ΣΥΡΙΖΑ και πολυφωνία: Δεν πειράζει, αλλά… προσοχή στην «Κάτω Ραχούλα»

07:10 10/12/2013 - Πηγή: Matrix24

Από δημοσιογραφικής πλευράς, κάθε φορά που τα ΜΜΕ καλούνται να «καλύψουν» διαφοροποιήσεις και διαφορετικές απόψεις στα κόμματα, παρατηρείται μία τεράστια αντίφαση: όλοι οι πολιτικοί συντάκτες αυτονοήτως μιλάμε για «εκτός γραμμής» δηλώσεις, για «ηχηρές διαφοροποιήσεις», για «αμφισβήτηση της γραμμής», ακόμη και της ηγεσίας καμιά φορά.

Εμείς, οι ίδιοι άνθρωποι που διαρκώς αποδοκιμάζουμε την εικόνα βουλευτών, όταν αυτοί σηκώνουν σαν ρομποτάκια το χέρι τους στη Βουλή και

ψηφίζουν τη «γραμμή».

Όπως και να ‘χει, οι «διαφοροποιήσεις», οι «εκτός γραμμής» δηλώσεις και τα σχετικά ηχηρά παρόμοια, δημιουργούν εικόνα σύγχυσης και προφανώς πλήττουν το κόμμα που… τις υφίσταται, στα μάτια του εκλογικού σώματος. Και μετά έρχονται τα «σιωπητήρια», οι «διαγραφές» και άλλα καταστατικά μέτρα, που ενισχύουν την εικόνα των κομμάτων ως «μαντριών».

Με βάση όλα τα παραπάνω, δημοσιογράφοι και πολίτες θα πρέπει κάποτε να… αποφασίσουμε τι θέλουμε: θέλουμε βουλευτές που να ψηφίζουν κατά συνείδηση, εφαρμόζοντας το γράμμα και –κυρίως- το πνεύμα του συνταγματικού νομοθέτη; Ή θέλουμε να ισχύει το σύνθημα «ένα είναι το κόμμα, μία είναι η γραμμή», για να μην μπερδευόμαστε;

Ενδεχομένως το ζήτημα της ψήφου κατά συνείδηση να μπορούσε να λυθεί πολύ απλά, με μία αλλαγή στον Κανονισμό της Βουλής: τη μετατροπή όλων των ψηφοφοριών σε μυστικές (εκτός του προϋπολογισμού, της ψήφου εμπιστοσύνης ή δυσπιστίας, αλλά και την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας), ώστε ο κάθε βουλευτής να μπορεί να στέκει μόνος με τη συνείδησή του την ώρα της ψήφου για το καθετί.

Σε κάθε περίπτωση, ώσπου να καταλήξουμε αν θέλουμε «σιωπητήρια», χειροκροτητές ή πραγματικά βουλευόμενα όργανα με διαφωνίες και κόντρες, η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ θα μας απασχολήσει πολύ.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περνά μία φάση «βίαιης ωρίμανσης», όπως έξοχα την χαρακτήρισε ο Γιάννης Δραγασάκης. Καλείται εντός πολύ λίγου και συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου να μετασχηματιστεί από ένα κόμμα του 4% σε ένα κόμμα εξουσίας. Καλείται, μέσα σε 1,5 χρόνο, να αποδείξει ότι μπορεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ είχαν 7 χρόνια για να το πετύχουν. Σημειωτέον ότι το «προ Αλλαγής» ΠΑΣΟΚ είχε την «άνεση» να συζητεί επί 3 χρόνια (ως το ’77, δηλαδή…) για το αν η εξουσία πρέπει να καταληφθεί δια της βίας ή μέσω εκλογών.

Τα πρώτα βήματα στον ΣΥΡΙΖΑ έγιναν. Οι συνιστώσες διαλύθηκαν (ή, τουλάχιστον, θα διαλυθούν σε εύλογο χρόνο…), το κόμμα ενιαιοποιήθηκε και σιγά σιγά αποκτά έναν βηματισμό.

Ωστόσο, οι διαφοροποιήσεις είναι συνεχείς και παρά τις δημόσιες εκκλήσεις του προέδρου του κόμματος να μην δημιουργείται «εικόνα Βαβέλ», πολλές φορές αυτό ακριβώς προβάλλεται στα ΜΜΕ.

Το ζήσαμε με την περίπτωση Τατσόπουλου, το ζούμε ξανά τώρα με αφορμή την πρωτοβουλία της «Αριστερής Πλατφόρμας» να θέσει θέμα εξόδου από το ευρώ.

