Περί «Ελιάς» και άλλων αειθαλών

07:18 23/10/2013 - Πηγή: Matrix24

Αν και το «ιστορικό» της (καθαρής) Κεντροαριστεράς στη χώρα μας δεν είναι και τόσο βαρύ, μακρύ ή σπουδαίο (ο Γεώργιος Καρτάλης, ο κατεξοχήν δημιουργός, εκφραστής και ηγέτης της «κεντροαριστερής σκέψης» μεταπολεμικά, έλεγε αυτοσαρκαστικά ότι η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα είναι «κλινική» υπόθεσις των διανοουμένων και όχι αυτών που ασχολούνται με την ζύμωση και την διαχείριση της καθημερινής πολιτικής), εν τούτοις, κάθε προσπάθεια για τον σχηματισμό ή την ενοποίηση αυτού του χώρου είχε και έχει πάντα μεγάλο ενδιαφέρον. Ειδικά

τώρα, μάλιστα, μετά την άδοξη είσοδο (sic), της χώρας στην «εποχή των μνημονίων» και την αναπόφευκτη (πολιτικοεκλογική) κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ που πρέσβευε και κάλυπτε, τρόπον τινά, τέτοιες αντιλήψεις και πολιτικές, ο ευρύτερος χώρος παραμένει κενός, όθεν, το έδαφος είναι εντελώς παρθένο και έτοιμο να δεχτεί τους «σπόρους» των ιδεών αυτών.

Ωστόσο, μέχρι αυτοί – τούτοι «οι σπόροι» να βρουν τόπο και να «πιάσουν» , υπάρχει το κρίσιμο μεσοδιάστημα, ήγουν το τρέχον διάστημα που καθορίζει λόγω της δυσκολίας, της πολυπλοκότητας και της έντονης παρουσίας του «διεθνούς παράγοντα», (βλ. τις καθολικές πιέσεις που ασκεί ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος), την ποιότητα, την ιδεολογία και την πολιτική που θα μπορούσε να κλιμακώσει και να αναπτύξει με αυθεντικότητα η «όλη κεντροαριστερά». Επίσης, υπάρχει το «άσχημο παρελθόν» του ΠΑΣΟΚ, αλλά, και η σθεναρή επιμονή του (!), σε έναν «όπως λάχει» κυβερνητισμό με τις γνωστές αντιφάσεις, τον εριστικό ηγεμονισμό και την κραυγαλέα αναξιοπιστία, που αποτελούν, πράγματι, σοβαρότατο ανασχετικό παράγοντα, ώστε, η προσπάθεια να ευδοκιμήσει και να αποδώσει «καρπούς». Καλά είναι επομένως προς το παρόν τα κείμενα (που όντως πέφτουν βροχή) και οι ποικίλες κινήσεις ένθεν κακείθεν του «χωραφιού», αλλά, ως το ζητούμενο που είναι η «παραγωγή» απομένει δρόμος πολύς. Αυτό – τούτο το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ο Φ. Κουβέλης που, μετά τις «συγκυβερνητικές περιπέτειες» του και το περίτεχνο άδειασμα του Ευ. Βενιζέλου, εκτιμάται δεν θα ξαναεκτεθεί εύκολα στο μέλλον.

Ο χρόνος που υπολείπεται μέχρι τις Ευρωεκλογές όπου θα μπορούσε να δοκιμαστεί ένα σχήμα «ελληνικής Ελιάς» (αν μέχρι τότε δεν μπούμε σε δοκιμασία γενικών εκλογών), είναι σιμά – κοντά επτά μήνες. Οπωσδήποτε, ένα διάστημα επτά μηνών και με δεδομένη την δυσμενή συγκυρία (με το καθημερινό «ψυχή βγαίνει – ψυχή μπαίνει!») δεν αποτελεί το ικανό εκείνο διάστημα, προκειμένου, ένας χώρος που ουσιαστικά σήμερα υφίσταται «σκόρπιος» να συζητήσει, να συνθέσει και, επιτέλους, να παρουσιάσει ενιαίο προγραμματικό λόγο και παρουσία (βλ. το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ που η διαδικασία έχει πάρει χρόνια, – μόλις τώρα κατάφερε να παρουσιαστεί ως ενιαίο κόμμα). Εξάλλου, σημαντικός «απαγορευτικός» παράγων και συντελεστής στο όλο εγχείρημα αποτελεί και η γνωστή θεωρία των «δυο άκρων» που, με την (μέχρι τώρα) διάχυσή της, δεν επιτρέπει κινήσεις σε χώρους που μπορεί να περιλαμβάνουν τη λέξη «Κέντρο» : το «Κέντρο» το διεκδικεί ζωτικά και η ίδια η Ν.Δ (κυβερνητικά κυρίως), ώστε, να μπορεί να κατηγορεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα το ΣΥΡΙΖΑ ως το «ένα» από τα «δύο» κακά άκρα! Μετά τούτων, εξαγάγουμε το ασφαλές συμπέρασμα ότι οι σημερινές διεργασίες στο χώρο της «κεντροαριστεράς» γίνονται (και γίνονταν –άλλωστε, πάντα γίνονταν), ακαδημαϊκά καμωμένες και έχουν αναφορά σε ένα χρόνο «μετά» : στο μέλλον. Εκτός, ασφαλώς, και αν γίνει άμεσα εκείνο που θεώρησε η π. υπουργός Α. Διαμαντοπούλου και που σαν πρόταση είναι κάτι εντελώς ρηξικέλευθο: Να αυτοδιαλυθούν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και να δημιουργήσουν ακαριαία το νέο σχήμα! Αλλά -προφανές είναι-, αυτά τα πράγματα στην Ελλάδα δεν γίνονται. Εκτός, πάλι, κι αν από δω και πέρα αρχίσουν να γίνονται. Οπότε, θα αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε και ’μείς ότι το παιχνίδι χοντραίνει για τα καλά. Και ότι και στην Ελλάδα, επιτέλους, κάτι μπορεί να αλλάξει…