Αλλάξτε μυαλά…

17:00 16/6/2012 - Πηγή: Παρασκηνιο

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ

O εκλογικός νόμος, στο πλαίσιο της γενικότερης αμφισβήτησης του ισχύοντος κοινοβουλευτικού συστήματος, έχει δεχτεί κριτική ποικιλόμορφη και, σε πολλές περιπτώσεις, δικαιολογημένη. Η κυβερνητική αυτοδυναμία αποδοκιμάστηκε από τον ελληνικό λαό ως δήθεν εθνική ανάγκη και απαιτήθηκε η συνεργασία περισσότερων κομμάτων. Επομένως, το μπόνους των 50 εδρών νοθεύει το εκλογικό αποτέλεσμα, καθώς δεν αντανακλά στο Κοινοβούλιο τους κοινωνικούς συσχετισμούς και

παραμένει πλήρως αδικαίωτο.
Ταυτοχρόνως, η εκλογική ρήτρα του 3%, επίσης, δεν υπηρετεί κάποιον σκοπό άξιο επιδιώξεως, καθώς ό,τι έχει προβληθεί έως τώρα ως ratio της εισαγωγής της, έχει αναιρεθεί στην πράξη. Η πρόθεση αποκλεισμού των «ακραίων», «μη σοβαρών» φωνών, ενόψει και των προηγούμενων εκλογικών αποτελεσμάτων, αποδείχθηκε ελπίδα μάταιη και αφελής ως προσέγγιση. Ο αποκλεισμός από τη Βουλή μάλλον συνέβαλε στη μυθοποίηση και στη γιγάντωση κάποιων χώρων, παρά στην εξουδετέρωσή τους. Η δε περιθωριοποίηση ενός ενδεχόμενου πολιτικού φορέα της μουσουλμανικής μειονότητας, που αριθμητικά δεν είναι δυνατό να υπερβεί το 1%, πέρα από τα ηθικά και δημοκρατικά προβλήματα που θέτει ως σκεπτικό, έχει αντιστραφεί: υποψήφιοι ελεγχόμενοι από το προξενείο της Κομοτηνής και προβάλλοντες τον τουρκικό επεκτατισμό νομιμοποιούνται κρυπτόμενοι, στεγαζόμενοι στα μεγάλα πολιτικά κόμματα, ενώ το προξενείο δίδει κατευθύνσεις για την υπερψήφιση ή την καταψήφιση ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Έτσι συνέβη να έχει ποσοστά άνω του 30% σε μειονοτικές περιοχές κόμμα που συγκέντρωσε το 2,6% των ψήφων πανελλαδικώς. Κοινό σημείο όλων αυτών των προνοιών του εκλογικού νόμου είναι μια διάθεση πατερναλιστικής χειραγώγησης του εκλογικού σώματος. Το εκλογικό αποτέλεσμα αντιμετωπίζεται ως «πρόβλημα» που χρήζει διόρθωσης, αν όχι επίλυσης. Πρόβλημα για ποιον, άραγε; Υποτίθεται για τη σοφή και επιστημονικοφανή αντίληψη για την πραγματικότητα που έχουν οι επικρατούντες σχηματισμοί (Πώς αυτοδιορίστηκαν τιμητές του εκλογικού σώματος, παραμένει ερώτημα αναπάντητο…). Πίσω από την προβολή της ανάγκης κυβερνητικής σταθερότητας, πίσω από την προβολή της «γνώσης» ως κεντρικού μεγέθους στην πολιτική, κρύπτεται η αποσιώπηση της αληθούς κεντρικής έννοιας στα πολιτικά πράγματα: του συμφέροντος. Με βάση αυτήν τη διαπίστωση, είναι φανερό ότι το υφιστάμενο σύστημα υπηρετεί τα συμφέροντα του πρωθυπουργοκεντρισμού, που χρησιμοποιεί τους βουλευτές ως πειθήνια όργανα, υπερβολικά φοβισμένα για να διαφοροποιηθούν με βάση την ατομική τους συνείδηση. Υποβαθμίζει, επομένως, το Κοινοβούλιο στο επίπεδο του παρακολουθήματος της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία κατ’ ουσίαν εισβάλλει στον χώρο επιρροής της νομοθετικής και αναιρεί στην πράξη τη διάκριση των εξουσιών σε βάρος της νομοθετικής εξουσίας. Ένα Κοινοβούλιο, αντίθετα, στο οποίο η συναίνεση των βουλευτών, τόσο λόγω της πληθώρας κυβερνητικών εταίρων όσο και λόγω της σχετικής ευκολίας ανάδειξης στο βουλευτικό αξίωμα με άλλους σχηματισμούς, δεν είναι a priori αυτονόητη, μεταθέτει το επίκεντρ