Ιστορικό χαρακτηριστικό

Σε άλλες περιπτώσεις, για άλλα κόμματα, τέτοιες διαφοροποιήσεις προφανώς θα ήταν «ανεπίτρεπτες» -τουλάχιστον, βάσει του σκεπτικού για ένα «κόμμα-μαντρί». Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε διαγράψει τον Γιώργο Φλωρίδη επειδή σε μία ραδιοφωνική του συνέντευξη είχε παραδεχθεί ότι το «σκανδιναβικό μοντέλο» δεν προέβλεπε μόνο ισχυρό κοινωνικό κράτος, αλλά και υψηλότατη φορολογία. Ο Κώστας Καραμανλής είχε διαγράψει τον βουλευτή Ευάγγελο Πολύζο, επειδή ο άνθρωπος είχε πει δημοσίως ότι διεφθαρμένοι υπάρχουν σ’ όλα τα κόμματα.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Το κόμμα της Κουμουνδούρου μπορεί να ενοποιήθηκε μόλις τον περασμένο Ιούλιο, αλλά έρχεται από μακριά. Από πολύ μακριά. Μαζί με τη ΔΗΜΑΡ(και περισσότερο απ’ αυτήν), ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τη συνέχεια της παράδοσης της ανανεωτικής Αριστεράς. Μίας παράδοσης πλουραλισμού, ανεκτικότητας, κουλτούρας διαλόγου και συνεννόησης, αλλά και συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων. Της παράδοσης που δεν έχει καν στο πολιτικό λεξιλόγιό της τη λέξη «διαγραφή» και δεν προβλέπονται ποτέ και για κανέναν λόγο διοικητικά και καταστατικά μέτρα, ει μη μόνον αν κάποιο στέλεχος ή μέλος συμμετάσχει σε ψηφοδέλτια άλλου κόμματος.

Κατά συνέπεια, αν κάποιος θέλει να είναι αντικειμενικός με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τις όποιες διαφοροποιήσεις με όρους ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει «παντοδύναμος αρχηγός» που διαγράφει όποιον θέλει. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει «αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό» (για να θυμηθούμε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ που διέγραψε σε μία νύχτα όλη τη «Δημοκρατική Άμυνα»…), αλλά λογοδοτεί στην Κεντρική Επιτροπή και στο Συνέδριο. Και στο Διαρκές Συνέδριο, που μπορεί να συγκληθεί οποτεδήποτε κριθεί σκόπιμο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «αρχηγός», με την κλασική έννοια του όρου. Δεν «φτιάχνει» καν μόνος του το ευρωψηφοδέλτιο, όπως συμβαίνει στα άλλα κόμματα: γίνεται εσωκομματικό δημοψήφισμα και ψηφίζουν όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ανά την Ελλάδα. Και έτσι βγαίνει η σειρά των υποψηφίων, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει στον αρχηγό… Και καλώς γίνεται έτσι.

Άλλοι κόσμοι;

«Μα, το δίλημμα ευρώ ή δραχμή είναι σοβαρό. Δεν είναι απλή διαφωνία, είναι δύο άλλοι κόσμοι, δύο διαφορετικές στρατηγικές», θα αντιτείνει κανείς. Πράγματι, στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» δεν μπορεί να υπάρξει σύνθεση απόψεων. Ή το ένα διαλέγεις ή το άλλο. Και στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, το «ευρώ» προτιμάται από την «άνετη» και «καθαρή» πλειοψηφία του 70% των συνέδρων και των στελεχών.
Όσο για τους «άλλους κόσμους», ο Λαφαζάνης με τον Τσίπρα ή τον Σταθάκη είναι «άλλος κόσμος» όσο «άλλος κόσμος» ήταν η Λούκα Κατσέλη και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου (που κατείχαν τα δυο βασικά οικονομικά υπουργεία στην ίδια… κυβέρνηση). Όσο άλλος κόσμος ήταν η Άννα Διαμαντοπούλου με τον Γιώργο Παναγιωτακόπουλο. Όσο άλλος κόσμος είναι ο Βύρων Πολύδωρας με τη Μαριέττα Γιαννάκου, ο Άδωνις Γεωργιάδης με τον Γιώργο Κουμουτσάκο, ο Τάσος Γιαννίτσης με τον Κίμωνα Κουλούρη, ο Χρήστος Ροζάκης με τον Άκη Τσοχατζόπουλο, ο Κωστής Χατζηδάκης με τον Δάνη Τζαμτζή.

Σε όλα τα κόμματα συνυπάρχουν «άλλοι κόσμοι». Τουλάχιστον σε όλα τα μεγάλα κόμματα εξουσίας. Γι’ αυτό είναι μεγάλα κόμματα εξουσίας, εξάλλου.

Προς το παρόν, λοιπόν, η «πολυφωνία» του ΣΥΡΙΖΑ δε σημαίνει τίποτα ως προς την ικανότητά του να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Η πλειοψηφία είναι συγκεκριμένη, η «γραμμή» επίσης και στο Μέγαρο Μαξίμου δε θα χωρούν όλες οι τάσεις.
Αρκεί, βεβαίως, όταν θα έρχονται οι στιγμές των ψηφοφοριών, να σέβονται όλοι τις συλλογικές αποφάσεις και να μην κρίνεται κάθε φορά η δεδηλωμένη μίας ενδεχόμενης «κυβέρνησης της Αριστεράς» για να το αν ο δρόμος πρέπει να περάσει μέσα ή έξω από την Κάτω Ραχούλα.