Συνασπισμοί και συμμαχίες: Ας μιλήσει πρώτα η κάλπη…

07:31 3/7/2014 - Πηγή: Matrix24

Αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, ξεκίνησε στο εσωτερικό όλων των κομμάτων η συζήτηση και η σεναριολογία περί τις συμμαχίες, τους «μεγάλους συνασπισμούς» και τα νέα δεδομένα που έφερε στην πολιτική ζωή το αποτέλεσμα της 25ης Μαΐου.

Εξάλλου, μπορεί ο λαός «να δικαιούται να κάνει λάθος», όπως σοφά έλεγε ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ωστόσο τα εκλογικά μηνύματα που στέλνει είναι κρυστάλλινα και καθοδηγούν με απόλυτη ευκρίνεια τις πολιτικές εξελίξεις: το αποτέλεσμα των

Ευρωεκλογών δίνει για πρώτη φορά στην ελληνική Ιστορία τη νίκη στην Αριστερά, αλλά ταυτόχρονα οι πολίτες επέλεξαν να μην «ρίξουν» την κυβέρνηση, αλλά να στείλουν μηνύματα προς όλους: από τον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν περισσότερη δουλειά και, κυρίως, πρόγραμμα, ενώ στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δίνουν μία τελευταία ευκαιρία να διορθωθούν και να αλλάξουν, πριν… βουλιάξουν.

Όπως και να ‘χει, η κάλπη των Ευρωεκλογών έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ τον «αέρα νίκης» που του έλειπε και επισημοποίησε τη νέα τάση του εκλογικού σώματος. Μία τάση, η οποία, εκτός συγκλονιστικού πολιτικού ή οικονομικού απροόπτου, αποτελεί και «σκηνές από το μέλλον», δηλαδή περιγράφει τα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών: ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι θα δει τον «αέρα νίκης» να κεφαλαιοποιείται στην κάλπη, αλλά –με τα ως τώρα δεδομένα- η αυτοδυναμία θα παραμείνει ένα όνειρο απατηλό.

Πρωθύστερη συζήτηση

Επί τη βάσει της δεύτερης εκτίμησης, ότι δηλαδή παραμένουμε για τα καλά στον αστερισμό των κυβερνήσεων συνεργασίας, η… συνεργασιολογία ξεκίνησε σε όλους τους χώρους. Αίφνης στο ΠΑΣΟΚ αρκετοί δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο συνεργασίας ακόμη και με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης η συζήτηση περί τις συμμαχίες έχει φουντώσει και ο πρόεδρος του κόμματος προσπαθεί να κάνει άνοιγμα και στην Κεντροαριστερά, ενώ στη ΝΔ ξεκίνησε δειλά δειλά η φημολογία και οι δηλώσεις περί «μεγάλου συνασπισμού» -παρά την προφανή ηττοπάθεια που καλλιεργεί και εμπεδώνει μία τέτοια συζήτηση.

Σε όλα τα κόμματα, λοιπόν, (της ΔΗΜΑΡ συμπεριλαμβανομένης) η συζήτηση περί συνεργασιών έχει φουντώσει και ήδη παρατηρούνται οι πρώτες αψιμαχίες και εσωτερικές διαιρέσεις.

Μόνο που η συζήτηση και οι εσωκομματικές συγκρούσεις είναι… περί όνου σκιάς.

Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη αντιμετωπίζει νέες εσωτερικές ομαδοποιήσεις και «αντάρτικα» εξαιτίας του «ανοίγματος» που δειλά επιχειρεί ο Αλέξης Τσίπρας, θα έπρεπε να θυμάται, από το DNA του και από τα 30 χρόνια ιστορίας του, ότι ο τσακωμός για συνεργασίες που δεν έχουν ακόμη επιβληθεί από… τη ζωή, βλάπτει σοβαρά την εσωκομματική υγεία και την κομματική εικόνα στην κοινωνία. Ήδη από την εποχή του ΚΚΕ εσωτερικού, αλλά και μετέπειτα στον Συνασπισμό, διαρκώς επανερχόταν το δίλημμα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ –έχουν ήδη επισυμβεί στην Ανανεωτική Αριστερά και τουλάχιστον δύο διασπάσεις για το θέμα αυτό, μία το 1987 και μία το 2010. Με τη διαφορά ότι… με εξαίρεση το επίμονο φλερτ του Σημίτη στον Συνασπισμό του Κωνσταντόπουλου (του οποίου φλερτ η ειλικρίνεια ακόμη αμφισβητείται…), ουδέποτε το ΠΑΣΟΚ θέλησε στα σοβαρά να συγκυβερνήσει με το μικρό ΚΚΕ εσωτερικού ή με τον Συνασπισμό.

Η… ματαιότητα της συζήτησης, προφανώς, αφορά και τους άλλους: πώς και με ποιους όρους μπορούν να συζητήσουν στο ΠΑΣΟΚ για ενδεχόμενη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ; Είναι εξασφαλισμένη η είσοδος του κόμματος της Χαριλάου Τρικούπη στη Βουλή; Ή μήπως θα είναι το ίδιο για τον ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί μετεκλογικά με ένα ΠΑΣΟΚ του Σκανδαλίδη ή της Φώφης ή με το υπάρχον ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου;

Όσο για τη ΝΔ, ακόμη κυβερνάει –καίτοι οι κκ. Αβραμόπουλος και Στυλιανίδης φαίνεται να το λησμόνησαν ή να μην θέλουν να το θυμούνται. Συν τοις άλλοις, αμφισβητεί κανείς ότι η συζήτηση περί «μεγάλου συνασπισμού» τώρα ρίχνει νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής και η διασπειρόμενη φημολογία ενισχύει αυτό το περίφημο «όλοι ίδιοι είναι»;

Κοντολογίς: Η συζήτηση είναι καλή και η παραπολιτική ακόμη καλύτερη –ειδικά για όσους δεν σκοπεύουν να ασχοληθούν με την πραγματική πολιτική ή δεν θέλουν να ασχοληθούν για να μην «τσαλακώσουν» το αψεγάδιαστο πολιτικό προφίλ τους.

Όμως, η συζήτηση περί συνεργασιών μπορεί να τεθεί σε πραγματική βάση μόνο όταν ανοίξει η επόμενη εθνική κάλπη και φανεί τι ψήφισαν οι πολίτες. Εκείνοι θα δώσουν την εντολή συνεργασίας ή αυτοδυναμίας, οι ίδιοι θα κληθούν να απαντήσουν στο αν θα υπερτερεί ένα αριστερό-κεντροαριστερό μπλοκ εξουσίας ή ένα δεξιό-κεντροδεξιό.

Κι όταν η κάλπη ανοίξει, η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί. Και όλοι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αφού ο χρόνος θα τρέχει και οι σχετικές συζητήσεις, εκτός από τη θεωρητική τους πλευρά, θα πρέπει να έχουν και πρακτικό αντίκρυσμα στη ζωή των πολιτών αυτής της χώρας. Ως τότε, οι σεναριολογούντες θα πρέπει να περιμένουν.