Το πλαστό δίλημμα ενός κεντροδεξιού

07:00 22/5/2014 - Πηγή: Matrix24

Δε χρειάζεται να έχεις «ψηλή» μνήμη για να αντιληφθείς τη δυσκολία της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο μέσος κεντροδεξιός ψηφοφόρος εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης των επερχομένων ευρωεκλογών.

Ο λόγος είναι απλός: σοβαρή κεντροδεξιά παράταξη στην Ελλάδα, η οποία να πρεσβεύει τις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού και το ευρωπαϊκό όραμα στη θέαση του οποίου ενέταξε την Ελλάδα

στην Ενωμένη Ευρώπη ο Κων. Καραμανλής, δεν υπάρχει. Εκλείπει από τη στιγμή που εξελέγη στην προεδρία της φέρουσας το όνομα Ν.Δ. ο τωρινός πρωθυπουργός. Επειδή όμως το σημασιολογικό φορτίο του όρου «σοβαρός» που επιστράτευσα είναι υποκειμενικό, αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να το «αποσυμβολίσω», ώστε να γίνει αντιληπτό ως βάση επιχειρηματολογίας.

Αρχικά, όταν κάνουμε λόγο για «κεντροδεξιό» ψηφοφόρο, εννοούμε αυτόν που πιστεύει στις αρχές της δημοκρατίας και της κοινωνικής σταθερότητας, με το δικό του, αμφισβητήσιμο από πολλούς, πρίσμα. Πάνω σε αυτήν τη λογική βάση θα μου επιτρέψετε να αποφύγω την αναφορά στο νεοναζιστικό εγκληματικό μόρφωμα της Χ.Α., καθώς έχω την πεποίθηση ότι ένας ψηφοφόρος του υποβάθρου που έχω αναφέρει αισθάνεται μία φυσική αποστροφή προς το συγκεκριμένο μόρφωμα. Έτσι ο λόγος θα περιοριστεί αποκλειστικά στο σχηματισμό του Αντώνη Σαμαρά, καθώς είναι αυτός που ακόμη και σήμερα έχει, δυστυχώς, προοπτικές κυβερνησιμότητας, φθίνουσες με γεωμετρική πρόοδο.

Αναφορικά με την πάλαι ποτέ κραταιά Ν.Δ., ομολογώ ότι αδυνατώ να αντιληφθώ τη συνέπεια που συνεπάγεται την, εν μέρει έστω, ταύτιση των δύο κομματικών μηχανισμών, αυτόν του «τώρα» και αυτόν του «χτες», οι οποίοι φαινομενικά και μόνο ταυτίζονται. Κατ’ αναλογία, δε δύναμαι να κατανοήσω το πώς οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. της εποχής Καραμανλή μπορούν να ψηφίζουν το συνονθύλευμα αυτό, το οποίο το μόνο στο οποίο θυμίζει το κομματικό όχημα της κεντροδεξιάς αντίληψης της Ελλάδας και του κοινωνικού φιλελευθερισμού είναι το όνομά του. Είναι πράγματι πέραν πάσης λογικής να υπάρχουν πολίτες που να ταυτίζονται, ή έστω να συμπίπτουν, ιδεολογικά και με τα δύο αυτά κόμματα. Γιατί πρόκειται περί δύο κομμάτων... Οι μόνοι για τους οποίους εντοπίζεται «λογικό» πάτημα στην ασυνέπειά τους είναι όσοι επένδυσαν την ψήφο τους σε λογικές δοσοληψίας και τώρα, ως άλλοι τελάληδες της αξιοκρατίας, έρχονται να διώξουν τους «διεφθαρμένους» -ωραίο όνομα για τους μέχρι πρότινος «συναγωνιστές» τους-, για να πάρουν αυτοί τη θέση τους.

