Ούτε το 2027 δεν θα αυξηθεί ο κατώτατος μισθός

14:48 28/3/2013 - Πηγή: Matrix24

Δυνατότητα συνεχών παρεμβάσεων και περαιτέρω μειώσεων, κάτω και από τα 586 ευρώ, δίνει στον εκάστοτε υπουργό Εργασίας, ο νέος τρόπος καθορισμού των κατώτατων αποδοχών στην Ελλάδα. Ήδη, το σχέδιο Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου είναι έτοιμο, έχει παραδοθεί στην Τρόικα από τον αρμόδιο υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση. Προβλέπει μια σειρά από παραμέτρους οι οποίες καθορίζουν το ύψος των αποδοχών και σύμφωνα με τους αναλυτές δύσκολα θα βελτιωθούν τα επόμενα χρόνια.

Παράλληλα, περιλαμβάνει ρήτρες διασφάλισης, οικονομικούς δείκτες και αυστηρά κριτήρια τα οποία εκτιμάται ότι δεν θα οδηγήσουν σε αύξηση των κατώτατων μισθών, ακόμη και μετά την έξοδο της Ελλάδας από την ύφεση.

Και αυτό το μέτρο θα «περάσει» μέσω υπογραφής μιας πράξης υπουργικού συμβουλίου, αφού η τρικομματική κυβέρνηση δεν φαίνεται να αντέχει νέους κραδασμούς για τον κατώτατο μισθό. Βάσει του τελικού σχεδίου που αναμένει το οριστικό ΟΚ από την Τρόικα, ο κατώτατος μισθός και οι ωριμάνσεις θα πρέπει να μείνουν παγωμένα μέχρις ότου η ανεργία πέσει κάτω του 10%. Η ΓΣΕΕ εκτιμά ότι αυτό θα γίνει μετά το 2027.
Ακόμη και τότε όμως, για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν, εκτός από την ανεργία και την γενικότερη οικονομική συγκυρία, ο αριθμός κάθε φορά αυτών που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, η σχέση αυτού του μισθού ως καθαρό διαθέσιμο εισόδημα με τον μέσο μισθό, το όριο της φτώχειας, το όριο ελάχιστης διαβίωσης, αλλά και διάφορες κοινωνικές παροχές που δίνονται με βάση εισοδηματικά κριτήρια…

Συμπληρωματικά, θα λαμβάνονται υπόψη μια σειρά από παράμετροι, που δύσκολα θα οδηγήσουν σε αύξηση του κατώτατου μισθού. Για παράδειγμα, θα λαμβάνεται υπόψη η μαύρη ανασφάλιστη εργασία, η εισφοροδιαφυγή, οι εικονικοί μισθοί και το μέγεθος των ατομικών συμβάσεων έναντι των συλλογικών, κλαδικών ή και επιχειρηματικών. Ρόλο θα παίζουν επίσης, ο ρυθμός ανάπτυξης, η παραγωγικότητα της οικονομίας, η συνδρομή του κόστους εργασίας στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά και η αναλογική σχέση του κόστους εργασίας προς λοιπούς παράγοντες ανταγωνιστικότητας όπως είναι το φορολογικό σύστημα και η γραφειοκρατία.