Συνοχή ή καταστολή;

07:30 24/11/2012 - Πηγή: Matrix24

Η δραστική μείωση των ανθρώπινων, οικονομικών και τεχνολογικών πόρων σε κρίσιμους τομείς της κοινωνικής ζωής (υγεία, παιδεία, ασφάλιση και κοινωνική προστασία) ωθεί ως αναμένεται σε απίσχναση του κοινωνικού μισθού και κατάρρευση του κράτους πρόνοιας. Τα φαινόμενα αυτά σε συνδυασμό με την δραματική μείωση των πραγματικών εισοδημάτων και την έλλειψη επάρκειας βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών έχουν προφανώς βλαπτική (και ενδεχομένως καταστρεπτική) επίπτωση στα συστατικά της κοινωνικής συνοχής. Η εξέλιξη αυτή αποστερεί από τη χώρα τις αναγκαίες διαδικασίες αναπαραγωγής του ανθρώπινου και

διανοητικού κεφαλαίου και κατά συνέπεια διαβρώνει την προοπτική ανασυγκρότησής της.

Υπό την επίδραση αυτών των εξελίξεων, είναι προφανές ότι πλήττονται κυρίως οι μηχανισμοί συναίνεσης και νομιμοποίησης της υφιστάμενης κοινωνικής και πολιτικής τάξης. Η επισήμανση αυτή ερείδεται στην δυσμενή πορεία των οικονομικών και κοινωνικών μεγεθών (μείωση του ΑΕΠ κατά 25% περίπου, επίπεδο ανεργίας>25% και εκτεταμένη υπερχρέωση και πτώχευση των νοικοκυριών) και ακόμη στα φαινόμενα ραγδαίας εξάχνωσης της μεσαίας τάξης. Συνεπώς, η εναλλακτική προσέγγιση μιας κατασταλτικής πολιτικής επαναφέρεται “εκ των πραγμάτων” στην ημερήσια διάταξη για την επίτευξη της “αναγκαίας συμμόρφωσης”. Το δίλημμα κοινωνική συνοχή ή οργανωμένη καταστολή αναδύεται βαθμιαία και σταθερά στην πολιτική ζωή και εντείνεται εξαιτίας της οριακής και φθίνουσας λειτουργίας της δημοκρατίας και της βαθμιαίας απαλλοτρίωσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Υπό το πρίσμα αυτό και παρά τους περιορισμούς της συγκυρίας, η διασφάλιση του ελάχιστου και αναγκαίου κοινωνικού εισοδήματος και της σχετικής επάρκειας για την κάλυψη θεμελιωδών κοινωνικών αναγκών του πληθυσμού, επιβάλλει την αλλαγή της «τεχνολογίας παραγωγής» πρόνοιας, δηλαδή την εισαγωγή μειζόνων διαρθρωτικών αλλαγών στο βαρέως πληττόμενο κοινωνικό κράτος και παραλλήλως την ενεργοποίηση του κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας.

Το εγχείρημα είναι προφανώς δυσχερές, δοθέντος ότι η διαχείριση της οικονομικής κρίσης καθίσταται ατελέσφορη και η κοινωνική πολιτική στην χώρα μας διακρίνεται από σοβαρές στρεβλώσεις, πράγμα το οποίο συμβάλλει στην ιδεολογική απονομιμοποίηση του κοινωνικού κράτους.

Προς τούτο, είναι αναγκαία μια εναλλακτική πολιτικοδιοικητική προσέγγιση στους όρους κοινωνικής αποδοτικότητας και επιπροσθέτως στους όρους καταμερισμού του κόστους, διαμέσου της μεταρρύθμισης του φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος, ώστε η διάχυση του κοινωνικού προϊόντος να εναρμονίζεται με το κριτήριο της ισότητας και η κατανομή των βαρών με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης.

Πρόκειται για μια υπόθεση πολιτικής και κουλτούρας και κυρίως για ένα κορυφαίο ζήτημα κατανομής του κοινωνικού πλεονάσματος. Αυτή η διαδικασία είναι μια ηθική συνθήκη και προαπαιτούμενο της εθνικής και κοινωνικής επανεκκίνησης της χώρας.

Στο πλαίσιο αυτό, η κοινωνική συνοχή αναδεικνύεται ως μείζον πολιτικό ζήτημα και ως αντίρροπο της αναδυόμενης κατασταλτικής εναλλακ