –όπως από τη ρητορεία τους προκύπτει-, το πνεύμα των καιρών και δεν δίνουν πλέον «χρίσματα» εν’ όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών! Σε όλες τις μεγάλες πόλεις και περιφέρειες, αλλά, και στις μικρότερες (που υποτίθεται δεν είναι τόσο μείζονος σημασίας), το πρώτο λόγο πάλι έχουν τα κομματικά «κέντρα» που, με τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις και τακτικές τους, κατάφεραν αυτό – τούτο που τα ίδια θεωρούσαν μέχρι τις προάλλες «απαράδεκτο» ή «παλαιοκομματικό». Επιπλέον, -όχι μόνο «χρίζουν» υποψηφίους, αλλά, κάνουν και ένα βήμα παραπέρα : επιλέγοντας

πρόσωπα από την κεντρική πολιτική σκηνή τα οποία αποδέχονται μεν την πρόταση, αλλά, δεν παραιτούνται, -έστω, για τα μάτια του κόσμου-, από τα προηγούμενα αξιώματά τους εκφυλίζουν κάθε έννοια αξιοπιστίας και δεοντολογίας επί της δημοκρατικής διαδικασίας. Μετά απ’ αυτά, είναι προφανές, ότι η υποκρισία σ’ αυτό το τόπο για άλλη μια φορά περισσεύει και η μόνη που χάνει είναι η «ανεξάρτητη αυτοδιοίκηση» και, βεβαίως, οι πολίτες που ματαίως περίμεναν να καταδειχτεί η «νέα πολιτική συμπεριφορά».

«Ούτε γάτα, ούτε ζημιά», λοιπόν, για τους «μετακινούμενους καρεκλοκενταύρους» που είτε κερδίσουν έχει καλώς (πάνε στο νέο πόστο τους) είτε χάσουν πάλι έχει καλώς (γυρίζουν χωρίς οδύνες και αίματα στην παλαιότερη θέση τους). Όθεν, είχε ολότελα δίκιο η θέση –περί κραυγής του δικαίου πρόκειται περισσότερο-, του υπουργού Αποκέντρωσης (sic), Διοικητικής Μεταρρύθμισης (κ.λπ.) Κυρ. Μητσοτάκη που πριν καλά – καλά αρχίσει και ολοκληρωθεί το «όλον δράμα» επισήμανε σώφρονα και λογικά ότι «όλοι οι υποψήφιοι για τις αυτοδιοικητικές εκλογές πρέπει να παραιτούνται από τα προηγούμενα αξιώματά τους πριν ξεκινήσουν τον αγώνα τους. Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα το θεσμό που, υποτίθεται, θέλουν να προσφέρουν». Αλλά, στην κατάσταση σύγχυσης που βρίσκεται γενικότερα το ελληνικό πολιτικό σύστημα αξιών, ποιος είδε το δίκιο και δεν φοβήθηκε! Εδώ πρόκειται για μηχανιστικές αντανακλαστικές κινήσεις του όποιου συστήματος προκειμένου να επιβιώσει και να σταθεί όπως – όπως στα πόδια του : πρόκειται (επίσης) για καραμπινάτη περίπτωση μάχης του παλαιού πολιτικού προσωπικού, ώστε, να επιβιώσει και να φτάσει εκεί που θα φτάσει εάν βεβαίως φτάσει!

Και καλά τα παλιά κόμματα δικαιολογούνται, τρόπον τινά, να δίνουν αυτές – τούτες τις μάχες οπισθοφυλακής : κρίνεται η ύπαρξή τους και η παραπέρα παρουσία τους στο πολιτικό γίγνεσθαι αν και με τέτοιες τακτικές και οφίτσια κατάντησαν εδώ που κατάντησαν. Αλλά τα νεότερα υποτίθεται κόμματα και δη αυτά της Αριστεράς ποιο λόγο έχουν να συναγωνίζονται και να ανταγωνίζονται τα παλαιά σ’ αυτές τις τακτικές και μεθοδεύσεις τους; Η απάντηση όσο δύσκολη και αν είναι βγαίνει από τον ίδιο κορμό του προβλήματος. Και η Αριστερά στην χώρα μας δεν αποτελεί παρθενογένεση αλλά «μέρος της δομής» του όλου συστήματος. Έφτασε ως εδώ αντιμαχόμενη στρεβλά τις «αστικές κακοδαιμονίες» και, έτσι, εκπαιδευμένη και εμποτισμένη στην στρεβλότητα, ανταπαντά (παγιδευμένη) με στρεβλωμένους πολλαπλασιαστές. Θα περίμενε κανείς αυτή την ώρα που μπορεί κάλλιστα να θυμίζει «ώρες πολιτικής μεταβολής» (σαν κι αυτή της μεταπολίτευσης ας πούμε), η ενάργεια και η οξύνοια της Αριστεράς να κορυφώνονται. Ωστόσο, γι’ άλλη μια φορά δείχνει «να ανακρούει πρύμνα» μη και τυχόν λογιστεί εντελώς επικίνδυνη για το σύστημα. Αλλά αυτή η τακτική δεν καλλιεργεί ούτε και εμβαθύνει τους πολιτικούς θεσμούς : υπονομεύει την ποιοτική εξέλιξη των θεσμών, όπως, εξάλλου, υπονομεύει και την «χρυσή ευκαιρία» που της παρουσιάστηκε να εμφανίσει ένα νέο λόγο και ένα νέο πολιτικό πολιτισμό. Ως εκ τούτου, κρίμα, ασφαλώς, για τους θεσμούς, κρίμα και για την ίδια που εμφανίζεται πολλαπλώς ανέτοιμη. Ο ελληνικός λαός στην σημερινή συγκυρία, πάντως, και σύμφωνα μ’ αυτά που πέρασε θα περίμενε κάτι πιο διαφορετικό: κάτι πιο σπουδαίο…