Τα παπαγαλάκια του κανιβαλισμού

07:49 30/1/2013 - Πηγή: Matrix24

Δεν ξέρω αν οι περισσότεροι εργαζόμενοι στα ΜΜΜ διορίστηκαν χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, δηλαδή με ρουσφέτια, όπως διάβασα εντύπως.

Δεν ξέρω ακόμα αν είναι υπεράριθμοι, όπως επίσης διάβασα, αλλά αυτή τη φορά ηλεκτρονικά.

Δεν γνωρίζω αν όλοι όσοι ξεροστάλιαζαν τσαντισμένοι στις στάσεις είναι φανατικά ενάντια στους απεργούς, όπως άκουσα σε κάποια ραδιόφωνα .

Δεν γνωρίζω, ακόμα, αν η κοινωνία βράζει με τις θρασύτατες συμπεριφορές εκ μέρους των αδιάλλακτων εργατοπατέρων, όπως λένε μερικά κανάλια.

Δεν απαντώ αν συμφωνώ

ή διαφωνώ στο ότι με την η επιστράτευση η κοινωνία άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης, όπως με ρώτησαν.

Τέλος, δεν είμαι υποχρεωμένος να απαντήσω στο δίλημμα που μου έθεσαν αν η πρακτική «τάξη, ξύλο και συμμόρφωση» είναι κυβερνητική επιλογή ή κοινωνική επιταγή.

Δεν είμαι από εκείνους που αποφεύγουν τις τοποθετήσεις επιλέγοντας τα βολικά «δεν ξέρω – δεν απαντώ». Αλλά αν μπω, όμως, σε αυτή τη κουβέντα γίνομαι συνένοχος στη βρωμοκατάσταση. Γιατί τέτοια και χειρότερη είναι. Στο κάτω- κάτω αν είναι άγονη και εκτός τόπου και χρόνου η σύγκρουση οποιονδήποτε απεργών με τη πλειονότητα της κοινωνίας, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι γόνιμες, εύλογες και δίκαιες οι οριζόντιες περικοπές που επιβάλει η κυβέρνηση.

Ειλικρινά, με ενοχλούν ως πολίτη οι εργαλειακές μεθοδεύσεις, οι αυθαίρετες ετικέτες και οι πολιτικάντικοι τακτικισμοί. Αρνούμαι, λοιπόν, να χορέψω στο κατασκευασμένο τέμπο που δαιμονοποιεί κάθε απεργία ή διαμαρτυρία αποδίδοντας τους καταστροφική ζημιά εις βάρος της εθνικής προσπάθειας. Μα πιο πολύ σιχαίνομαι την ισοπεδωτικά λασπωμένη ταμπέλα του τεμπέλη, του αργόμισθου, του χαραμοφάη, που κολλάει μερίδα των ΜΜΕ σε όποιο εργαζόμενο κατέρχεται σε δυναμική κινητοποίηση.

Γιατί εδώ δεν πρόκειται για νουθεσία των δήθεν ανυπάκουων, διάλογο με τους υποτίθεται απείθαρχους, κατανόηση των τάχα ατίθασων απεργών. Εδώ πρόκειται για παροξυσμό αποδοκιμασίας, στοχοποίηση του ρόλου των συνδικάτων, ενοχοποίηση κάθε απόπειρας αντίστασης και, εν τέλει, αποπροσανατολισμό των πολιτών.

Εμπιστεύομαι το Σύνταγμα που στο άρθρο 22 παράγραφος 4 ρητά απαγορεύει οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας. Και επίσης προβλέπει ότι: ειδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της χώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία…

Επειδή, όμως, πόλεμοι, λοιμοί, λιμοί και καταποντισμοί δεν συντρέχουν, προς τι το μένος της εξώθησης κάποιων ομάδων πολιτών να κινηθούν εναντίον άλλων ομάδων πολιτών; Σαφώς και έκαστη εξ΄αυτών των ομάδων έχει τα δικά της αιτήματα, αλλά δεν μπορούν να χρεώνονται εκείνες που απεργούν την ευθύνη για το σύνολο των δεινών της πολιτείας και της κοινωνίας.

Δυστυχώς, αυτό επιχειρείται από διάφορα παπαγαλάκια του ρητού «διαίρει και βασίλευε», τα οποία διοχετεύουν την οργή και την αγανάκτηση μιας εξουθενωμένης κοινωνίας στο αλληλοφάγωμα των πολιτών της. Αυτή τη μεθοδευμένη τακτική στο χωριό μου τη λένε κοινωνικό αυτοματισμό. Και το μόνο που πραγματικά ξέρω είναι ότι το τελευταίο σκαλοπάτι του κοινωνικού αυτοματισμού είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός. Καλή όρεξη.