ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

08:40 22/5/2012 - Πηγή: Matrix24

Ότι κάνει η πόλωση τώρα…        

Δύο, τουλάχιστον, φορές επιχείρησε, στον πρόσφατο, διακριτό πολιτικό χρόνο, o κ. Σαμαράς να οργανώσει «στρατηγική αναδίπλωση» ή «τακτική διείσδυση» επί της πολιτικής πραγματικότητας,  και τις δυο φορές, όμως, προσμέτρησε, λίαν αρνητικώς, το τίμημα. Την «πρώτη φορά», – τότε που άφησε πίσω του τον «αντιμνημονιακό αγώνα» και προσήλθε στο «μνημονιακό μπλοκ», διατάραξε δομικά τους κλασικούς διαχωρισμούς και πολιτικές οριοθετήσεις  στην Ελλάδα:

με αυτόν – τούτον τον τρόπο μετακίνησε, τρόπον τινά, και τον «κεντρικό άξονα» της εγχώριας πολιτικής διαδικασίας που ήταν ο «δικομματισμός». Ο «κλασικός δικομματισμός» και, μάλιστα, σ’ αυτήν την δυσμενή συγκυρία ήταν ένα εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια του αρχηγού στης Νέας Δημοκρατίας. Το ακύρωσε, όμως, τελείως, περνώντας στην «απέναντι όχθη» με απίστευτη γρηγοράδα και προχειρότητα. Ο τεράστιος «κενός χώρος» που άφησε με την αναδίπλωση αυτή, ευνόησε περισσότερο τις δυνάμεις της Αριστεράς παρά την παράταξή του που εισέπραττε, πλέον,… «στα ίσια» την ίδια, περίπου, φθορά του ΠΑ.ΣΟ.Κ!

Την «δεύτερη φορά», και παραγνωρίζοντας ή αγνοώντας, κιόλας, την (ως άνω), πραγματική κατάσταση, επιχείρησε να διεκδικήσει με «όρους δικομματισμού» την «Αυτοδυναμία» για το κόμμα του: καταδείχθηκε, όμως, περίτρανα ότι ήταν ένα, εντελώς, λάθος «μήνυμα» και, στην ουσία, εκτός της «πραγματικής ατζέντας» των εκλογών. Διότι, ζητούμενο των εκλογών έγινε η «τιμωρία» και όχι η θετική αναγνώριση του συμβιβασμού του: απέκτησε δυναμική ο καταγγελτικός λόγος …«από τα κάτω» και όχι ο «καταγγελτικός – αντιπολιτευτικός», … «από τα πάνω». Πολιτεύονταν, δηλαδή, ολότελα έξω από το κλίμα και, όπως ήταν φυσικό, αντί για «αυτοδυναμία», βρέθηκε με το μισό της κληροδοτημένης δύναμης της Νέας Δημοκρατίας. Βρέθηκε, όμως κυρίως,  και χωρίς ενεργητικό πολιτικό ρόλο ή λόγο.  Αυτό – τούτο το αντιμετωπίζει με την επιχείρηση «Σύμπτυξη Κεντροδεξιού Μετώπου» που είναι, ταυτοχρόνως, και η «τρίτη φορά» που αναγκάζεται να οργανώσει αναδίπλωση συρόμενος.

Αλλά, και αυτή η προσπάθεια, ήδη, αμφισβητείται από τα ίδια τα πράγματα, καθώς, ουδέποτε είχε εργαστεί ειλικρινά πάνω στην βάση της ένωσης των δυνάμεων της κεντροδεξιάς. Το αντίθετο μάλιστα: ήταν αυτός ο, κυρίως ειπείν, θιασώτης της στρατηγικής των σκληρών γραμμών και των … «διαγραφών». Όθεν: πρόκειται για ευκαιριακή τακτική που καθίσταται αναξιόπιστη (απ’ την πρώτη ματιά), και δεν μπορεί να του προσδώσει την «καθαρή δυναμική» που διακαώς επιθυμεί. Ως εκ τούτου, και την «τρίτη φορά» ο Αν. Σαμαράς βρίσκεται «χωρίς αέρα» στην θέση του εξακολουθώντας, μάλιστα, να κρίνεται  ως ο …«παλιός» που ακόμη δεν έφυγε: η μετάβαση από την εποχή του «δικομματισμού» στην εποχή του «διπολισμού» δείχνει μέχρι αυτή την στιγμή, τουλάχιστον, να ευνοεί ξανά την Αριστερά, εφόσον, τελικώς, ήταν και ο μόνος χώρος που κράτησε πιο συμπαγή τον λόγο και την γραμμή του.  Άρα, η «τρίτη» θα είναι και η «φαρμακερή» για τον κ. Σαμαρά (;), ή θα χρειαστεί και μια «τέταρτη», προκειμένου, να ολοκληρώσει το ε