Αυτή είναι η πάγια τακτική του παρασίτου, την οποία πολλοί κομματάνθρωποι εξέθρευσαν, δίνοντάς της μάλιστα και ιδεολογικο-ηθικά ερείσματα. Για τους υπολοίπους, τους απλούς πολίτες και σε τακτά χρονικά διαστήματα ψηφοφόρους καμία δυνατότητα σύμπλευσης δεν είναι λογικοφανής έστω.

Για τους συμφωνούντες με την ιδεολογική βάση της καραμανλικής Ν.Δ. δε, είναι πράγματι άξιο διερεύνησης το πώς ένας τότε ψηφοφόρος θα δεχτεί να ψηφίσει το εθελόδουλο λείψανο που προσκυνά νεφελώδεις υπερδυνάμεις που ακούν στο όνομα «δανειστές». Ποια σύμπλευση θα βρει στις ιδέες που αφορούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας με ένα μηχανισμό, ο οποίος αντιμετωπίζει τα θεμελιώδη ιδεώδη της Ευρώπης των εθνών – κρατών ως «γραφικά» ή έστω ξεπερασμένα; Για τη σημερινή παράταξη η Ε.Ε. είναι η ένωση των τραπεζιτών, η ένωση των κεφαλαιοκρατών και οι πολίτες της το μέσο διόγκωσης των κερδών μίας αντιπαραγωγικής αριστοκρατίας. Πώς θα ταυτιστεί με μία συμμορία ακροδεξιών στοιχείων, ημιαμόρφωτων χαχόλων, εκδιδόντων πιστοποιητικών πολιτικών φρονημάτων (όπως ο υστερικός τηλεβιβλιοπώλης) και καιροσκόπων εκμεταλλευτών; Όσα «στραβά και ανάποδα» να είχε η Ν.Δ. του παρελθόντος, μπροστά στη σημερινή εξέλιξη φάνταζε όαση δημοκρατίας, με όλη τη σκόπιμη υπερβολή που θέλω να δηλώσω. Και αν σήμερα κάποιος θέλει να στηριχτεί πάνω τους «βάζοντας την ασφάλεια μπροστά από την αλήθεια», όπως είχε γράψει ο Βίλχελμ Ράιχ, ας θυμηθεί τις δεκάδες κραυγές αγωνίας για το μέλλον του τόπου που εκπορεύονται από την πολιτική της παρέας του κ. Σαμαρά. Αυτή είναι η ασφάλεια που παρέχεται με την εν λόγω επιλογή.

Με αυτά ο κεντροδεξιός φτάνει μπροστά στις κάλπες της 25ης Μάιου. Και με βάση αυτά έχει το -λογική- απορία του αν θα σταθεί πιστός στις αρχές και τις ιδέες του ψηφίζοντας και πάλι με κριτήρια ιδεολογικά. Καθώς πλέον, ακόμα και σε επίπεδο συμβόλων, δεν έχει μείνει τίποτα να ψηφίσει, καθώς ο χώρος αυτός απλά περιμένει έωλος το τέλος του. Και χρέος του είναι να δημιουργήσει κάτι το νέο, το καινούργιο. Αυτό θα γίνει μόνο αν «αφήσει» το παλιό να πεθάνει... Αλλιώς το μετέωρο βήμα της Ελλάδας προς το γκρεμό, στο όνομα ενός συμβόλου που χάθηκε, θα έχει και τη δική του σφραγίδα. Και επειδή έγινε λόγος περί συμβόλων, αν στο σημερινό κεντροδεξιό τοπίο έχει μείνει ένα, αυτό είναι βουβό. Και δεν είναι εποχές εικονολατρίας. Άλλωστε, ακόμα και στις ινδιάνικες αφηγήσεις, τα τοτέμ πιο πολύ αποτελούν φόβητρο, παρά δίνουν τη λύση. Οπότε το δίλημμα, αν υπάρχει, είναι πλαστό, κίβδηλο…

Ο Βασίλης Νάστος είναι φιλόλογος.